شیخ طوسی با سند خویش از ابو طفیل نقل کرده است:

مسیب بن نجبه نزد امیر المؤمنین (ع) آمد، در حالی که گریبان عبدالله بن سبا را گرفته بود. حضرت فرمود: قضیه چیست؟ گفت: بر خدا و رسول خدا دروغ می‌بندد. فرمود: چه می‌گوید:

گوید: سخن مسیب را نشنیدم، ولی شنیدم که امیر المؤمنین (ع) می‌فرمود: هیهات! هیهات از غضب! ولی ناقه سواری نزد شما می‌آید، پای در رکاب و شتابان، حج و عمره به پایان برده او را می‌کشند (مقصودش حسین بن علی (ع) بود).

قال الطّوسیّ:

أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُحَمَّدٍ، قَالَ: أَخْبَرَنِی أَبُو حَفْصٍ عُمَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ الزَّیَّاتُ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ عَلِیُّ بْنُ الْعَبَّاسِ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مَنْصُورٍ الرَّمَادِیُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّزَّاقِ، قَالَ: حَدَّثَنَا ابْنُ عُیَیْنَهَ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَمَّارٌ الدُّهْنِیُّ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الطُّفَیْلِ یَقُولُ: جَاءَ الْمُسَیَّبُ بْنُ نَجَبَهَ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (ع) مُتَلَبِّباً بِعَبْدِ اللَّهِ بْنَ سَبَإٍ، فَقَالَ لَهُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع): مَا شَأْنُکَ؟ فَقَالَ: یَکْذِبُ عَلَى اللَّهِ وَ عَلَى رَسُولِهِ. فَقَالَ: مَا یَقُولُ؟ قَالَ: فَلَمْ أَسْمَعْ مَقَالَهَ الْمُسَیَّبِ، وَ سَمِعْتُ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (ع) یَقُولُ: هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ الْغَضَبُ! وَ لَکِنْ یَأْتِیکُمْ رَاکِبُ الذِّعْلِبَهِ یَشُدُّ حَقْوَهَا بِوَضِینِهَا، لَمْ یَقْضِ تَفَثاً مِنْ حَجٍّ وَ لَا عُمْرَهٍ فَیَقْتُلُونَهُ؛ یُرِیدُ بِذَلِکَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (ع).[۱]

[۱]– الامالی: ۲۳۰، المناقب لابن شهر آشوب ۲: ۲۷۰، عنه البحار ۴۲: ۱۴۶ ح ۴ و ۴۱: ۳۱۴ ذیل ح ۳۹ عن المناقب.