امّا در برابر کفّار و منافقین پیغمبر خدا با بنی قریظه یهود چه کرد؟ آن‌جا جای رحم و کوتاه آمدن نبود. کاری کرد که قرآن کریم در سوره‌ی مبارک حشر می‌فرماید: «یُخْرِبُونَ بُیُوتَهُمْ بِأَیْدیهِمْ وَ أَیْدِی الْمُؤْمِنینَ»[۱] این‌ها خانه‌های خود را با دست خود بر سر خود و با دست مؤمنین ویران می‌کردند. در یک جاهایی پیغمبر خدا خانه‌های فساد را ویران می‌کرد. حتّی اگر منافقین در شکل دیانت می‌آمدند و مسجد می‌ساختند، پیغمبر مأمور می‌شد که مسجد آن‌ها را ویران کند و به آتش بکشد تا جمع توطئه گر را متلاشی کند. پیغمبر آدم ساده‌ای نبود که همه جا لبخند بزند و مهربانی کند، نخیر، با یتیم ناسازگار این‌طور مهربانی می‌کند و با کفّار و منافقین «وَ اغْلُظْ عَلَیْهِمْ»[۲] با غلظت برخورد می‌کند.

[۱]– سوره‌ی حشر، آیه ۲٫

[۲]– سوره‌ی توبه، آیه ۷۳؛ سوره‌ی تحریم، آیه ۹٫