رویکرد انحرافى در تفسیر قرآن، سابقه طولانى در میان مفسّران دارد، تا آنجا که حتّى به صدر اسلام می‌رسد. این گونه تفسیر، نظام دلالتهاى واژگانى قرآن را به هم می‌زند و ضلالت را به نام قرآن رواج می‌دهد.از منظر روششناسى، عواملى براى این رویکرد برشمرده‌اند، که به خود قرآن، ویژگی هاى مفسّر یا روش تفسیرى او برمی گردد. مخالفان قرآن، و نیز فرقه هایى همچون غالیان، باطنیه و…، عرفا، روشنفکرنمایان و خاورشناسان، نمونه هایى از رویکرد انحرافى را در آثار خود عرضه کرده‌اند.