آیت الله صدیقی روز دوشنبه بعد از نماز جماعت مغرب و عشاء در مسجد جامع ازگل به درس اخلاق پرداختند که مشروح آن تقدیم می گردد.
«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ * رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری * وَ یَسِّرْ لی أَمْریَ * وَ احْلُلْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی * یَفْقَهُوا قَوْلی»[۱].
«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ».
مقدّمه
بارِ دیگر ایام فارح ربیع المولود را و هم ایام پرچمداریِ حضرت حجّت ارواحنا فداه در جبهه‌ی امامت و ولایت و مدیریت عالم امکان و هم میلاد مسعود نبی مکرم اسلام و مولایمان امام جعفر صادق علیهما السلام را تبریک و تهنیت عرض می‌کنم.
در ابتدا ادامه‌ی آیات سوره‌ی مبارکه‌ی حجرات، آیه‌ی آخر این سوره‌ی مبارکه را مروری می‌کنیم و بعد هم راجع به حضرت حجّت ارواحنا فداه توصیه‌هایی به خود دارم.
ایمان به زبان نیست
«قُلْ أَتُعَلِّمُونَ اللَّـهَ بِدِینِکُمْ وَاللَّـهُ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَاللَّـهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ»[۲]، این آیاتِ آخرِ سوره‌ی مبارکه‌ی حجرات خیلی با زمانِ ما تطبیق دارد، مدّعیانِ بی‌حقیقت کم نیستند، طلبکارانِ کار نکرده کم نیستند.
پروردگارِ عزیز در ابتدا در مقامِ بیداریِ بندگانِ خود فرمودند که… این اعراب گفتند که ما ایمان آورده‌ایم، حبیبِ من به آن‌ها بگو که نگویند ما ایمان آورده‌ایم، بگویند ما اسلام را قبول کرده‌ایم، ایمان به تظاهر نیست، ایمان به پذیرشِ باطن است، «وَلَمَّا یَدْخُلِ الْإِیمَانُ فِی قُلُوبِکُمْ»[۳]، این مسئله‌ای است که ما باید هر روز خودمان را محک بزنیم که آیا ما برای جلب رضایتِ این و آن کار می‌کنیم یا بینِ خود و خدا ما با خدای متعال معامله می‌کنیم؟ اگر از ما تعریفی نکنند ما کارهای خوب را انجام می‌دهیم؟ اگر برای کارهای خوبمان به ما انتقاد کنند و طعنه بزنند و نیش بزنند باز هم کارهای خوب می‌کنیم؟
هر روز خودمان را در معرض امتحان ببینیم و خودمان هم به خودمان نمره بدهیم، کمی کارهایمان را به باطن ببریم، کارهایی انجام بدهیم و نخواهیم کسی بداند، گاهی کارهایی کنیم و به نامِ دیگری تمام کنیم، نیّت کنیم به نیابت از فلان شخص انجام دهیم و بعد هم می‌گوییم این کارِ فلانی است، کارهای خیر، کارهای خوب، عبادت‌ها، مناجات‌ها و… اما بازگو نکنیم، ما منتظر هستیم و همینکه یک خوابِ خوب هم ببینیم نمی‌توانیم خودمان را نگه‌داریم، مدام می‌خواهیم اولین نفری را که دیدیم به او بگوییم که روزنه‌ای برای ما باز شده است، من خیلی مهم هستم!
این نکته‌ی اوّلی بود که پروردگار متعال به ما تذکّر داد که ایمان به زبان نیست و ایمان به دل است.
بعد هم فرمودند اگر از خدا و پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلّم اطاعت کنید از عملِ شما کم نمی‌شود، یعنی اگر اعمال شما باطنی هم بود (باید برای رضای خدا باشد)، ما خیلی از افراد اهلِ ریاضت داریم که این‌ها ترکِ لذّت می‌کنند، با نفسِ خودشان کشتی می‌گیرند و زحمات زیادی را در مسیرِ رسیدن به قلّه‌ی عرفان و سیر و سلوک انجام می‌دهند، یا اشخاصی هستند که سجیّه و عادتِ آن‌ها کارهای خوب است، این‌ها اهلِ احسان هستند، اگر یک روز برای آن‌ها میهمان نیاید خمار هستند.
آقا شیخ محمد تقی آملی اعلی الله مقامه الشّریف
…چند شب گذشته که ما به مناسبت بزرگداشتِ آیت الحق جمال السّالکین آقا میرزا علی آقای قاضی اعلی الله مقامه الشّریف به مشهد مشرّف شده بودیم بعد از آن هم قبر مرحوم آیت الحق آقا شیخ محمد تقی آملی را زیارت کردیم… می‌دانید که مرحوم آقای آملی از نظر معنوی و عرفانی و باطنی جزوِ برجستگان هستند، خدای متعل آقای خوشوقت را با اولیای خود محشور بدارد، ایشان فرمودند: وقتی من از قم به تهران آمدم از آقای طباطبایی پرسیدم اینجا در محضر شما بودیم و از ما دستگیری می‌کردید، حال که به تهران می‌رویم چه کسی را در آنجا داریم تا در این مسائل معرفتی و توحیدی برای ما مرجع و پناه باشد؟ فرمودند: آقا شیخ محمد تقی آملی.
آقا شیخ محمد تقی آملی در این حد است که یک شخصیّتی مانند آقای طباطبایی ایشان را اهل می‌دانند، ایشان را صاحب نفس می‌دانند، ایشان را صاحب نظر می‌دانند، ایشان را نورِ خدا می‌دانند، حق دارد که در مقامِ تربیتِ راهیانِ راهِ خدای متعال باشد.
و نکته‌ی دیگری که در موردِ ایشان به یاد می‌آورم این است که ایشان از استاد خود مرحوم آقا میرزا علی آقای قاضی یک نسخه‌ای خواسته بودند که خدمتِ حضرت حجّت ارواحنا فداه برسند و استادشان هم نسخه‌ای به ایشان داده بود؛ گفتند که با اجرای آن نسخه دیده بود که وجود نازنین حضرت حجّت ارواحنا فداه در حال آمدن به سوی اوست، ولی نور وجود امام عصر ارواحنا فداه به قدری زیاد بود که ایشان ظرفیّتِ تحمل را نداشتند، هر چه حضرت تشریف می‌آوردند ثِقل او بیشتر می‌شد…
زمانی که وحی بر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلّم نازل می‌شد اگر بر روی مرکب بودند مرکب می‌خوابید و تحمّل نمی‌کرد، وجود نازنین رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم غرق در عرق می‌شدند…
بعضی‌ها انسان‌های خوبی هستند و هیچ گناه نمی‌کنند اما تحمّلِ نور وجود امام عصر ارواحنا فداه را نخواهند داشت، لذا توفیق دیدار حضرت برای آن‌ها پیش نمی‌آید.
آقا شیخ محمد تقی آملی به حضرت قسم داده بودند که رعایتِ حالِ مرا کنید و بیش از این نمی‌کِشم و دیگر حضرت جلوتر نیامده بودند، اما بعدها ظرفیّتِ ایشان تکمیل شده بود و می‌توانست حضرت را ببیند.
مرحوم آقای خوشوقت فرمودند: وقتی نزد آقای آملی رفتم به ایشان عرض کردم که آقای طباطبایی حواله دادند که من خدمتِ شما باشم، فرمودند: رفتنِ این راه سخت‌تر است از کندنِ کوه با پلک چشم! آب پاکی را روی دستِ ما ریختند…
مرحوم آقای خوشوقت فرمودند: به قم رفتم و خدمت حضرت علامه عرض کردم که شما ما را به جایی حواله دادید که در را به رویِ ما بستند، ایشان همچنین جمله‌ای فرمودند، آقای طباطبایی فرموده بودند که آقای آملی درست می‌گویند، برای کسی که خودِ او می‌خواهد برود، اما اگر او ببرد چطور؟
دریافت عجز خود و اعتماد به خدا
انسان خود را بیچاره می‌بیند، باید خود را در دامانِ رحمتِ خدای متعال بیندازد، خدای متعال مشکل را آسان می‌کند، اگر کسی اهلِ توکل باشد و خود را عاجز ببیند و به خدای متعال توکل کند،اعتماد به خدای متعال بهای هر امرِ قیمتی است و نردبانِ هر قلّه‌ای است. اینکه انسان به خدای متعال وثوق و اطمینان پیدا کند که خدای متعال هدایت می‌کند، خدای متعال مهربان است، خدای متعال دستمان را می‌گیرد.
اگر انسان از خود ناامید باشد اما همه‌ی وجودِ او اعتماد و امید به خدای متعال باشد «أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ»[۴]، آیا خدای متعال بنده‌ی خود را کفایت نمی‌کند؟
گره‌گشایی
کنار قبر مرحوم آقای آملی قبرِ مرحوم فقیه سبزواری بود که ایشان را هم زیارت کردیم، سال‌ها قبل بعضی از فضلا گفته‌اند که دیروقت بود و ما در حال آمدن به طرفِ حرم بودیم که دیدیم مرحوم آقای سبزواری کنارِ باغ رضوان عصازنان و ناراحت قدم می‌زنند، گفتیم آقا در این وقت شب چه پیش آمده است؟ اضطرار پیش آمده است که بیرون آمده‌اید؟ فرمودند: امروز هیچ گره‌ای باز نکردم، می‌ترسم گناهی کرده باشم و خدای متعال توفیقِ گره‌گشایی را از من گرفته باشد.
ما باید به تأسی از حضرات معصومین علیهم السلام باب الحوائج باشیم، اگر انسان توانست گره‌ای باز می‌کند و اگر نتوانست در حقِّ یکدیگر دعا کنیم، ما عاجز هستیم و هر کاری از دستِ ما ساخته نیست، ولی امید دادن ساخته است، اخلاقِ خوب ساخته است، دعا کردن ساخته است.
بنابراین گاهی اشخاص روحیه‌ی خدمت دارند، روحیه‌ی خیر دارند، روحیه‌ی مقابله با نفسِ أمّاره دارند، اما اطاعت نیست، ارضاء خود است، هر کسی شهوتِ چیزی را دارد، بعضی‌ها شهوتِ حرف زدن دارند، بعضی‌ها شهوتِ شوخی دارند، بعضی‌ها شهوتِ نوشتن دارند، هر کسی به یک چیزی شهوت دارد بعضی‌ها شهوتِ میهمان‌نوازی دارند، بعضی‌ها شهوتِ گره‌گشایی دارند، کافر است اما کارهای عجیب و غریبی می‌کند، کارهای خوب می‌کند اما برای خدای متعال نیست، این اطاعت نیست، این خود را راضی کردن است، شوقِ این شخص به این است که اینطور باشد.
قرآن کریم می‌فرماید که اگر اطاعتِ خدای متعال را می‌کردید «لَا یَلِتْکُم مِّنْ أَعْمَالِکُمْ شَیْئًا»[۵]، هر کاری که انجام می‌دهید خدای متعال را در نظر بگیرید، هر کاری که می‌کنید در مسیرِ راضی کردنِ خدای متعال باشید، راضی کردنِ نفس ولو با کارهای خوب… کارِ خوب خوب است اما هنوز تو انسانِ خوبی نیستی و فقط کارِ تو خوب است، انسان وقتی خوب است که کارِ او برای خدای متعال باشد، تحمّلِ او برای خدای متعال باشد، قدمِ او برای خدای متعال باشد، قلمِ او برای خدای متعال باشد، نگاهِ او برای خدای متعال باشد، هر کاری می‌کند خدا خدا خدا!
پس یکی از مسائلی که دلیل بر ایمانِ قلبی است این است که انسان در کارها حیثِ اطاعتی را داشته باشد، کارهای او اجرای دستور خدای متعال باشد، تحقّقِ رضایتِ مولی باشد.
تفسیری از آیات ۱۵ و ۱۶ سوره‌ی مبارکه‌ی حجرات
بعد فرمودند که «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ»[۶] کلمه‌ی «إِنَّمَا» را آوردند، «الَّذِینَ آمَنُوا» مؤمن کسی است که ایمان داشته باشد، نه آن کسی که ادّعا دارد، «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ» اول: مؤمن فقط آن کسی است که ایمانِ واقعی به خدای متعال و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم دارد، دوم: «ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا» ثبات قدم دارد، عالَم را طوفان بگیرد او تزلزل ندارد و خود را در کشتیِ نجاتِ ایمان، در کشتیِ نجاتِ اهل بیت علیهم السلام می‌بیند و اصلاً باک ندارد، اگر همه‌ی عالَم مملو از دشمن باشد او دست از دینِ خود، انقلابِ خود، مرامِ توحیدیِ خود برنمی‌دارد، «ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا» این‌هایی که مذبذب هستند، یک روز مؤمن است چون جو اقتضاء می‌کند، جامعه این طرفی است، اما تا جامعه برمی‌گردد، مسئولین عوض می‌شوند این هم عوض می‌شود! این‌ها یقیناً ایمان ندارند، مؤمن کسی است که می‌گوید «خدا» و روی حرفِ خود می‌ایستد، هیچگاه در زندگیِ او تردید و پشیمانی راه پیدا نمی‌کند، «ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا».
بعد هم اهلِ جهاد است، هم با مالِ خود، هم با جانِ خود جهاد می‌کند، «أُولَئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ» این‌ها اگر گفتند ما صادق هستیم راست گفته‌اند، این دلیلِ صداقتِ این‌هاست و این‌ها صادق هستند.
در شأن نزولِ این آیات دارد که چند قبیله بودند و این‌ها اظهارِ ایمان کرده بودند و این آیات در زمینه‌ی این‌ها نازل شد (که یکی از آن‌ها «بنی‌اسد» بودند) و پرده از واقعیّتِ امر برداشت، مع ذلک این‌ها همه جور قسم می‌خوردند که ما دروغ نمی‌گوییم و ما مؤمن هستیم، این آیاتِ آخر می‌گوید: برای چه دروغ می‌گویید؟ خدای متعال کسی نیست که با قسم خوردنِ شما، با اصرارِ شما حرفِ شما را قبول کند، این خیلی پُررویی می‌خواهد، این‌هایی که ملکه‌ی دروغ دارند روزِ قیامت هم دروغ می‌گویند، اگر این برای انسان طبیعت بشود چقدر وضعِ انسان خراب می‌شود، رسوایی از کجا سر در می‌آورد… وقتی بعد از آنکه خدای متعال پَسِ پرده‌ی آن‌ها را بیان کرد و آن‌ها اصرار کردند دیگر این آیاتِ آخر نازل شد:
«قُلْ أَتُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِینِکُمْ»[۷] خدای متعال می‌گوید ایمانِ شما ایمان نیست، شما می‌خواهید به خدای متعال یاد بدهید؟ «قُلْ أَتُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِینِکُمْ»؟
با خدای متعال حساب داشته باشید، کاری کنیم که خدای متعال ما را قبول کند، وگرنه اگر تلاش کنیم که ما همینطور هستیم بدیِ ما بدتر می‌شود؛ بعضی انسان‌ها بدی دارند اما نزدِ خدای متعال شرمندگی هم دارند؛ اما بعضی انسان‌ها بدی دارند و می‌خواهند نزدِ خدای متعال هم توجیه کنند، می‌خواهند بگویند کارهای بدِ آن‌ها وجهِ شرعی داشته است، طوری می‌خواهند صحیح جلوه بدهند، طوری می‌خواهند الهی جلوه بدهند، این گناهِ خیلی بدی است، خدای متعال به این‌ها فریاد می‌زند و این‌ها را سرزنش می‌کند.
«قُلْ أَتُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِینِکُمْ» عوضِ اینکه حال که ما واقعیّتِ آن‌ها را به آن‌ها گفتیم خجالت بکشند و بروند خلوت کنند و گریه کنند و ناله کنند و از خدای متعال ایمان و توفیق بخواهند، باز هم حرفِ خود را مطرح می‌کنند و می‌گویند ما جزوِ مجاهدین و رزمندگان و مؤمنین هستیم، هیچ وقت هم این‌کاره نبودند!
«قُلْ أَتُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِینِکُمْ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ» شما با بشری که محجوب است طرف نیستید، طرفِ شما خدای متعال است. ان شاء الله خدای متعال به ما بصیرت بدهد که بدانیم خدای متعال عالِم است، «وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْض» همه‌ی عالَم صفحه‌ی علمِ پروردگار متعال است، «وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ» هرچه در عالَم هست مخلوقِ خدای متعال است، هر مخلوقی معلومِ خالق است، خدای متعال به هر چیزی علم دارد… چیزی در عالَم نیست که از خدای متعال پنهان باشد.
بنابراین پُررویی و سماجت نکنید و به خودتان برگردید و خجالت بکشید و خودتان را درست کنید.
دعا برای امام زمان ارواحنا فداه واجب است
ایّامِ بیعت با حضرت حجّت روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداه است و در صدرِ وظایفی که ما در زمانِ غیبت داریم ساختنِ خودمان است، این آیه‌ی آخرِ سوره‌ی مبارکه‌ی آل عمران مربوط به منتظران است، مربوط به مهدی یاوران و مهدی باوران است.
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا»[۸] هم خودتان را بسازید و هم جامعه را بسازید، کاری از شمای تنها ساخته نیست، باید جامعه عطشِ امام زمان ارواحنا فداه داشته باشد، یک حرکتِ جمعیِ تحقیقی داشته باشید و برای امام زمان ارواحنا فداه قشون و سرباز جمع کنید و پادگان‌های حضرت را پُر کنید، به هر کیفیّتی هست، افرادی که هم علماً و هم عملاً کاراییِ خدمت و فرماندهی و مدیریت در جامعه‌ی مهدوی را داشته باشند.
«وَرَابِطُوا»؛ مسائلی در این کلمه‌ی مبارکه هست اما عمده‌ی آن ارتباط با امام زمان ارواحنا فداه است، شما پیوندِ خود را با حضرت استحکام بدهید، پیوندِ معرفتی، پیوندِ اطاعتی،…. که یکی از اموری که شاهدِ ارتباط با امام زمان ارواحنا فداه است، شاهدِ عشقِ به امام زمان ارواحنا فداه است دعا به وجود نازنین حضرت حجّت ارواحنا فداه است.
ما گاهی در جمعِ شما عزیزان به این کتابِ «مکیال المکارم» اظهارِ علاقه کرده‌ایم، این کتاب نورانی است و با دستورِ خودِ حضرت نوشته شده است، نامِ کتاب را هم خودِ حضرت به مرحوم آقای موسوی اصفهانی گفتند که کتاب بنویس، به عربی بنویس و نامِ آن را هم «مکیال المکارم» بگذار.
در کتاب «مکیال المکارم» راجع به اینکه چرا باید به امام زمان ارواحنا فداه دعا کنیم هشت دلیل ذکر می‌کند که ما وظیفه داریم برای امام زمان ارواحنا فداه دعا کنیم، اما اینکه چه زمانی دعا کنیم و چگونه دعا کنیم، اوقاتی را که ایشان نقل می‌کند یکی بعد از هر نماز است، روایت است بعد از هر نماز یک دعای مختصر برای فرج امام زمان ارواحنا فداه داشته باشیم، این حدیث است، من تصوّر می‌کردم این مطلبی که از مرحوم علامه امینی اعلی الله مقامه الشّریف نقل می‌شود ذوقِ شخصیِ ایشان است، اما دیدم اینطور نیست و این حدیث است، بعد از هر نماز بگویید: «الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم» این دعا برای حضرت است، و خصوصاً بعد از نمازِ ظهر، می‌دانید که عندالزوال (زمان ظهر) یکی از اوقاتِ خاصِّ دعا است و دعا مستجاب می‌شود.
در این کتاب «مکیال المکارم» دعایی برای بعد از نماز ظهر از وجود مبارک امام صادق علیه السلام نقل می‌کند، راوی می‌گوید: من بعد از نماز ظهر در خدمتِ حضرت بودم و دیدم حضرت برای فرج و نزولِ نصر دعا می‌کنند و دعا دعای عجیبی است، عرض کردم: آقا جان! آیا برای خودتان دعا می‌کنید که شما پرچم بردارید و دنیا را نجات دهید و از خدای متعال ناصر و قشون و کمک می‌خواهید؟ حضرت فرمودند: نه! در موردِ خودم نیست، در موردِ فرزندم حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشّریف است، روزی در پیش است که او می‌آید و جهان را بعد از آنکه مملو از ظلم است از عدل و داد پُر می‌کند.
الآن در همین مملکتِ انقلابی، این همه طلاق‌ها، این همه قطع رحم‌ها، این همه گران فروشی‌ها، این همه احتکارها، این همه رشوه‌ها، این همه بدبینی‌ها، این همه بدگویی‌ها، این همه ایجادِ سوءظن نسبت به یکدیگر، کجا را سراغ دارید که آنجا معصیتِ خدای متعال است و در آنجا ظلمت نیست؟ به هرکجا می‌روید می‌بینید همه جا مملو از ظلم و جور شده است.
آیا ظهور علامتی هم دارد؟
عرض کردیم، آقا جان! ظهورِ حضرت علامتی هم دارد؟
بنده یک بشارتی از آقای بهجت نقل کرده‌ام که در برخی از شبکه‌ها و … هم نقل شده است که آقای بهجت فرموده بودند جریان یمن را رصد کنید، هنوز هیچ جنگ و نشانه‌ای از چالش‌های در یمن نبود، در آن زمان، آقای بهجت رحمه الله علیه خیلی منتظر بودند، خیلی عاشق بودند، عاشق همیشه وصال را در یک قدمی می‌بیند، لذا این‌ها خیلی باامید خودشان را آماده می‌کنند که آقا بیایند، همانندِ بچّه‌ای که پدرِ او به سفر رفته است و گفته است در فلان موقع می‌آیم و یک علامتِ کلّی داده است، این به امیدِ اینکه آن علامت همین وقت باشد، هر زمانی که در زده می‌شود فوری به پشتِ در می‌دود و در را باز می‌کند و می‌بیند پدرِ او نیست، دلِ او می‌شکند و پیشِ خود می‌پرسد: پس چه زمانی می‌آید؟
آقای بهجت همچنین حالتی داشتند، ایشان فرموده بودند که از علائمِ ظهور مسئله‌ی یمن هست، یمن را رصد کنید، هر وقت از آنجا آتشی بلند شد مقدّمه‌ی ظهور است؛ من این مطلب را در این حدیثِ شریف دیده‌ام و مستندِ آن اینجا هست.
آقا امام صادق علیه السلام در پاسخ به این سوال علامتی دارند که حضرت چه زمانی تشریف می‌آورند، فرمودند: پرچم‌های فتنه از مشرق و مغرب بلند می‌شود، و یکی از فرزندانِ عمویم زید در یمن قیام می‌کند؛ این از علائمِ ظهور است!
این است که آقای بهجت اعلی الله مقامه الشّریف منتظرِ جریانِ یمن بودند… خدایا! می‌شود این همان نشانه باشد؟ خدایا! تو بزرگ هستی… به ما هم آرزو بده، به ما هم انتظار بده، به ما هم دلِ شکسته بده، به ما هم حالِ دعا بده… لذا بعد از نماز ظهر دعا کنید.
ظهورِ امام زمان ارواحنا فداه و روضه برای امام حسین علیه السلام
وقتی وجود مبارک حضرت حجّت ارواحنا فداه تشریف می‌آورند… ما دو بهانه برای روضه در ظهورِ حضرت داریم، یکی اینکه پرچمِ حضرت پرچمِ «یالثارات الحسین» است، پرچمِ انقلابِ حضرت حجّت ارواحنا فداه پرچمِ عاشوراست، این اربعین که در حالِ جهانی شدن است مقدّمه‌ی این است که این پرچم هم خود را نامِ کربلا و عاشورا نشان می‌دهد، «یالثارات الحسین».
دوم اینکه وقتی حضرت به دیوارِ کعبه تکیه می‌دهند و عالَم را با صدای روح‌انگیزِ خودشان نوازش می‌کنند، می‌فرمایند: «ألا یا أهل العالم، إنّ جدّی الحسین علیه السلام…» ولی تنها نامِ امام حسین علیه السلام را نمی‌برند، بلکه مظلومیّتِ ایشان را مطرح می‌کنند، «الّذی قتلوه عطشانا»… آن حسینی که او را به قتل رساندند و کشتند، ای کاش به او آب می‌دادند، «الّذی قتلوه عطشانا»… او را با لبِ تشنه کشتند…
خودِ سیّدالشّهداء علیه السلام هم پیام دادند و توقّع دارند، «شیعتی مَهْما شَرِبْتُم ماءِ عَذْبٍ فاذکرونی»…
عزیزی می‌گفت: امام حسین علیه السلام به ما سخت نگرفته است، فرموده است هر زمانی که آب نوشیدید به من سلام کنید… اما به کلاسِ حضرت عباس علیه السلام بیایید، ایشان همینکه به آب نگاه کردند دستِ خود را زیرِ آب بردند و «فَذَکَرَ عَطَشَ الحُسَین…» به یادِ لب‌های خشکیده‌ی امام حسین علیه السلام افتادند و باعث شد که حضرت اباالفضل علیه السلام نتوانستند آب بخورند…
لا حول و لا قوّه الا بالله العلی العظیم
دعا
نَسْئَلُکَ وَ نَدْعُوکَ بِاسمِکَ العَظیمِ الاَعظَم الاَعَزِ العَجَّلِ الاَکرَم…
یَا حَمِیدُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ یَا عَالِی بِحَقِّ عَلِیٍّ یَا فَاطِرُ بِحَقِّ فَاطِمَهَ یَا مُحْسِنُ بِحَقِّ الْحَسَنِ یَا قَدیمَ الإحسَان بِحَقِّ الْحُسَیْنِ
خدایا! به اسمِ اعظم تو، به همه‌ی پیامبران و خاتمِ پیامبران علیهم السلام، به همه‌ی اوصیاء پیامبران و ائمه‌ی هدی علیهم السلام تو را قسم می‌دهیم، تو را به عصمتِ حضرت زهرا سلام الله علیها قسم می‌دهیم، خدایا! امام زمان ما را برسان.
خدایا! توفیقِ درکِ خدمت در حکومتِ امام زمان ارواحنا فداه را به همه‌ی ما روزی بفرما.
خدایا! به ما توفیقِ مجهّز شدن به علم و عمل و مهارت برای حضور در اداره‌ی کشورِ امام زمان ارواحنا فداه را روزی بفرما.
خدایا! نسلِ جوانِ ما را از بی‌کاری، بی‌ازدواجی، بی‌تأهّلی، بی‌تعهّدی نجات بده.
خدایا! دستِ مفسدین، نفوذی‌ها، سکولارها، بی‌ولایت‌ها، غرب‌گراها را از سرِ این ملّت و از سرِ این انقلاب کوتاه بفرما.
خدایا! مشکلاتِ اقتصادی و فرهنگی و اخلاقیِ ما را با عنایتِ خاصِّ خودت به دستِ متدیّنینِ داخلِ کشور برطرف بفرما.
خدایا! مردمِ عزیزِ یمن را پیروز بگردان.
خدایا! این انقلابِ یمن را به انقلابِ حضرت حجّت ارواحنا فداه در همین ایّام متّصل بگردان.
خدایا! استکبارِ عالمی، صهیونیسم جهانی، وهابیّتِ مزدورِ بی‌ارزشِ آدم‌کُش را از صفحه‌ی روزگار برانداز.
خدایا! به قرآنِ منزلت، به کسانی که در قرآن از آن‌ها مدح کرده‌ای، به اسمِ اعظمی که در این کتاب و صفاتی که در این کتاب هست تو را قسم می‌دهیم دستِ گداییِ حاضرین و دعای ملتمسین و حوائجِ موردِ نظر را برآورده بفرما.
خدایا! مریض‌ها و مریض‌های مورد نظر شفاء مرحمت بفرما.
غفرالله لنا و لکم
[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸
[۲] سوره مبارکه حجرات، آیه ۱۶
[۳] سوره مبارکه حجرات، آیه ۱۴ (قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا ۖ قُل لَّمْ تُؤْمِنُوا وَلَـٰکِن قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا یَدْخُلِ الْإِیمَانُ فِی قُلُوبِکُمْ ۖ وَإِن تُطِیعُوا اللَّـهَ وَرَسُولَهُ لَا یَلِتْکُم مِّنْ أَعْمَالِکُمْ شَیْئًا ۚ إِنَّ اللَّـهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ)
[۴] سوره مبارکه زمر، آیه ۳۶ (أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ وَیُخَوِّفُونَکَ بِالَّذِینَ مِنْ دُونِهِ وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ)
[۵] سوره مبارکه حجرات، آیه ۱۴ (قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا ۖ قُل لَّمْ تُؤْمِنُوا وَلَٰکِن قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا یَدْخُلِ الْإِیمَانُ فِی قُلُوبِکُمْ ۖ وَإِن تُطِیعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَا یَلِتْکُم مِّنْ أَعْمَالِکُمْ شَیْئًا ۚ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ)
[۶] سوره مبارکه حجرات، آیه ۱۵ (إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ۚ أُولَٰئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ)
[۷] سوره مبارکه حجرات، آیه ۱۶ (قُلْ أَتُعَلِّمُونَ اللَّهَ بِدِینِکُمْ وَاللَّهُ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ ۚ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ)
[۸] سوره مبارکه آل عمران، آیه ۲۰۰ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ)
پاسخ دهید