در این ایامی که درس‌های حضوری تعطیل شده است باید چند نکته‌ای را خدمتِ برادرانِ عزیزِ خودم و یارانِ امام زمان ارواحنا فداه، قشونِ امام زمان ارواحنا فداه، صاحب‌دلانی که آمده‌اند از جانبِ امام زمان ارواحنا فداه ایتامِ آل پیغمبر را تکفّل کنند، این مردم در سایه‌ی امام زمان ارواحنا فداه هستند، اما واسطه‌ی بینِ این مردم و امام زمان ارواحنا فداه «علماء» هستند، این‌ها هستند که دل‌ها را با امام زمان ارواحنا فداه مربوط می‌کنند، و با بالا بردنِ سطحِ آگاهی و معلوماتِ مردم نسبت به حضرت مؤثّر واقع می‌شوند، لذا یک نوع پدری و یک نوع سرپرستی وجود دارد. این را اهل بیت علیهم السلام برای علماء منظور کرده‌اند.
در سختی‌ها باید یارِ مردم بود، باید دلدارِ مردم بود، باید از این مردمِ ضعیف حمایت کرد، باید عنایاتِ خدای متعال را برای این‌ها بیان کرد، باید این‌ها را به سنگرِ دعا و نیایش برد و دعوت کرد. لذا در قدمِ اول «به دادِ مردم رسیدن» فقط لباسِ مخصوص پوشیدن و در چیزی که تخصص و مهارتِ انسان نیست دخالت کردن و به آنجا رفتن نیست، بلکه روحیه دادن، دعوت به دعا کردن، دعوت به توبه کردن، دعوت به آشتی کردن با خدای متعال و خلقِ خدا، دعوتِ به امورِ خیر که «إِنَّ الْحَسَنَاتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ»[۱]، قرآن کریم می‌گوید: اگر بد بودید، حال بد دیده‌اید، خوب بشوید خوب می‌بینید، اگر شما تغییر کنید… شما قطع کرده بودید و ما هم قهر کرده بودیم، اگر حالا شما برگردید ما هم برمی‌گردیم، رحمت و نظرِ خودمان را به شما برمی‌گردانیم.
دعوت به خوبی‌ها، دعوت به تعاون، دعوت به رعایتِ حالِ ضعفاء، دعوت به مهربانی و ترحّم، دعوت به احترام به مقدّسات، دعوت به اینکه دلتان برای مسجد تنگ بشود، دلتان برای نمازجمعه تنگ بشود، این‌ها پایگاه‌های رحمت است، اگر این‌ها برچیده شود عذابِ الهی وارد می‌شود، ما در تمامِ سختی‌های دوران جنگ و هر حادثه‌ای به مسجد پناه می‌بردیم، به امامزاده پناه می‌بردیم، به حرمِ امام رضا علیه السلام پناه می‌بردیم، حال اگر بلایی بیاید و این‌ها به روی ما بسته بشود، بلا بلای سنگینی است، لذا هم باید توبه‌ی خودمان توبه‌ی جدّی باشد، یک صداقتی با خدای متعال به خرج بدهیم، با خدای متعال رو راست بشویم، هرچه هستیم بگوییم خدایا من این هستم، ولی «عَامِلنَا بِفَضلِک وَ لا تُعَامِلنَا بِعَدلِک»، خدایا! با فضلِ خودت با ما رفتار کن و با عدلِ خودت با ما رفتار نکن.
نکته‌ی دوم اینکه گاهی اوقات مرحوم آیت الله بهجت رحمه الله تعالی علیه وقتی مریض می‌شدند برای استشفاء می‌رفتند و درس می‌گفتند، آیت الله بهجت اعلی الله مقامه الشّریف به آیت الله مصباح هم که برای ایشان نقاهتِ بدنی پیش آمده بود توصیه کرده بودند که یک درس بگو ان شاء الله خدای متعال به شما عافیت می‌دهد. خودِ درس برای نجات از بلاها یک کشتیِ نجات است، اگر انسان درس را «قربهً الی الله» بخواند وسیله‌ی راضی کردنِ پروردگار متعال است. لذا نکند که طلبه به این بهانه عمرِ خود را تلف کند و مطالعه و تحقیق و مباحثه‌ی خود را تعطیل کند، یا حسّاسیّتِ خود را نسبت به حضور در مدرسه کم کند، به هر قیمتی هست شما طلبه‌ها باید این بلا را… مرحوم آیت الله حجّت (رضوان خدا بر ایشان باد) نقل می‌کنند بعد از نمازی که مرحوم آیت الله خوانساری اعلی الله مقامه الشّریف خواندند و خدای متعال باران نازل کردند، در سال‌های بعدی باز هم خشکسالی پیش آمد و به خدمت آیت الله حجّت رحمه الله تعالی علیه آمدند، از ایشان خواستند که این دفعه شما نماز باران بخوانید، ایشان بجای اینکه خودشان به صحنه بیایند تعدادی از طلبه‌ها را انتخاب کرده بودند و برای استغاثه و توسّل له حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف به جمکران فرستاده بودند، وقتی این طلبه‌ها از جمکران برمی‌گشتند باران رحمت آنچنان باریده بود که خشکسالی را برطرف کرده بود.
طلبه باید این عُرضه را داشته باشد، باید این امید را به اربابِ خود داشته باشد که اگر طلبه در بزند امام زمان ارواحنا فداه در را به روی مردم باز کند، بارانِ شفاء را، بارانِ دواء را، وجودِ نازنینِ امام زمان ارواحنا فداه… وجودِ نازنینِ ایشان شفاء است، ایشان وارثِ «رَحمَهً لِلعالَمین» هستند، آن «یا مَنْ اِسْمُهُ دَوآءٌ وَ ذِکْرُهُ شِفآءٌ»، آن اسمی که شفاء است وجود نازنین امام زمان ارواحنا فداه است. لذا شما با روحیه‌ی طلبگی، از آقای خودتان طورِ دیگری درخواست کنید، این سحرهای ماه رجب بلند شوید و با حضرت نجوا داشته باشید، حضرت را به عصمتِ مادرشان حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها قسم بدهید.
مرحوم آقای سیبویه از عمویِ خود نقل می‌کردند، عموی ایشان از علمای نجف بودند، من با ایشان در محضر آیت الله بهجت رحمه الله تعالی علیه بودیم، آقای سیبویه می‌گفتند آقای بهجت عموی ما را می‌شناختند، معلوم می‌شود که جزوِ اشخاصی بود که اولیاءالله به ایشان توجّه داشتند، می‌گفتند: عموی من حضرت حجّت ارواحنا فداه را در خواب دیده بودند، حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف فرموده بودند که خدای متعال را به در به دریِ عمه‌ای قسم بدهید تا امرِ فرج را به تعجیل بیندازد. معلوم می‌شود که این اسارتِ حضرت زینب سلام الله علیها و تحمّلِ مصیبت‌های ایشان نزدِ خدای متعال یک زمینه‌ای ایجاد کرده است، اگر شما طلبه‌ها نتوانید با این کانون‌های پناه مرتبط بشوید انسان باید به چه کسی امید داشته باشد؟ هم درسِ خودتان را با همین شبکه‌های مجازی برای راضی کردنِ حضرت حجّت ارواحنا فداه تعطیل نکنید، هم دلِ شما برای حجره‌ها تنگ بشود.
[۱] سوره مبارکه هود، آیه ۱۱۴ (وَأَقِمِ الصَّلَاهَ طَرَفَیِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِنَ اللَّیْلِ ۚ إِنَّ الْحَسَنَاتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ ۚ ذَٰلِکَ ذِکْرَىٰ لِلذَّاکِرِینَ)
پاسخ دهید