حجت الاسلام والمسلمین حمزه شریفی دوست(مدیرگروه عرفان های نوظهور نهاد رهبری در دانشگاه ها): هر ساله روز ۱۷ آوریل به عنوان روز جهانی سلامت و بهداشت مورد توجه قرار می گیرد. اهمیت سلامت باعث شده که دانشمندان حوزه سلامت دست به تحقیقات علمی بزنند و انواع باکتری های بیماری زا و ویروس ها را شناسایی کنند و انواع ریزاندامگان را رصد نمایند و حتی علمی به نام میکروب شناسی یا میکروبیولوژی پا به عرصه دانش گذارد و سالانه ملیاردها دلار بودجه تحقیقاتی در کشورهای غربی صرف توسعه و پیشرفت این شاخه علمی گردد. در کشور ما سال هاست که انجمن مستقلی با نام انجمن میکروب شناسی ایران تاسیس شده و هر سال کنگره سالانه میکروب شناسی در ایران برگزار می شود. (بیش از ۱۲ کنگره)

به راستی آیا سلامت روحی و معنوی تا کنون مورد توجه نخبگان و مربیان قرار گرفته است؟(توده مردم و دولت ها پیش کش!)

امروزه در ایران با «ریزاندامگان نامریی» که همان میکروب های روحی و باطنی است، مواجهیم که نه از نوع سازنده و احیاگر بلکه از دو نوع فاسدکننده های تدریجی و فرصت طلب ها هستند.

مناسب است تفاوت های این دو نوع میکروب را برشماریم تا خطر وآسیب میکروب معنوی روشن تر شود:

۱ – ریزاندامگان طبیعی با چشم غیر مسلح دیده نمی شوند، میکروب های روحی هم با چشم غیر مسلح قابل رویت نیستند. اما اگر ابزار شناساییِ میکروب های طبیعی، چشم غیر مسلح است، برای شناسایی میکروب های روحی، چشم مسلح هم دیگر کارگر نیست و به ابزارهای نایابی مانند «قلب سلیم» و «اندیشه وحیانی» نیاز است.

۲ – به رغم اینکه میکروب ها را جانداران ریز نامیده اند، اما هرچه هم نادیدنی باشند، از قلمرو مشاهده حسی بیرون نیستند. به عبارت دیگر همگی در یک ویژگی مشترکند که مکان هایی که میکروب های طبیعی در آن حضور دارند مانند موها، پوست بدن، هوا و… همه و همه شکل فیزیکی و مادی دارند. اما مکان هایی که میکروب های معنوی در آنجا حضور دارند بسیار متنوع تر است یعنی فضای مجازی و اینترنت و فیلم های سینمایی و بازی های رایانه ای و نمادها و سمبل ها و حتی محافل معنوی و عرفانی همه مکان فعالیت میکروب های روحی اند.

یادمان نرفته که از دوران دبستان، کتاب را «یار مهربان» لقب داده اند و ما را به انس با آن تشویق کرده اند. با تأسف باید بگوییم میکروب های معنوی چنان ماهرانه خود را تغییر داده اند که از کتاب «دشمنی سنگدل» و «تله ای خطرناک» ساخته اند، به گونه ای که حجم انبوه کتاب های معنویت های وارداتی اصلاً قابل اعتماد نیستند و حتی باید گفت خود حامل میکروب های خطرناکی اند و قدرت تکثیر بسیار بالایی دارند.

۳ –افراد مبتلا به میکروب های بیماری زا علایم بیماری را در وجود خویش حس کرده و این نشانه ها را دلیل بر وجود میکروب و وجود مرض می گیرند، در حالی که افراد مبتلا به میکروب های روحی هیچ نشانه ظاهری نمی بینند و قادر به درک هیچ هشدار دهنده ای نیستند.

۴ – افراد مبتلا به میکروب های طبیعی برای مداوای خویش اقدام کرده و حتی هزینه های سنگین آن را با طیب خاطر پرداخت می نمایند، اما افراد آلوده به میکروب های معنوی، متأسفانه نه تنها خویش را بیمار نمی دانند که خود را طبیب و درمانگر معرفی می کنند و حتی مدعی مهارت هایی فراتر از درمانند، به همین دلیل دیگران را دعوت به معاینه و اسکن و رفع مرض می کنند و به نام برون ریزی به درون ریزی می پردازند.

۵ – هم اکنون مسئولان حوزه بهداشت جسمی به استریل و عاری سازی جامعه از میکروب های طبیعی و بدنی مشغولند و حتی افکار عمومی را با خود همراه و هم داستان کرده اند، اما مسئولان عرصه تربیت روحی و باطنی، اگر هم به وجود میکروب معنوی باور دارند، در عمل دست روی دست گذاشته و به تماشاگری قناعت کرده اند.

۶ – حاملان میکروب های طبیعی را همه دشمن می دانند اما حاملان میکروب های معنوی را دوست می پندارند و حتی خوش بینانه آن را تکثیر و ترویج می کنند.

۷ – مهم ترین آسیب و خطر میکروب های معنوی این است خود را به نام گلبول سفید و محافظ امین جا زده و ادعای دسترسی به لایه محافظ را فریاد می زنند. حاملان میکروب های روحی در پی آنند که با بازگشایی مطب خویش، درمانگاهِ طبیبان واقعی (پیامبران الهی و معصومین) را کم رونق کرده و حتی درِ آن را تخته کنند. طبیبان الهی همگی دنبال مریضان روان و سیال بودند و بدون اجر و مزد به طبابت و مداوا می پردازند اما مدعیان طبابت روحی، دیگران را به خود دعوت کرده و با اخذِ وجوه سنگین، بساط مریدسازی و مرید پروری پهن کرده اند.

تفاوت ها ادامه دارد و این رشته سر دراز..

به امید روزی که با گسترشِ سلامتِ روحی و معنوی، میکروب های معنوی با بی اعتنایی مردم از جامعه رخت بربندد….

منبع: خبرگزاری فارس