در منابع معتبر و قابل استناد، این عبارت به عنوان سخنی صریح از امام حسین(ع) نقل نشده است، بلکه برخی اشعار و مراثی به عنوان زبان حالی از حضرتشان چنین درخواستی را بیان کرده‌اند.
به عنوان نمونه نقل شده است حضرت زینب(س) هنگام وارد شدن به دمشق، اشعار مصیبت‌آمیزی را در توصیف فاجعه عاشورا سرودند که از جمله آنها این بیت بود:
منّوا عَلَی‏ ابن المصطفى بشربه یحیا بها
أطفالنا من الظماء حیث الفرات سائل[۱]

در جایی که آب شیرین جریان دارد با شربت آبی بر فرزند پیامبر(ص) منت گذاشته تا فرزندانمان از خطر مرگ ناشی از تشنگی نجات یابند.
همچنین در مقتل خوارزمی(م ۵۶۸ ق‏) از شاعری به نام «ناشی علی بن وصیف»(متوفای ۳۶۶ ق) چنین سروده‌ای نقل شده است:

 
منّوا عَلَى طفلی بماء
فقد ضرا فیه الظماء[۲]

بر فرزندم با شربت آبی منت گذارید که تشنگی او را از پا درآورده است.

 

منبع: اسلام کوئست

[۱]. مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ‏۴۵، ص ۲۸۷، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

[۲]. خوارزمی، موفق بن احمد، مقتل الحسین(ع)، ج ‏۲، ص ۱۶۵، قم، انوار الهدى‏، چاپ دوم‏، ۱۴۲۳ق‏.