در فضیلت امام حسن(ع) و امام حسین(ع) روایات فراوانی از پیامبر(ص) در منابع شیعه و اهل سنت وجود دارد که از مشهورترین آنها این روایت است: «الحَسَنُ و الحُسَیْنُ سَیِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّهِ»؛ حسن و حسین(ع)، سرور جوانان بهشت هستند.
این روایت از مسلّمات شیعه بوده و بسیاری از منابع معتبر و کهن شیعی آن‌را ذکر کرده‌اند.[۱] علاوه بر آن، پاره‌ای از منابع معتبر اهل سنت نیز با عبارات گوناگون و محتوای نسبتاً یکسان به نقل این روایت پرداخته‌اند.
۱ – راوی می‌گوید: بر پیامبر(ص) وارد شدم و نماز مغرب را به حضرتشان اقتدا کردم. سپس ایشان مشغول نماز شد تا زمان نماز عشاء فرا رسید و عشاء را نیز خوانده و از مسجد بیرون رفت. من نیز به دنبال ایشان راه افتادم. او گفت: فرشته‌ای بر من وارد شد که از پروردگار اذن گرفته تا بر من سلام کرده و به من بشارت دهد که حسن(ع) و حسین(ع)، سرور جوانان بهشت هستند».[۲] و در برخی از نقل‌ها در ادامه این روایت آمده: «و همانا فاطمه(س)سرور زنان بهشت است».[۳]
۲ – پیامبر(ص): «حسن و حسین(ع)، آقای تمام جوانان بهشت هستند مگر دو پسرخاله یعنی عیسى بن مریم، و یحیى بن زکریا».[۴]
۳ – پیامبر(ص): «حسن(ع) و حسین(ع)، آقای جوانان بهشت هستند و پدرشان از آن دو بهتر و برتر است».[۵]
۴ – پیامبر(ص) خطاب به فاطمه(س): «آیا راضی نیستی که سرور زنان بهشت باشی و دو پسرت، آقای جوانان بهشت».[۶]
و …. [۷]
بر این اساس، مسلّماً این روایت از تواتر معنوی برخوردار بوده و تواتر لفظی آن نیز دور از ذهن نمی‌باشد.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. شیخ صدوق، الامالی، ص ۵۷،‌ بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، ۱۴۰۰ق؛ هلالی، سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، محقق، مصحح، انصاری زنجانی خوئینی، محمد، ج ۲، ص ۷۳۴، قم، نشر الهادی، چاپ اول، ۱۴۰۵ق؛ حمیری، عبدالله بن جعفر، قرب الإسناد، ص ۱۱۱، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۱۳ق؛ ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول عن آل الرسول(ص)، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص ۴۰۵، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق.

[۲]. تمیمی دارمی، محمد بن حبان، صحیح ابن حبان، محقق، شعیب الأرنؤوط، ج ۱۵،‌ ص ۴۱۳، بیروت، مؤسسه الرساله، چاپ دوم،‌ ۱۴۱۴ق.  

[۳]. أبوسعید بصری، معجم ابن الأعرابی،‌ محقق،‌ عبد المحسن بن إبراهیم، ج ۱،‌ ص ۲۱۸،‌ عربستان، دار ابن الجوزی، چاپ اول،‌ ۱۴۱۸ق.

[۴]. نسائی، أحمد بن شعیب، السنن الکبرى، محقق،‌ شلبی، حسن عبد المنعم، مقدمه،‌ ترکی، عبدالله بن عبدالمحسن، ج ۷،‌ ص ۳۱۸، بیروت، مؤسسه الرساله،‌چاپ اول،‌ ۱۴۲۱ق.

[۵]. ابن ماجه قزوینی،‌ محمد بن یزید، سنن ابن ماجه، تحقیق، عبد الباقی، محمد فؤاد،  الناشر دار إحیاء الکتب العربیه، ج ۱، ص ۴۴، دار إحیاء الکتب العربیه، بی‌تا؛  أبو القاسم طبرانی، سلیمان بن أحمد، المعجم الکبیر، محقق، سلفی، حمدی بن عبد المجید، ج ۳، ص ۳۹، قاهره،  مکتبه ابن تیمیه، چاپ دوم، بی‌تا.

[۶]. أبو بکر عتکی(البزار)، مسند البزار المنشور باسم البحر الزخار، محقق، محفوظ الرحمن زین الله، عادل بن سعد، ج ۳، ص ۱۰۲،‌ مدینه، مکتبه العلوم و الحکم، چاپ اول، ۱۹۸۸م.

[۷]. شیبانی، أحمد بن محمد، فضائل الصحابه، محقق، وصی الله محمد عباس، ج ۲،‌ ص ۷۷۱، بیروت، مؤسسه الرساله، چاپ اول، ۱۴۰۳ق؛ عبسی، أبوبکر بن أبی شیبه، الکتاب المصنف فی الأحادیث و الآثار، محقق، کمال یوسف الحوت، ج ۶، ص ۳۷۸، ریاض، مکتبه الرشد، چاپ اول، ۱۴۰۹ق؛ بغدادی، أحمد بن جعفر، جزء الألف دینار و هو الخامس من الفوائد المنتقاه و الأفراد الغرائب الحسان، محقق، بدر بن عبدالله البدر، ج ۱، ص ۱۴۷، کویت، دار النفائس، چاپ اول، ۱۴۱۴ق؛ أبو نعیم أصفهانی، أحمد بن عبدالله، حلیه الأولیاء و طبقات الأصفیاء، ج ۴، ‌ص ۱۴۰،‌ مصر، السعاده، ۱۳۹۴ق؛‌ أبوبکر بیهقی، أحمد بن حسین، الاعتقاد و الهدایه إلى سبیل الرشاد على مذهب السلف و أصحاب الحدیث، محقق، أحمد عصام الکاتب، ج ۱،‌ ص ۳۲۸،‌ بیروت، دار الآفاق الجدیده، چاپ اول، ۱۴۰۱ق.‌