جلسه درس اخلاق «آیت الله صدیقی» برای روز شنبه مورخ ۱۶ فروردین ۱۳۹۹ بدلیل شیوع بیماری کرونا بطور مجازی ضبط شد که مشروح آن تقدیم می گردد.
«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ * رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری * وَ یَسِّرْ لی أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی * یَفْقَهُوا قَوْلی»[۱].
«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ».
مقدّمه
ایامِ نورانیِ ماهِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم، ماهِ شعبان بر همه‌ی مؤمنان و موحدان و موالیانِ اهل بیت علیهم السلام، پیروانِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و اهل بیت ایشان علیهم السلام مبارک باشد.
عظمتِ ماهِ شعبان
ماهِ شعبان ماهِ بسیار نورانی و پُرگَنجی است.
مرحوم «سیّد بن طاووس» سیّدِ اهلِ مراقبه این ماه‌های سال را منازلی تصویر می‌کنند و تصوّر داشتند که هر کدام از این ماه‌ها برایِ سالک الی الله یک منزلی است که باید توشه‌ی منزلِ بعد را از این منزل بهمراهِ خود ببرد، در هرکدام از این منازل توشه‌های عظیمی است که سالک را به مقصد می‌رساند، ولی ماهِ رجب و شعبان و رمضان، این سه ماه ویژه است، خدای متعال در این سه ماه محتوایی قرار داده است، اسراری در لحظات و ساعات و شب‌ها و ایّامِ این سه ماه نهفته است که اهلِ راز می‌دانند.
ماهِ رجب مقدّمه‌ی رسیدن به فیوضاتِ ماهِ شعبان است، یا مانندِ کلاس می‌ماند، کسی که کلاسِ اول را طی نکند از کلاسِ دوم بهره‌ای ندارد، اما اگر کلاس اول را خوب دیده باشد در کلاس دوم مسلط است و محتوای بیشتری بدست خواهد آورد، ماهِ شعبان بعد از ماهِ رجب است و یک کلاسِ بالاتر است، و چون وجود نازنین نبیِ مکرّم اسلام صلی الله علیه و آله و سلّم واسطه‌ی فیض علی الاطلاق هستند، «وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَهً لِلْعَالَمِینَ»[۲]، هر نوری به هر کسی می‌رسد از وجود مبارک حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است که به او عاید می‌شود، و مجرای فیض بودنِ وجود نازنینِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم با رحلتِ ایشان تعطیل نشده است، هم شاهدِ علی الاطلاق هستند و هم رسولِ علی الاطلاق هستند و هم وساطتِ در فیض دارند. هم در سیرِ نزول و هم در سیرِ صعود، هرچه باید از ما به خدای متعال تقدیم بشود وجودِ نازنینِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم دریافت می‌کنند و شاهدِ کارنامه‌ی ما هستند و کارنامه‌ی ما را امضاء می‌کنند، و هرچیزی که بناست از خدای متعال به بندگان برسد اراده فرموده است که از طریقِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم به ما برسد، و این ماه برای حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم ماهِ خاصّ خودِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است و اختصاص به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم دارد.
استغفار در ماهِ شعبان
و در این ماهِ عزیز مراقباتِ ویژه‌ای است، که عمده‌ی آن استغفار است.
«استغفار» دوای همه‌ی دردهاست، مطلق! اگر انسان فقیر باشد باید استغفار کند تا خدای متعال فقرِ او را برطرف کند، مریض باید استغفار کند تا خدای متعال مرضِ او را مرتفع کند، انسانِ مغموم و مهموم و گرفتار باید استغفار کند تا خدای متعال او را از هَمّ و غَم و گرفتاری نجات بدهد، هر کمبود و مرض و مشکل و دردی «استغفار» نیاز دارد.
لکن وقتی استغفار به استغفارِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم متّصل می‌شود یک نتیجه‌ی عجیبی دارد، و آن این است که خدای متعال فرموده است: «لَوَجَدُوا اللَّهَ»[۳] خدای متعال را وجدان می‌کند، اگر کسی دلِ خود را به وجود نازنینِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم متّصل کند و سیمِ جانِ او با کانونِ نبوّت و کانونِ رسالت و کانونِ رحمتِ نبوی وصل بشود.
اگر انسان دریای وجودِ نازنینِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را محیط ببیند و قطره‌ی وجودِ خود را به این دریا بیندازد، خودِ او دریا می‌شود، تجلّیِ خدای متعال می‌شود، خدای متعال را با دو صفت از صفاتِ جمالِ او پیدا می‌کند، «لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا».
خدای متعال «توّاب» است، این صیغه‌ی مبالغه است؛ خدای متعال بنده‌ی خود را خیلی دوست دارد، نگاهِ خدای متعال مرتّب به بنده است، گناه انسان را زشت می‌کند و خدای متعال نگاهِ خود را برمی‌دارد، ولی خدای متعال منتظر است تا بنده بهانه بدهد تا خدای متعال دوباره او را نگاه کند.
لذا اگر میلیون‌ها گناه از بنده صادر شده باشد، وقتی انسان توبه می‌کند… اینطور نیست که انسان تصوّر کند «دیگر از ما گذشته است»، از ما گذشته است اما از خدای متعال نگذشته است!
غفّاریّت و ستّاریّت و کَریم الصَّفح بودن و عظیم المَنّ بودنِ خدای متعال فوقِ عالَمِ امکان است، خدای متعال لایتناهی است، صفاتِ جمالِ خدای متعال هم لایتناهی است، و «توّاب» بودن از صفاتِ جمالِ خدای متعال است.
«توّاب است» یعنی خدای متعال ما را نگاه می‌کند، این حجابِ گناه برداشته می‌شود و خدای متعال به ما نگاه می‌کند، زشتیِ ما با استغفار شسته می‌شود و خدای متعال ما را تماشا می‌کند و ما را دوست دارد، «إِنَ اللَّهَ یُحِبُ التَّوَّابِینَ وَ یُحِبُ الْمُتَطَهِّرِینَ»[۴]، اگر ما در ندامتِ خودمان و در جبرانِ مافاتِ خودمان «توّاب» باشیم خدای متعال هم در قبولِ توبه «توّاب» است، در عنایتی که خدای متعال بر بنده‌ی خود می‌کند «توّاب» است.
چون میهمانِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم هستیم باید حواسِ ما جمع باشد که ما در لحظات و شب‌های این ماه بر حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم وارد شده‌ایم.
از «کرونا» درس بگیریم
لذا هر وقتی که خدای متعال به شما حالِ توبه داد، مخصوصاً در این ایّام که خدای متعال ذرّه‌ای از قدرتِ خود را به رُخِ بندگان کشیده است، قدرتِ خدای متعال مافوقِ این حرف‌هاست، خدای متعال قدرتِ خود را در قیامت نشان می‌دهد، وقتی در صور اسرافیل می‌دمند و تمامِ عالَم می‌میرند، آنجا ندای برمی‌آید: «لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ»[۵] و صدا برمی‌آید «لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ».
وقتی این بیماری کرونا که تمامِ قدرت‌های بزرگ را عاجز کرد، بیچاره‌ها عاجز بودند اما نمی‌دانستند که اینقدر ضعیف هستند، اگر خدای متعال بخواهد یک گردن‌کُلفتی را بر سرِ جای خود بنشاند احتیاجی به قشون و موشک ندارد، با یک موجودِ نامرئیِ ضعیفِ کوچک همه‌ی این‌ها را بیچاره می‌کند.
امروز اقتصادِ دنیا در حالِ بهم ریختن است، امنیّتِ اجتماعی در حالِ بهم ریختن است، و تمامِ برنامه‌هایی که این‌ها برای آینده‌ی خودشان پیش‌بینی کرده بودند، با همین حادثه در مدّتِ کوتاهی تمامِ عالَم را درنوردید و همه‌ی گردن‌کشانِ عالَم در آن مانده‌اند، همه را خانه‌نشین کرده است.
این یک گوشه و یک ذرّه‌ای از قدرتِ لایتناهی خدای متعال است و جلوه‌ی قهّاریّتِ خدای متعال است، خدا کند که بیدار بشویم، خدا کند که صاحبِ این قدرت را بشناسیم، خدا کند که از خدای متعال بترسیم، خدا کند که از این چموشی‌ها و غفلت‌های خودمان دست برداریم و خدای متعال را از یاد نبریم و در برابرِ خدای متعال عصیان نکنیم، طغیان نکنیم، اینقدر با «غفلت» عمرِ خودمان را به شیطان ندهیم، خودمان را خراب کرده‌ایم.
این ماهِ شعبان وقتِ آن است.
از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم بخواهیم که برای ما استغفار کنند
در سوره‌ی مبارکه‌ی «حدید» آیه‌ای است که از قدیم مایه‌ی تنبّه‌ِ دل‌ها بوده است و بعضی از انسان‌های غافل را و همینطور دزدی را از بالای دیوار پایین آورده است، «أَلَمْ یَأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلَا یَکُونُوا کَالَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ مِنْ قَبْلُ فَطَالَ عَلَیْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ ۖ وَکَثِیرٌ مِنْهُمْ فَاسِقُونَ»[۶]، خدای قهّار رسماً از بندگانِ خود گله کرده است، «آیا وقتِ آن نشده است که مشرکین و ملحدین و ستمگران و آن‌هایی که محجوب هستند و خدای متعال آن‌ها را رها کرده است»… یعنی شما که ایمانی دارید، شما که راهی با خدای متعال دارید، شما! آیا وقتِ آن نشده است که با خدای متعال آشتی کنید؟ وقتِ آن نرسیده است که خودتان را پیدا کنید؟ وقتِ آن نرسیده است که به خود بیایید و خسارتِ سنگینِ گذشته را با یک توبه و اِنابه و ناله و تصمیم و تحوّل و انقلابِ باطنی جبران کنید؟ «أَلَمْ یَأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللَّهِ»، سنگدلی تا چه زمانی؟ بی‌رحمیِ به خود تا چه زمانی؟ رها کردنِ خود تا چه زمانی؟ ضایع کردنِ خود تا چه زمانی؟ بر باد دادنِ سرمایه‌ی عمر تا چه زمانی؟ آیا وقتِ آن نشده است؟ خدای متعال منتظر است! چرا نزدِ خدای متعال نمی‌روید؟ چرا دلِ خودت را با آهِ سوزان نرم نمی‌کنی؟ چرا سحر نداری؟ چرا ناله نداری؟ چرا اشک نداری؟
حال که بناست بشر به خود بیاید «ماه شعبان» فرصتِ خوبی است که ماهِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است، و خدای متعال در قرآن کریم فرموده است: «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ»، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم طبیبِ شماست، «استغفار» نسخه است، ولی وقتی نسخه زیرِ نظرِ خودِ طبیب اجرایی بشود درمان سریع‌تر انجام می‌شود.
شما که گناه کرده‌اید، گناه «مرض» است، گناه «بیماری» است، گناه منشأ کرونا است، ظلم منشأ بدبختی‌های بشر است، دست برداریم تا خدای متعال هم این بلا را به نعمت تبدیل کند و آحادِ بشریّت با آهِ جانسوزِ بندگانِ تائبِ خدای متعال نجات پیدا کنند.
حال که بناست انسانِ ضرر کرده‌ی عُمر بر باد داده توبه کند بیاید و دامانِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را بگیرد، و حال که حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم میزبان هستند و ما میهمانِ ایشان هستیم، خودِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرموده‌اند: «أَکْرِمِ اَلضَّیْفَ وَ لَوْ کَانَ کَافِراً»[۷]، یا رسول الله! اگر بد هستم یا خوب هستم میهمانِ شما هستم، بر شما وارد شده‌ام، شما را پیغمبرِ خودم می‌دانم، شما را از پدر مهربان‌تر می‌دانم، قرآن کریم آدرسِ شما را داده است، خدای متعال ما را به سوی شما فرستاده است تا شما برای ما استغفار کنید، «وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا»، فرصت را از دست ندهیم، خودمان را در محضرِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم ببینیم، بر سرِ سفره‌ی کَرَمِ ایشان بنشینیم و در محضرِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم بگوییم: «أستَغفِرُ الله مِن جَمیعِ ظُلمی وَ جُرمی وَ مِن جَمیعِ مَا کَرِهَ الله وَ أتوبُ إلَیه».
اگر ما خودمان را در محضرِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم دیدیم و عاجزانه به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم که پدرِ ما هستند، «أَنَا وَ عَلِیٌّ أَبَوَا هَذِهِ اَلْأُمَّهِ»[۸]، ما هم مانندِ فرزندانِ بدسابقه‌ی حضرت یعقوب علیه السلام که وقتی خواستند توبه کنند به پیغمبرِ خودشان عرض کردند: «یَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا کُنَّا خَاطِئِینَ»[۹]، ما هم به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم عَرضه بداریم: «یَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا کُنَّا خَاطِئِینَ».
مردمِ عزیزِ ما بدانند که راه در «کنار گذاشتنِ بدی‌ها، بی‌توجّهی‌ها، بی‌رحمی‌ها، قطعِ رَحِم‌ها، بی‌انصافی‌ها» منحصر است، اگر ما این‌ها را برای خدای متعال کنار بگذاریم و استغارِ واقعی در ماهِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و در محضرِ ایشان داشته باشیم، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم برای ما استغفار می‌کنند و استغفارِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم حجابِ گناه را رفع می‌کند، وقتی حجابِ گناه رفع شد ما خدای خودمان را می‌یابیم و خدای متعال را با صفتِ «توّاب و رحیم» پیدا می‌کنیم.
ادامه‌ی مباحثِ اخلاقیِ حدیث شریف «عنوان بصری»
مرحوم علامه مجلسی سلام الله علیه و قدّس الله نفسه الزّکیّه با اسنادِ خودشان به شیخ بهائی نقل می‌کنند و می‌فرمایند: «وَجَدْتُ بِخَطِّ شَیْخِنَا البَهائِی – قَدَّسَ اللَّهُ رُوحَهُ – ما هذا لَفْظُهُ: قالَ الشَّیْخُ شَمْسُ الدِّینِ مُحَمَّدُ بْنُ مَکِّیٍ: نَقَلْتُ مِنْ خَطِّ الشَّیخِ اَحْمَدَ الفَراهَانِیِّ رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ عُنْوانِ البَصْرِی – وَکانَ شَیْخاً کَبِیراً قَدْأَتی عَلَیْهِ اَرْبَعَ وَتِسْعُونَ سَنَهً – قالَ: کُنْتُ اَخْتَلِفُ اِلی مالِکِ بْنِ اَنَسٍ سِنِینَ؛ فَلَمّا قَدِمَ جَعْفَرٌ الصّادِقُ‌علیه السلام المَدِینَهَ اخْتَلفْتُ اِلَیْهِ وَاَحْبَبْتُ أَنْ آخُذَ عَنْهُ کَما أَخَذْتُ عَنْ مالِکٍ. فَقالَ لِی یَوْماً: اِنِّی رَجُلٌ مَطْلُوبٌ وَمَعَ ذلِکَ لِی اَوْرادٌ فِی کُلِّ ساعَهٍ مِنْ آناءِ اللَّیْلِ وَالنَّهارِ، فَلا تَشْغَلْنِی عَنْ وِرْدِی وَخُذْ عَنْ مالِکٍ وَاخْتَلِفْ اِلَیْهِ کَما کُنْتَ تَخْتَلِفُ اِلَیْهِ. فَاغْتَمَمْتُ مِنْ ذلِکَ وَخَرَجْتُ مِنْ عِنْدِهِ وَقُلْتُ فِی نَفْسِی؛ لَوْ تَفَرَّسَ فِیَّ خَیْراً لَما زَجَرَنِی عَنِ الاِخْتِلافِ اِلَیْهِ وَالاَخْذِ عَنْهُ».
اینکه «عنوان بصری» در نود و چهار سالگی به وجود نازنین کشّافِ حقائق امام بحق ناطق حضرت جعفر صادق علیه السلام و روحی فداه مراجعه می‌کند و عاشقانه و ملتمسانه دوست دارد که حضرت او را تحویل بگیرد، فلسفه‌ی آن همین است، مسئله «دانستن» نیست، مسئله «رسیدن به حق» است، «حق» یک وجودِ لفظی دارد و یک وجودِ عینی، آن چیزی را که دیگران می‌گویند «حرفِ آن» است، ولی آن چیزی که در حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و اهل بیت علیهم السلام است خودشان «إِنْ ذُکِرَ الْخَیْرُ کُنْتُمْ أَوَّلَهُ وَ أَصْلَهُ وَ فَرْعَهُ وَ مَعْدِنَهُ وَ مَأْوَاهُ وَ مُنْتَهَاه»[۱۰]… این بزرگواران خودشان قلّه هستند، این بزرگواران خودشان کانون هستند، این بزرگواران خودشان چشمه هستند، وجود نازنین حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم جلوه‌ی حق است، ائمه‌ی ما علیهم السلام جلوه‌ی حق هستند، از این جهت مراجعه‌ی به حقّی که مرآتِ حقِ مطلق است، این غیر از عالِم بودن است. «علم» یک صورتِ ذهنی است، اما «حق» یک امرِ عینی است که وجودِ خارجی است که دارای اثر است، و ما هم اگر مثلِ «عنوان بصری» برویم و خسته نشویم تا اینکه در دلِ آن‌ها راه پیدا کنیم و ما را تحویل بگیرند و دستِ ما را بگیرند و واسطه بشوند تا خدای متعال ما را ببخشد و بیامرزد.
مقام حضرت اباالفضل العباس علیه السلام و توسّل به ایشان
امروز که در محضرِ شما صاحبدلان، شما خوبان، شما امیدوارانِ به رحمتِ به خدای متعال، شما گریختگان از گناه و بدی‌های درون و نفسِ أمّاره، شما فراری‌های از خود و پناهندگانِ به خدای متعال در حالِ عرضِ ادب هستیم و عاجزانه از شما می‌خواهیم که در آن دل‌شکستگی‌های خودتان این پرشکسته را هم به صاحبِ این ماه حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و امام زمان ارواحنا فداه که در این ماه به دنیا آمده‌اند بسپارید، امروز که در حالِ صحبت کردن با شما هستیم روز باب الحوائج‌مان حضرت قمر بنی‌هاشم علیه السلام است، «شمس» حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام هستند و «قمر» هم حضرت اباالفضل العباس علیه السلام هستند.
جناب حضرت اباالفضل العباس علیه السلام «کاشف الکرب» هستند، هر کسی که «مکروب» است، هر کسی که «مغموم» است، هر کسی که «مهموم» است، هر کسی که «گرفتار» است، هر کسی که در این اوضاعِ جهانی «مضطرب» است بداند، یکی از درهای نجات «حضرت اباالفضل العباس علیه السلام» هستند، ایشان «باب الحسین علیه السلام» هستند، «باب الزّهراء سلام الله علیها» هستند، «باب الولایه» هستند، «باب الله» هستند، «باب المعرفه» هستند، «باب الرّحمه» هستند، دامانِ حضرت اباالفضل العباس علیه السلام را بگیرید و بدانید که ایشان خیلی مَرد هستند، هیچ کسی از درِ خانه‌ی مَرد ناامید برنمی‌گردد.
دوست دارم در این ایّام همه‌ی ما دامانِ حضرت اباالفضل العباس علیه السلام را بگیریم. مرحوم «آقامیرزا احمد آشتیانی» می‌فرمایند: مجرّب است که انسانِ گرفتار یکصد و سی و سه مرتبه خطاب به حضرت اباالفضل العباس علیه السلام بگوید: «یَا کَاشِفَ الکَرب»، این لقب لقبِ عجیبی است!
ما در دعای ندبه به خدای متعال عرضه می‌داریم: «اللَّهُمَّ أَنْتَ کَشَّافُ الْکُرَبِ وَ الْبَلْوَى»[۱۱]، آن کسی که «کَرب، غم، بلا و گرفتاری» را کشف و رفع می‌کند ذاتِ ربوبی است، اما حضرت اباالفضل العباس علیه السلام دستِ خدای متعال است، حضرت اباالفضل العباس علیه السلام رنگِ خدای متعال را دارند، «صِبْغَهَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَهً»[۱۲]، لذا دامانِ حضرت اباالفضل العباس علیه السلام را محکم بگیرید و یکصد و سی و سه مرتبه بگویید: «یَا کَاشِفَ الکَرب عَن وَجهِ الحُسَین علیه السلام إکشِف کَربَنا بِحَقّ أخیکَ الحُسَین علیه السلام».
مقام حضرت اباالفضل العباس علیه السلام و توسّل به ایشان
آنچه که در موردِ شمسِ آسمان هدایت حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام و قمرِ منیرِ این شمس حضرت اباالفضل العباس علیه السلام نقل شده است مطلبِ عجیبی است، هر دو بزرگوار به یکدیگر شباهت دارند، می‌گویند وقتی قنداقه‌ی حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام را به محضرِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم تقدیم داشتند دیدند ایشان در حالِ گریه کردن هستند، تعجّب کردند و عرض کردند: یا رسول الله! هر تازه مولودی مایه‌ی سرور می‌شود، ولی چرا شما وقتی این مولود را در آغوش گرفتید گریه کردید؟
حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: جبرئیل از جانبِ خدای متعال نازل شده است، ضمنِ تهنیت خبر داده است که امّتِ من حسینِ مرا می‌کشند…
در موردِ حضرت اباالفضل العباس علیه السلام هم همینطور نقل شده است، می‌گویند: وقتی حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام این نوزادِ حضرت امّ‌البنین سلام الله علیها را در آغوش گرفتند… این نوزاد خیلی زیبا بود، چشم‌ها زیبا، سیمای زیبا و دلربا، حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام به این طفل نگاه می‌کردند اما وقتی نگاهِ حضرت به دستانِ این طفل می‌افتاد گریه می‌کردند…
یا امیرالمؤمنین! جای شما خالی بود… حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام در کربلا این دست را بریده از روی زمین برداشتند، بر حسبِ نقل می‌گویند: دیدند حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام از ذوالجناح پیاده شدند، چیزی را از روی زمین بلند کردند و بوسیدند، آن‌هایی که از دور می‌دیدند خیال می‌کردند که ورقِ قرآن کریم است، جلو آمدند و دیدند دستِ حضرت اباالفضل العباس علیه السلام است…
لا حول و لا قوّه الا بالله العلی العظیم
الا لعنت الله علی القوم الظّالمین
دعا
نَسئَلُک و نَدعُوک بِاسمِکَ العَظیمِ الاَعظَم الاَعَزِ الاجَّلِ الأکرم اِلَهَنا یَا حَمِیدُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ یَا عَالِی بِحَقِّ عَلِیٍّ یَا فَاطِرُ بِحَقِّ فَاطِمَهَ یَا مُحْسِنُ بِحَقِّ الْحَسَنِ یَا قَدیمَ الإحسان بِحَقّ الحُسَین وَ بِالأئِمَّهِ مِن وُلدِ الحُسَین یا الله…
یَا أرحَمَ الرّاحِمین، یَا غِیاثَ المُستَغِیثِین، یَا إلَهَ العَاصِین…
خدایا! تو را به خمسه‌ی طیّبه علیهم السلام و به مقرّبینِ بارگاهت و به وجاهتِ این علمدارِ مخلصِ ولایتمدارِ عاشقِ حضرت سیّدالشّهداء علیه السلام قسم می‌دهیم تمامِ بلاهای ظاهری و باطنی و این بلا را از شیعیانِ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام و از موالیانِ اهل بیت علیهم السلام رفع بفرما.
خدایا! همه‌ی شیعیان را شفاء مرحمت بفرما.
خدایا! همه‌ی سالم‌ها را سلامت نگه‌دار.
خدایا! اضطراب، اضطرار و نگرانی را از جامعه‌ی موحّدین رفع و دفع بگردان.
خدایا! تو را به حقّ اولیاء و انبیاء علیهم السلام، به عصمتِ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، به دو دستِ مقبولِ حضرت اباالفضل العباس علیه السلام قسم می‌دهیم فرجِ امام زمان ارواحنا فداه را قرینِ همین گرفتاری قرار بده، و با ظهورِ همراه با سرورِ آقا و مولای‌مان امام زمان ارواحنا فداه گرفتاری را از بشریّت برطرف بفرما.
خدایا! ظالمین را نابود، مستکبرین را هلاک، مستضعفین را نجات عنایت بفرما.
خدایا! استکبارِ جهانی را، در رأسِ آن جریانِ حکومتِ غرب و صهیونیست‌ها و وهابیت را ریشه‌کَن بفرما.
خدایا! این میکروب‌های بدتر از کرونا را که مایه‌ی فساد در دنیا هستند و باعث شده‌اند «ظَهَرَ الْفَسَادُ فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا کَسَبَتْ أَیْدِی النَّاسِ»[۱۳] شد، با چشمه‌ی وجودِ امام زمان ارواحنا فداه همه‌ی این آلودگی‌ها را تطهیر بفرما.
خدایا! امامِ راحلِ ما، شهدای عظیم الشّأنِ ما، شهیدِ عزیزِ ما شهید سلیمانی رحمه الله تعالی علیه که مانندِ ناقه‌ی صالح بودند و این خونِ به ناحق ریخته‌ی این عزیز موجبِ طوفانی بر علیهِ ستمگران شد، خدایا! ارواحِ پاکِ آن بزرگواران را از ما راضی و خشنود بگردان، و انتقامِ خونِ همه‌ی مظلومان را از این کاخ‌نشین‌های ظالم بستان.
خدایا! سایه‌ی پُر برکتِ رهبرِ بزرگوارمان و امّتِ ایشان را با سلامت و عزّت به ساحلِ ظهورِ امام زمان ارواحنا فداه متّصل بفرما.
خدایا! گناهانمان را در این ماهِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم به پیامبرِ اعظم صلی الله علیه و آله و سلّم ببخش و بیامرز.
غفرالله لنا و لکم
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
پی نوشت:
[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸
[۲] سوره مبارکه انبیاء، آیه ۱۰۷
[۳] سوره مبارکه نساء، آیه ۶۴ (وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِیُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا)
[۴] سوره مبارکه بقره، آیه ۲۲۲ (وَ یَسْأَلُونَکَ عَنِ الْمَحِیضِ قُلْ هُوَ أَذًى فَاعْتَزِلُوا النِّسَاءَ فِی الْمَحِیضِ وَ لاَ تَقْرَبُوهُنَ حَتَّى یَطْهُرْنَ فَإِذَا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَ مِنْ حَیْثُ أَمَرَکُمُ اللَّهُ إِنَ اللَّهَ یُحِبُ التَّوَّابِینَ وَ یُحِبُ الْمُتَطَهِّرِینَ)
[۵] سوره مبارکه غافر، آیه ۱۶ (یَوْمَ هُمْ بَارِزُونَ ۖ لَا یَخْفَىٰ عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَیْءٌ ۚ لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ ۖ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ)
[۶] سوره مبارکه حدید، آیه ۱۶
[۷] جامع الأخبار، جلد ۱، صفحه ۸۴ (وَ قَالَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ: مَنْ ضَرَبَ أَبَوَیْهِ فَهُوَ وَلَدُ اَلزِّنَاءِ وَ مَنْ آذَى جَارَهُ فَهُوَ مَلْعُونٌ وَ مَنْ أَبْغَضَ عِتْرَتِی فَهُوَ مَلْعُونٌ وَ مُنَافِقٌ خَاسِرٌ یَا عَلِیُّ أَکْرِمِ اَلْجَارَ وَ لَوْ کَانَ کَافِراً وَ أَکْرِمِ اَلضَّیْفَ وَ لَوْ کَانَ کَافِراً وَ أَطِعِ اَلْوَالِدَیْنِ وَ لَوْ کَانَا کَافِرَیْنِ وَ لاَ تَرُدَّ اَلسَّائِلَ وَ إِنْ کَانَ کَافِراً .)
[۸] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام، جلد ۳۶، صفحه ۱۱ (اَلنَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ : أَنَا وَ عَلِیٌّ أَبَوَا هَذِهِ اَلْأُمَّهِ أَنَا وَ عَلِیٌّ مَوْلَیَا هَذِهِ اَلْأُمَّهِ.)
[۹] سوره مبارکه یوسف، آیه ۹۷
[۱۰] زیارت جامعه کبیره
[۱۱] دعای ندبه
[۱۲] سوره مبارکه بقره، آیه ۱۳۸ (صِبْغَهَ اللَّهِ ۖ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَهً ۖ وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ)
[۱۳] دعای عهد
پاسخ دهید