خدا خیر شریک است. فرموده است: «أَنَا خَیْرُ شَرِیکٍ»[۱] است. شما نماز می‌خوانید، اگر همه جای نماز شما برای خدا بود، خدا مال خود را به طور کامل قبول می‌کند، نواقص آن‌ها ‌را برطرف می‌کند. یک نماز ناقصی خواندید ولی یک جای آن حضور داشتی، خدا قبول می‌کند. نماز جماعت آمدی، به امید این‌که حالا شاید امام حضور داشته باشد، برای خدا آمدی، خدا قبول می‌کند. امّا اگر در تمام نماز خود، یک کلمه‌ی ‌آن، یک دانه لفظ آن به خاطر بشر بود، به خاطر دوست شما بود، خواستی او بداند که قرائت بلد هستی یا او بداند که تو با حال نماز می‌خوانی، یک چیزی برای تو در نیّتی که داشتی پیش آمد، همین یک لفظ آن اگر خراب بود، خدا می‌گوید: من دیگر هیچ چیز این را از تو قبول نمی‌‌کنم. برای آن که انجام دادی، همه‌ی ‌این نماز برای او باشد. من شریکی هستم که هر کسی برای من شریک قائل شد، سهم خود را به آن شریک می‌دهم، تو را به همان کسی واگذار می‌کنم که تو برای او حساب باز کرده بودی.

[۱]– الکافی، ج ‏۲، ص ۲۹۵٫