ابن عساکر با سند خود از ابو مخنف از ابو خالد کاهلی چنین نقل می‌کند:
چون سپاه امام صبح کردند، امام حسین (ع) دست به دعا برداشت و چنین گفت: خداوندا! تو در هر گرفتاری تکیه‌گاه من و در هر سختی امید منی؛ در هر حادثه که بر من پیش آید، تو پناه و توان منی. چه بسیار اندوهی که دل در آن ناتوان می‌شود، چاره کم می‌گردد و دوست تنها می‌گذارد و دشمن شماتت می‌کند، که این غصّه و دردها را نزد تو آورده و با تو در میان گذاشته‌ام. دل به تو بسته و از دیگران بریده‌ام و تو آن اندوه را زدوده‌ای. تو صاحب هر نعمت و نیکی و سرانجام هر پایانی.
قال ابن عساکر:
أخبرنا أبو القاسم محمود بن أحمد بن الحسن بن علیّ بن علیّ بتبریز، أنبأنا أبو الفضائل محمّد بن أحمد بن عمر بن الحسن بن یونس بإصبهان، أنبأنا أبو نعیم الحافظ، أنبأنا عبد الله بن محمّد بن جعفر، أنبأنا إسحاق بن أحمد الفارسیّ، أنبأنا عبد الواحد بن محمّد، أنبأنا أبو المنذر، عن أبی مخنف:
عن أبی خالد الکاهلیّ قال: لَمَّا صَبَّحَتِ الْخَیْلُ، الْحُسَیْن بن علیّ رَفَعَ یَدَیْهِ فقَالَ: اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی فِی کُلِّ کَرْبٍ وَ رَجَائِی فِی کُلِّ شِدَّهٍ، وَ أَنْتَ لِی فِی کُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِی ثِقَهٌ وَ عُدَّهٌ، فکَمْ مِنْ هَمٍّ یَضْعُفُ فِیهِ الْفُؤَادُ، وَ تَقِلُّ فِیهِ الْحِیلَهُ، وَ یَخْذُلُ فِیهِ الصَّدِیقُ، وَ یَشْمَتُ فِیهِ الْعَدُوُّ، فأَنْزَلْتُهُ بِکَ وَ شَکَوْتُهُ إِلَیْکَ، رَغْبَهً فیک إِلَیْکَ عَمَّنْ سِوَاکَ، فَفَرَّجْتَهُ وَ کَشَفْتَهُ وَ کفیتنیه، فأَنْتَ وَلِیُّ کُلِّ نِعْمَهٍ وَ صَاحِبُ کُلِّ حَسَنَهٍ، وَ مُنْتَهَى کُلِّ غایه.[۱]
[۱]– تاریخ ابن عساکر «ترجمه الامام الحسین (ع)»: ۱۳ ح ۲۷۰، تاریخ الطبری ۳: ۳۱۸، الارشاد: ۲۳۳ عنه البحار ۴۵: ۴، العوالم ۱۷: ۲۴۸، وقعه الطف: ۲۰۵٫
پاسخ دهید