شیخ مفید گوید:
امام همان شب، شب یکشنبه ۲۸ رجب به سوی مکّه بیرون آمد، در حالی که فرزندان و برادرزادگانش و برادرانش و بیشتر بستگانش همراهش بودند مگر محمّد حنفیه، و آن حضرت این آیه را می‌خواند: «بیمناک و نگران از شهر بیرون رفت، در حالی که می‌گفت: پروردگارا! مرا از ستمکاران نجات بخش».
قال شیخ المفید:
فَخَرَجَ (ع) مِنْ تَحْتِ لَیْلَتِهِ وَ هِیَ لَیْلَهُ الْأَحَدِ لِیَوْمَیْنِ بَقِیَا مِنْ رَجَبٍ مُتَوَجِّهاً نَحْوَ مَکَّهَ وَ مَعَهُ بَنُوهُ وَ بَنُو أَخِیهِ وَ إِخْوَتُهُ وَ جُلُّ أَهْلِ بَیْتِهِ إِلَّا مُحَمَّدَ ابْنَ الْحَنَفِیَّهِ رَحمَهُ اللَّهِ عَلَیهِ وَ هُوَ یَتْلُو هَذِهِ الْآیَهَ: «فَخَرَجَ مِنْها خائِفاً یَتَرَقَّبُ قالَ رَبِّ نَجِّنِی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ[۱]».[۲]
[۱]– القصص: ۲۱٫
[۲]– الارشاد: ۲۰۱، تاریخ الطبری ۳: ۲۷۲، الکامل فی التاریخ ۲: ۵۳۱، العوالم ۱۷: ۱۸۱، ینابیع الموده: ۴۰۲، اعیان الشیعه ۱: ۵۸۸، وقعه الطف: ۸۵ و اشار فی غیر المصدر الاوّل الی الآیه فقط، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۲۶۹٫
پاسخ دهید