انسان به دلخواه به سوی چیزی نمی‌رود مگر به خاطر خیر و سعادتی که در آن برای خودش می‌بیند، چه در دنیا چنانکه غالب عوام مردم این‌طوریند و چه در آینده و آخرت که غالب عقلاء ]حقیقی[ چنین هستند.

و وقتی در هستی، مؤثّری جز خدا ندید، برایش جز میل به خدا و هراس از خدا نمی‌ماند و در جرگه‌ی بندگان خداوند داخل شده و شیطان را سلطه‌ای بر او نخواهد بود. زیرا سلطه‌ی شیطان در باب اخلاص شرک، از راه میل و ترس است. و وقتی با گشودن در توحید، راه این دو را بست، آن رانده شده متواری می‌گردد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۲۳