باید توجه داشت سختى و فقر و گرفتارى‏ها و… وسیله‏اى هستند، براى پیشرفت و رشد انسان البته آن هم به شرطى که انسان به خوبى از آنها بهره‏بردارى کند. برخى بر اثر سختى و فقر نه تنها رشد نکرده‏اند؛ بلکه عقب گرد داشته و گاه از دین خارج شده‏اند! پس این مجموعه وسیله شدن به کمالند، نه این که خود هدف و کمال باشند.

اما این که در دوران امام زمان(عج) هیچ گونه سختى، بلا و مشکل وجود نداشته باشد، فرض درستى نیست. جهاد پیگیر، تشکیل حکومت، رسیدگى به کارهاى مردم و… همه و همه در آن دوران هم وجود دارد. بنابراین این‏گونه نیست که در آن دوران راحتى مطلق باشد و ناز نعمت و بخور و بخواب به حدى است که انسان از رشد ایمانى، و شکوفایى عمل باز ماند! بلکه عدالت جهانى و فراگیر وجود دارد، تبعیض‏ها از بین مى‏رود. امنیت در تمام ابعادش (فردى، اجتماعى، اقتصاد سیاسى و…) بر جامعه حاکم مى‏شود، اما سختى نیز هست، چرا که متدینان و همراهان حضرت مهدى(عج) باید او را در اداره جهان آن هم با عدالت فراگیر، یارى کنند. قطعاً در اداره جهانى به این گستردگى و وسعت مشکلات و… همه با معجزه حل نمى‏شود.

در رابطه با کمال انسان راه‏هاى بدیلى وجود دارد و مسئله مهم آن است که در هر شرایط از عوامل با دلیل استفاده کند. راه تکامل گاه از گردنه‏هاى سخت و دشوار بلاها و مصایب عبور مى‏کند و گاه از دشت هموار نعمت‏ها، اما هیچ یک از این دو خود به خود رساننده به کمال نیستند. مهم آن است که در گاه سختى و نعمت انسان چگونه با آنها برخورد کند و در راه کمال آن را به کار گیرد.
آنچه در زمان استقرار حکومت امام مهدى(عج) رخ مى‏دهد، شرایطى هموار است که انسان‏ها در پناه آن مى‏توانند با افزایش معرفت به اصلاح اخلاق و تهذیب نفس خویش، مدارج کمال و سیر الى الله را با سهولت بیشترى نسبت به شرایط پیشین طى کنند. (مهدویت۲، رحیم کارگر، کد: ۱۲/۵۰۰۰۲۸)

منبع:پرسمان