سوال ۱ –  حضرت رسول اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلم پیش از بعثت چه دینی داشته است ؟

 در روایت آمده است که آن حضرت متدین به دین حضرت ابراهیم علیه السّلام بوده اند ، (۷۴) و در حدیثی آمده است : (شریعت هر یک از انبیای اولواالعزم که دارای کتاب و شریعت بودند ، تا شریعت اولواالعزم دیگر جاری بود و به آن عمل می شد ، از حضرت نوح علیه السّلام تا حضرت ابراهیم علیه السّلام به شریعت حضرت نوح علیه السّلام عمل می شد ، تا اینکه شریعت حضرت ابراهیم علیه السّلام آن را نسخ کرد و تا زمان حضرت موسی علیه السّلام ادامه داشت . و انبیای دیگر تا شریعت حضرت عیسی علیه السّلام تابع شریعت قبل بودند . تا اینکه شریعت ایشان ، شریعت حضرت موسی علیه السّلام را نسخ نمود ، و پیغمبران بعد از شریعت حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم ، تابع حضرت عیسی علیه السّلام بودند) . (۷۵)

سوال ۲ – پس چرا پیامبر اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلم دین حضرت عیسی علیه السّلام را نداشتند ، مگر دین حضرت عیسی علیه السلام ، ناسخ دین حضرت ابراهیم علیه السّلام و جهانی نبود ؟

دین حضرت ابراهیم علیه السّلام انشعاب پیدا کرد و به دو شعبه تقسیم گردید :
شعبه نخست که در بنی اسرائیل بود و از حضرت اسماعیل گرفته تا حضرت یسمع و ذوالفکل را شامل می شد . و اذکر اسماعیل و الیسع و ذاالکفل ، و کل من الاخبار (ص : ۴۸)
و اسماعیل و یسع و ذوالکفل را به یاد آور ، که همه از نیکانند .
اینان فریضه حج نیز جزو دینشان بود ، بر خلاف شعبه اول که حج نداشتند و در تورات و انجیل هم اثری از آن نیست .
توضیح اینکه : بزرگ بنی اسماعیل ، شخصی به نام ، (عمرو بن لحی ) بود که ظاهرا با طائفه (تیمیها) جنگ و بر آنها غلبه کرد و زمامدار مکه شد و تمام آنها موحد و به دین حضرت ابراهیم علیه السّلام گرویدند ، ولی (عمرو) بیمار شد و به دستور پزشکان جهت تغییر آب و هوا ، به شامات (سوریه ) مسافرت کرد ، و تحت تاءثیر مردم آن سامان که بت پرست بودند ، بت پرست شده و بت (هبل ) را با خود به مکه آورد و مردم را به بت پرستی دعوت نمود ، و در نتیجه تمام عربستان بت پرست شدند؛ بجز اجداد پیغمبر اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلم که همچنان موحد و به دین حضرت ابراهیم علیه السّلام باقی ماندند ، و بدین ترتیب پیغمبر اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلم نیز تا پیش از بعثت متدین به دین حضرت ابراهیم بود .

منبع: ۶۶۵ پرسش و پاسخ در محضر علامه طباطبایی قدس سره؛ نشر نهاوندی؛ مؤلف: محمدحسین رخ‌شاد