در اوقات گرفتارى و شدّت خیلى باید دعاى فرج خواند؛ زیرا دعاى فرج، دعا براى فرج شخصى است، لذا در هنگام شدّت باید به آن ملتزم شد. حضرت امام سجاد ـ علیه  السّلام ـ وقتى مى  خواستند پسر حسن بن على ـ علیهماالسّلام ـ ، داماد حضرت حسین  بن على ـ علیهماالسّلام ـ را به دستور ولید پانصد تازیانه بزنند، به او فرمود: پسر عمو، دعاى فرج را فراموش نکن، ایشان عرض کرد: پسرعمو، دعاى فرج چیست؟ حضرت دعایى را به او تعلیم فرمود. حسن بن حسن بن على شروع کرد به خواندن آن دعا، کسى که مأمور⁽والى ولید در مدینه، به نام صالح بن عبداللّه ⁾ قتل او بود، از منبر به زیر آمد و گفت: « أَرى سَجِیَّهَ مَظْلُومٍ، أَخِّرُوا أَمْرَهُ، أُراجِعِ الأَمیرَ. » سرشت شخص ستمدیده  اى را مى  بینم، قتل او را به تأخیر بیندازید تا با امیر [ولید]در این باره مشورت کنم.تا این که به ولید نامه نوشت و دستور داد که او را رها کنند. این ماجرا به تفصیل در بحار الانوار، ج ۴۶، ص ۱۱۴؛ ج ۹۲، ص ۲۳۳؛ مهج الدعوات، ص ۲۳۱ ذکر شده است. و متن دعا به عنوان « دعاى کَرْب » به این صورت آمده است: « لا إِلهَ إِلاَّ اللّه الْحَلیمُ الْکَریمُ، لا إِلهَ إِلاَّ اللّه الْعَلِىُّ الْعَظیمُ، سُبْحانَ اللّه رَبِّ السَّماواتِ السَّبْعِ وَ رَبِّ الاْءَرَضینَ السَّبْعِ وَ رَبِّ الْعَرْشِ الْعَظیمِ، وَالْحَمْدُللّه رَبِّ الْعالَمینَ. » از همین دعا در موارد دیگر به نام « دعاى فرج » یاد شده است. ر.ک: کافى، ج ۴، ص ۲۸۴، تهذیب، ج ۵، ص ۵۰؛ وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص۳۸۳٫ براى دفع بلا و شر این دعا نیز نافع است: « أَللَّهُمَّ، صَلِّ عَلى محمّد وَ آلِهِ، وَ اَمْسِکْ عَنَّا السُّوءَ. » ر.ک: تهذیب، ج ۳، ص ۲۹۴؛ وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۵۰۶؛ بحار الانوار، ج ۸۴، ص ۱۷۸؛ البلدالامین، ص ۳۴؛ مصباح کفعمى، ص ۴۶٫ خداوندا، بر محمّد و آل او درود فرست و بدى را از ما بازدار.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد