ابن اثیر گوید:

امام حسین (ع) سوار بر مرکب خود شد و قرآنی خواست. آن را در مقابل خود گذاشت، یارانش پیش روی وی به جهاد پرداختند، دستان خود را به دعا بلند کرد و گفت: خداوندا! تو در هر گرفتاری تکیه‌گاه منی…

 

 

قال ابن أثیر:

ثمّ رکب الحسین دابّته و دعا بمصحف، فوضعه امامه و اقتتل أصحابه بین یدیه، فرفع یدیه ثمّ قال: اللّهمّ انت ثقتی فی کلّ کرب…[۱]

[۱]– الکامل فی التاریخ ۲: ۵۶۱٫