تمام فسادهایی که در عالم پیدا می‌شود، از خودخواهی پیدا می‌شود.

تمام مفاسدی که در عالم واقع می‌شود از این توجّه به خود است.

مادامی که انسان خودش را می‌بیند، نمی‌تواند به آن راهی که راه هدایت است دست پیدا بکند.

بدان که رذیلۀ عجب از حبّ نفس پیدا می‌شود.

خودمحوری: “من، نه غیر”، این در همۀ نفوس هست، مگر این‌که تهذیب بشود.

بکوشید تا حجاب خودیّت را بردارید و جمال جمیل او –جلّ و علا- را ببینید؛ آن گاه است که هر مشکلی آسان و هر رنجی و زحمتی گوارا است.

خودبینی ارث شیطان است.

تا این خودخواهی‌ها در بشر هست، این جنگ‌ها و این فسادها و این ظلمت‌ها و ستمگری‌ها هست.

اگر –خدای نخواسته- کارها با خودخواهی و غرور همراه شد، مبدأ شکست انسان است.

نمی شود که انسان هم خودپرست باشد و هم خداپرست. نمی‌شود که انسان هم منافع خودش را ملاحظه کند و هم منافع اسلام. باید یکی از این دو تا باشد.

من اگر برای خودم نسبت به سایر انسان‌ها یک مرتبتی قائل باشم، این انحطاط فکری است، و انحطاط روحی.

اگر انسان در هر امری که وارد می‌شود، در آن امر خودخواهی را کنار بگذاردو مصلحت را ملاحظه بکند، و خدا را ملاحظه بکند، هم موفّق می‌شود و هم از خطراتی که بر این خودخواهی ]مترتّب[ است در در امان می‌ماند.

نزاع مال خودخواهی است، از نقطۀ نفس انسان پیدا می‌شود.

دو جور تعریف داریم: یک وقت این است که آدم تعریف می‌کند، می‌خواهد خودش را نشان بدهد، این ابلیس است. یک وقت از خودش تعریف می‌کند برای این‌که هدایت کند دیگران را، این نفس رحمان است.

هیچ فردی نمی‌تواند ادّعا کند که من نقص، هیچ ندارم. اگر کسی ادّعا کرد این را، بزرگترین نقصش همین ادّعا است.

غرور از پیروزی‌ها، آفت بزرگی است که شیطان باطنی در بندگان خدا به وجود می‌آورد، تا آنان را از راه حق منحرف کند.

غرور و غفلت انسان را به تباهی می‌کشد.

کبر از اخلاق خاصّۀ شیطان است.

هر کس جهلش بیشتر و عقلش ناقص‌تر است، کبرش بیشتر است. هر کس علمش بیشتر و روحش بزرگتر و صدرش منشرح‌تر است، متواضع‌تر است.

منبع:کلمات قصار ،پند ها و حکمت هایی از حضرت امام خمینی ره /موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره)