در فوت میرزای شیرازی، فقیهان بزرگ نجف، برای آن بزرگوار مجلس ترحیم گرفتند. برگزاری مجلس ختم برای مرجعِ متوفّی توسط فقهای بزرگ، رسمی معمول است و نوعاً هم عرف جامعه، این امر را نشان از اعلام «مرجعیّتِ» برگزارکنندگان مجلس ترحیم به شمار می‌آوَرَد. امّا سیّد، با آن‌که از فقیهان طراز اوّل نجف محسوب می‌شد، در مرگ میرزا به مسجد سهله رفته و از برگزاری مجلس ترحیم مستقل پرهیز کرد و از قضا، همین امر، نزد برخی کسان، دلیلی بر زهد و وارستگی وی قلمداد شد و چشم آنان را، به عنوان مرجع شایسته، متوجّه او ساخت![۱]

منبع: کتاب فراتر از روش آزمون و خطا / موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران

[۱]ـ اعیان الشیعه، ۴۶/ ۲۰۷٫