امام صادق(ع) فرمود: «هر کس پس از نماز صبح و نماز ظهر بگوید: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ، نمی‌میرد تا این‌که حضرت قائم(عج) را درک نماید».[۱] و «هر کسی در هر شب جمعه سوره بنی اسرائیل را بخواند نمی‌میرد، تا این‌که حضرت قائم(عج) را درک کند و از یارانش خواهد بود».[۲]

احادیث دیگری نیز به همین مضمون از امامان معصوم(ع) وارد شده است. از جمله این‌که امام باقر(ع) می‌فرماید: «هر کس قبل از خواب، همه سوره‌های مسبّحات[۳] را بخواند نمی‌میرد تا این‌که امام زمان(عج) را درک کند و هر گاه بمیرد در کنار پیامبر(ص) خواهد بود».[۴]

دو نکته در این احادیث باید مورد دقت و توجه قرار گیرد تا معنای آنها به خوبی روشن شود.

اول: در این احادیث؛ سخن از درک امام زمان(عج) است، نه رؤیت و دیدن با چشم ظاهری و یا زنده ماندن تا زمان ظهور آن‌حضرت.

دوم: در ذیل برخی از این احادیث آمده است: «اگر این شخص، بمیرد جایگاهش در کنار پیامبر(ص)، خواهد بود»؛ جمله یاد شده، بیانگر این مطلب است که: زنده ماندن این شخص تا ظهور آن‌حضرت، الزامی نبوده و مورد نظر روایت نیست تا از روایت، استنباط رسیدن به محضر ایشان و دیدن با چشم مادی شود، بلکه ذیل این روایات، مؤیّد همان کلام بزرگان است که گفته‌اند: مراد از درک ایشان، رسیدن به درجه علم و یقین و درک نمودن امامت آن‌حضرت از عمق جان و وجود است؛[۵] یعنی کسی که این سوره‌ها را بخواند و به محتوای آنها عمل نماید و یا بر پیامبر اکرم(ص) و آلش از روی ایمان – با توجه به درجات ایمان- درود بفرستد، برایش علم و یقین به امامت امام عصر(عج) حاصل می‌شود و هر گونه شک و شبهه نسبت به این مسئله از دلش بر طرف و زدوده می‌شود.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. شیخ طوسى، مصباح المتهجّد و سلاح المتعبّد، ج ۱، ص ۳۶۸، مؤسسه فقه الشیعه، بیروت، چاپ اوّل، ۱۴۱۱ق.

[۲]. شیخ حر عاملى، وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۴۱۰، مؤسسه آل البیت(ع)، قم‏، چاپ اول، ۱۴۰۹ق‏.

[۳]. مراد از مسبحات؛ سوره‌هایی است که اول آنها، «سبّح» یا «یسبّح» یا «سبحان» دارد‏؛ سروی مازندرانی، محمد صالح بن احمد، شرح الکافی (الاصول و الروضه)، محقق و مصحح: شعرانی، ابو الحسن، ج ۱۱، ص ۴۹، ‌المکتبه الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۸۲ق.  

[۴]. کلینى، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفارى، على اکبر، آخوندى، محمد، ج ۲، ص ۶۲۰، دار الکتب الإسلامیه، تهران‏، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق.

[۵]. شرح الکافی (الاصول و الروضه)، ج ۱۱، ص ۴۹٫