خواجه نصیرالدین طوسی در بیان لغزش های اوّلی ـ ابوبکر ـ ضمن مطالبی چنین گفته است:

… هنگامی که علی (ع) از بیعت خودداری ورزید، فرستاده‌ای به سوی خانه امیر المؤمنین (ع)، روانه کرد و آن خانه را به آتش کشید در حالی که فاطمه (ع) و گروهی از بنی‌هاشم، حضور داشتند و سال‌ها پس از تجاوز فاطمه (ع) و پرده‌دری و حرمت شکنی بیت حضرت از عمل خویش، پشیمان شد.

علّامه حلّی در توضیح این سخن می‌افزاید: فاطمه (ع)، مضروب شد و کودکی که به آن حامله و نامش «محسن» بود را سقط نمود.

 

قال نصیر الدین الطّوسیّ:

فی سرد زلّات الأوّل:… و بعث إلی بیت أمیر المؤمنین (ع) ـ لمّا امتنع من البیعه ـ فأضرم فیه النّار و فیه فاطمه و جماعه من بنی هاشم و… ندم علی کشف بیت فاطمه (ع).[۱]

و زاد العلّامه الحلّیّ فی شرحه لهذا الکلام: و ضربت فاطمه (ع) و ألقت جنیناً أسمه محسن.[۲]

 


[۱] ـ تجرید الاعتقاد۲۵۰٫

[۲] ـ کشف المراد۲۹۷٫