آنچه بر بنده لازم و واجب است که نهایت طاقت و توان خود را در آن به کار برد، عبادت قلبی است به وسیله‌ی معرفت و ذکر و شکر و غیر این‌ها از عبادات دل. وامّا در مورد عبادات بدنی، آنچه در شرع مرغوب و مورد پسند است حدّ وسط و اعتدال است، نه زحمت شدید.

امّا لطیف نمودن قلب و دل با معرفت و توابعش از صفات کریمه‌ی آن، در این مورد، آنچه مورد پسند شرع و مرغوب است، ادامه دادن به قدر طاقت و توان است، تا حالش به جائی برسد که [امام] صادق (ع) در حقّ عارف فرمود:

«اگر یک چشم بر هم زدن از خداوند غافل شود، از شوق به سوی او می‌میرد.»

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۰۰