«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ * رَبِّ اشْرَحْ لی‏ صَدْری * وَ یَسِّرْ لی‏ أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی‏ * یَفْقَهُوا قَوْلی‏»[۱].

«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ‏».

از سوره مبارکه صافات عبرت بگیریم

خدای متعال در سوره مبارکه صافات از کسی یاد کرده است که او توفیقِ استقرارِ در بهشت پیدا کرده است و در انسی که با بهشتی‌ها دارد به خاطرِ او خطور کرد که ما یک قرینی داشتیم، مثلاً یک همسایه‌ای داشتیم، یک همکلاسی داشتیم، یک دوستی داشتیم که آخرت را باور نمی‌کرد، زنده شدنِ مردگان را باور نمی‌کرد، آیا خبری از او هست؟

«فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِی سَوَاء الْجَحِیمِ»[۲]، قرآن کریم خبر می‌دهد که او اشرافی پیدا کرد و آن کسی که سراغِ او را می‌گرفت را در متنِ جهنّم دید، یعنی در کناره‌ها نبود، او را در سَواء جَحیم دید. تا او را در جهنّم دید از اینکه این مؤمن با ریسمانِ او در چاهِ ویل نرفته است یک نشاط و ابتهاج و حالتِ شُکری… تا زمانی که انسان مریض نبیند نمی‌داند که این سلامتی چه سرمایه‌ای است، تا زمانی که انسان فقر و فقیر نبیند نمی‌داند این فقر چقدر آزار دارد و اینکه اگر انسان فقیر نباشد چه آرامشی هست، خودِ اینکه یک بهشتی در بهشت است، ببیند یکی با او بود ولی خودِ او درِ بهشت را به روی خود بسته بود، یک لحظه هوسرانی و تا ابد پشیمانی…

تا او را دید گفت: نزدیک بود که من را هم با خودت به جهنّم بکشی و من را هم ساقط کنی، ولی نعمتِ خدای متعال بود که مرا نگه داشت.

هر کسی به کرونا مبتلا نیست، هر کسی مبتلا به صاحبخانه‌ی بی‌رحم نیست، هر کسی مبتلا به انواعِ گرفتاری‌ها نیست بداند که اگر نعمتِ خدای متعال نبود او هم همان گرفتاری‌ها را داشت، هر کسی که گرفتار نیست خدای متعال دستِ او را گرفته است و این خدای متعال است که او را از این بدبختی و گرفتاری و درد و مرض حفاظت کرده است، و اگر کسی اهلِ نماز و مسجد و هیئت است، اگر کسی سربازِ امام زمان ارواحنا فداه است، اگر کسی جیره‌خوار حضرت حجّت ارواحنا فداه است، اگر دلِ کسی خانه‌ی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه است، همه‌ی این‌ها نعمتی است که خدای متعال داده است، مدیون باشیم، ممنون باشیم، اگر خدای متعال ما را هم رها می‌کرد ما هم اینجاها نبودیم و جای دیگری بودیم و ما هم از این حرف‌ها نمی‌زدیم و حرف‌های دیگری می‌زدیم.

این مقایسه که برای یک بهشتی پیش می‌آید و خدای متعال آن را نقل فرموده است، بعد می‌فرماید: «لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ»[۳]، می‌صرفد انسان چند روزی تحمّل کند و گناه نکند اما بهشت را بدست بیاورد، می‌صرفد که انسان بعضی از محرومیت‌ها را تحمّل کند ولی در جهنّم نیفتد، «لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ»، عمل کننده‌ها برای چنین بهشتی و چنین نعمتی و چنین نجاتی کار کنند، همه در حالِ کار کردن هستید، اما به دنبالِ چه نتیجه‌ای هستید؟ خوشا بحالِ کسی که از پل صراط بگذرد، خوشا بحالِ کسی که قبل از مرگِ خود ذوی الحقوقِ خود را راضی کند و با حق‌الناس از دنیا نرود، خوشا بحالِ کسی که مرگِ او اولِ راحتیِ او باشد، به فکرِ مرگ باشید، به فکرِ بعد از مرزِ عالَمِ دنیا باشید، «لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ».

زندگی تمام شد، به کجا می‌روید؟ مرگِ ما وارد شدنِ در بهشت است یا معاذالله افتادنِ در گودالِ جهنّم است؟ خدای متعال با یک محبّتی می‌خواهد ما عبرت بگیریم، «لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ».

امام رضا صلوات الله علیه «وجه الله» هستند

ایّامِ زیارتیِ حضرت امام رضا علیه الصلاه و السلام است.

«زیارت» بیعتِ با امام است، «زیارت» تماشای جمال و جلال خدای متعال در «وجه الله» است. وقتی ما به کسی محبّت داریم، اگر کسی به سیمای ما نگاه کند می‌بیند که محبّت از چشم‌های انسان پیداست، از تبسّمِ انسان پیداست، از اقبالِ انسان پیداست. حضرات ائمه علیهم السلام «وجه الله» هستند، از هر کسی که ناراحت باشند معلوم می‌شود که خدای متعال از آن‌ها ناراحت است، از هر کسی که راضی باشند معلوم می‌شود که خدای متعال از او راضی است، «مَنْ اَحَبَّکُمْ فَقَدْ اَحَبَّ اللَّهَ، وَمَنْ اَبْغَضَکُمْ فَقَدْ اَبْغَضَ اللَّهَ»[۴].

در زیارت حضرت ثامن الحجج علیه السلام… الحمدلله زیارت وارث را خواندند و خیلی هم مناسب خواندند، بنا بر نقلی بیست و سوم ذی القعده روز شهادت حضرت امام رضا صلوات الله علیه است، و روز بیست و پنجم ذی القعده زیارت مخصوصه‌ی حضرت اباالحسنِ مهربانِ ما سلام الله علیه است.

سیما و صورتِ انسان هم غضبِ انسان را نشان می‌دهد و هم رضایتِ انسان را.

وجود مبارک حضرت رضا صلوات الله علیه مظهرِ رضای پروردگار متعال هستند، هر کسی که بخواهد خدای متعال را راضی کند باید راهِ امام رضا سلام الله علیه را برود، باید محبّتِ امام رضا صلوات الله علیه را در دلِ خود داشته باشد، باید دامانِ امام رضا صلوات الله علیه را رها نکند، باید توصیه‌های حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام را جدّی بگیرد.

برخی از کتب که راجع به امام رضا صلوات الله علیه است

روایاتِ زیادی از امام رضا صلوات الله علیه نقل شده است، کتابی به نام «فقه الرضا علیه السلام» است، کتابی به نامِ «علل الشرایع» است، کتابی به عنوان «عیون اخبار الرضا علیه السلام» است که رئیس المحدثین جناب شیخ صدوق اعلی الله مقامه الشّریف این کتاب‌ها را تألیف کرده است و روایاتی که از امام رضا صلوات الله علیه را جمع کرده است را با عنوان «عیون اخبار الرضا علیه السلام» گردِ هم آورده است که دو جلد دارد، و «فقه الرضا علیه السلام» هم به امام رضا صلوات الله علیه نسبت داده شده است، بعلاوه اینکه «رساله ذهبیّه حضرت رضا علیه السلام» که مأمون از حضرت دستورِ بهداشت و سلامت درخواست کرد و امام رضا سلام الله علیه دستورِ غذایی و بهداشتی مرقوم فرمودند و امروز تحت عنوان «طب الرّضا علیه السلام» چاپ شده است و در اختیارِ علاقه‌مندان است.

از وجود مبارک حضرت رضا علیه السلام جواهر الکلامِ فراوانی داریم، که حضرت فرمودند: «لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ کَلاَمِنَا لاَتَّبَعُونَا»[۵]، کلامِ ما دل‌انگیز و زیباست، اگر زیبایی‌های کلامِ ما را متوجّه می‌شدند به دنبالِ ما می‌آمدند.

همه‌ی فرمایشاتِ معصومین علیهم السلام «گنج» است، سرمایه‌ی اخلاقی و ابدی و معرفتی و توحیدی و زندگیِ خوب در این عالَم در فرمایشاتِ حضرت علی بن موسی الرّضا علیه الصلاه و السلام به یادگار گذاشته شده است.

علاوه بر این کتاب‌هایی که نام بردم مرحوم آقای عُطاردی که از محققینِ معاصرِ ما بودند، برای هر امامی «مُسند»ی نوشته‌اند، کلماتِ آن بزرگواران را جمع کرده است، «مسند امام رضا علیه السلام» هم دو جلدِ قطور است که آنچه از حضرت رضا علیه السلام نقل شده است در این مُسند حضرت علی بن موسی الرضا صلوات الله علیه جمع‌آورده کرده است.

جایگاهِ عقل در بیانِ حضرت رضا صلوات الله علیه

یک حدیثی از وجود نازنین حضرت نقل شده است که در کتاب‌های مختلف مانند «تحف العقول»، جلد ۷۵ «بحارالانوار»، «مسند امام رضا علیه السلام» آمده است که حضرت امام رضا علیه السلام فرموده‌اند: مؤمن وقتی عاقل است… «عقل» کمالِ ایمان است، مؤمنی که عقل ندارد روز قیامت درجه‌ی بالایی ندارد، خدای متعال در قیامت درجات را به عقل می‌دهد نه به عبادت، عبادتِ زیاد انسان را بالا نمی‌برد، بلکه این فکرِ درست است که انسان را بالا می‌برد، عقلِ درست انسان را بالا می‌برد. لذا حضرت در این حدیث مؤمنین را ترغیب می‌کنند که انسان‌های اندیشمندی باشند، متفکّر باشند، زندگیِ خودشان را عقلانی کنند، احساسِ بدونِ عقل یک طوفان است که می‌آید و با یک طوفان هم می‌رود.

کسانی که معرفت ندارند و عزاداری می‌کنند، یک آدمِ پستِ وهابی زود می‌تواند این‌ها را منصرف کند، اما کسی که با عقلِ خود فهمیده است که عزاداریِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه حفاظتِ دین است، او به این سادگی برنمی‌گردد، «عقل» مهم‌ترین حجّتِ خدای متعال است، همانطور که امام زمان ارواحنا فداه «حجّت الله» هستند «عقل» هم حجّت الله است، حجّتِ باطنی است.

امام رضا علیه السلام دوست دارند که مؤمنین عاقل باشند، برهانی باشند، با دلیل دینداری کنند، در برابرِ دشمن هم قدرتِ اقامه‌ی برهان داشته باشند، با دلیل ضربه فنی کنند.

حضرت آقا مقام معظم رهبری نسخه‌های شفاءبخشی می‌دهند، ولی همانطور که جامعه در عملِ به دستوراتِ خدا مسامحه دارد، نمی‌فهمد که این برای سعادتِ اوست، به دستورِ یک پزشکی که می‌گوید «اگر این کار را نکنی سرطان می‌گیری» عمل می‌کند و خیلی دستپاچه می‌شود، اما دستورِ خدای متعال را در حدِ دستورِ یک پزشک هم نمی‌داند. دستورِ ائمه‌ی ما سلام الله علیهم أجمعین که هم دنیای ما را و هم آخرتِ ما را درست می‌کند، گاهی ما به دستورِ فلان دانشمندِ اروپایی و امریکایی بیش از دستورِ اهل بیت علیهم السلام توجّه می‌کنیم، و این موضوع برای کم‌اطلاعیِ ماست، برای ضعفِ ایمانِ ماست. اگر ما عاقل باشیم فرمایشِ حضرت آقا که کرسی‌های آزاداندیشی در دانشگاه‌ها برگزار کنید تا مخالفینِ شما و بهانه‌گیرها خلع سلاح بشوند، این‌ها هوچی هستند و حرفی ندارند، اگر در مقامِ دلیل و برهان بیایند این قرآن کریم است که کتابِ عقل است، اهل بیت علیهم السلام امامِ عقل بودند، عقلِ کل بودند، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم عینِ عقل هستند، محضِ عقل هستند، علم هستند، روح هستند، نور هستند.

یکی از برکاتِ وجود مقدسِ امام رضا صلوات الله علیه که از مدینه به خراسان تشریف آوردند تشکیلِ جلساتِ آزاداندیشی بود، ایشان به همه‌ی مخالفین میدان دادند تا همه‌ی حرف‌های خودشان را بزنند، هر کسی هر چیزی می‌دانست گفت، امام رضا علیه السلام هم اصلاً عصبانی نمی‌شدند، کفریّاتِ خود را می‌گفتند، حرف‌های بیخودِ خودشان را می‌گفتند، گویا امام رضا صلوات الله علیه بلندگوی خدای متعال هستند، حضرت به میدان وارد می‌شدند، قهرمانانه همه را با استدلال پاسخ می‌دادند، و هیچ کسی نبود که نزدِ امام رضا علیه السلام بیاید و حرفی باقی مانده باشد که نگفته باشد و پاسخِ درست نگرفته باشد.

لوازمِ عاقل بودن در بیانِ حضرت رضا صلوات الله علیه

من دو جمله از این لوازمِ عاقل بودنِ مؤمن در بیانِ حضرت رضا صلوات الله علیه را به خدمتِ شما عرض می‌کنم، بعد مسئله‌ی غدیر را عرض می‌کنم و شما را دعا می‌کنم.

وجود مبارک امام رضا صلوات الله علیه فرمودند که اگر مؤمن بخواهد عاقل باشد یکی از ویژگی‌هایِ عقلانیِ مؤمن این است که «اَلْخَیْرُ مِنْهُ مَأْمُولٌ»[۶]، انسانِ مؤمن انسانِ به درد بخور است، انسانِ بی‌عُرضه، انسانِ بی‌برکت، انسانِ بی‌خیر اگر مؤمن هم هست عاقل نیست، عاقل کسی است که مردم از خیرِ او ناامید نیستند، همسایه به او امید دارد، فامیل به او امید دارد، هر کسی او را می‌شناسد هر کجا که درمانده بشود می‌گوید اگر به فلانی مراجعه کنم مشکلِ من حل می‌شود.

دوم اینکه فرمودند: «وَ اَلشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ».

دیده‌اید که مردم از زبانِ بعضی‌ها می‌ترسند، می‌گویند نمی‌شود با او طرف شد، یعنی آدمِ شرّ و بی‌حیاء و بی‌چشم و رو و بی‌آبرویی است، چون خودِ او آبرو ندارد آبروی انسان را می‌برد، این شخص اگر مؤمن هم باشد مؤمنِ بی‌عقل است، مؤمنِ احمق است که مردم از شرّ و زبانِ او می‌ترسند. مؤمنِ عاقل کسی است که «وَ اَلشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ» جامعه از شرّ او در امان است، از او شرّی به کسی نمی‌رسد.

اینکه ما «سلام» می‌کنیم معنیِ آن این است که ما عاقل هستیم، ما برای شما سلامتی داریم ولی بیماری نداریم. سلامِ این‌هایی که رعایت نمی‌کنند و بیماری را توسعه می‌دهند دروغ است، وقتی سلامت رعایت نشود سلام معنی ندارد، «سلام علیکم» یعنی خاطرِ شما از من جمع باشد که از من به شما بیماری و ضررِ اقتصادی و ضررِ آبرویی و ضررِ دینی نمی‌رسد، من به بهشتِ شما لطمه نمی‌زنم، من مایه‌ی سلامتیِ شما در دنیا و آخرت هستم، «وَ اَلشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ».

بقیه‌ی فرمایشِ حضرت رضا صلوات الله علیه طلبِ شما باشد.

رهنمود امام خامنه‌ای حفظه الله

یک عرضی هم نسبت به فرمایشاتِ مقام معظم رهبری… که چه رهنمودی، چه چشم‌اندازی برای مجلس ارائه فرمودند، چه نسخه‌ای برای این‌ها پیچیدند، خدا کند قدرِ خودشان را بدانند. امام می‌فرمودند «ملاک حالِ فعلیِ افراد است»، این‌ها الآن خوب هستند، ولی آیا دو سالِ دیگر خوب و انقلابی می‌مانند؟ آیا دلسوزِ مردم هستند؟ آیا جلوی خیانت‌ها را می‌گیرند؟ آیا نظارت می‌کنند؟ آیا رأیِ درست می‌دهند؟ ان شاء الله این توصیفی که حضرت آقا کردند برای این‌ها ثباتِ قدم ایجاد کند و خودشان را نبازند و امینِ مردم باشند و به قسمی که خوردند پایبند باشند.

حضرت آقا هم نسبت به این بیماری اظهارِ نگرانی کردند، و هم از عدمِ رعایتِ بعضی‌ها گله نمودند. این یک چیزی است که دفعِ خطراتِ جانی جزوِ واجبات است. آیت الله سیستانی می‌فرمایند کسانی که مبتلا هستند و مراعات نکنند و به جایی بروند که کسی مبتلا بشود و بمیرد، شخصِ مریض ضامنِ جانِ آن میّت است، در همین بیماری هم فتوا داده‌اند، و بعید نیست که فتوای همه‌ی مراجع همین باشد، بالاخره سببیّت موجبِ ضمان است، اگر انسان باعث بشود کسی بیمار بشود «ضامن» است، ضامنِ هزینه‌ها و مشکلات و جان و خونِ اوست.

هم خودمان رعایت کنیم، خدای نخواسته خودکشی به حساب نیاید، اگر انسان رعایت نکند و مبتلا بشود و بمیرد جوابِ خدای متعال را ندارد که چرا جانِ خود را حفظ نکرده است.

دوم «تعاون» بود. حضرت آقا در ماه مبارک رمضان به «کمک‌های مؤمنانه» تعبیر کردند که الحمدلله هم این مسجد و هم این مدرسه‌ی علمیه کم نگذاشتند، طلبه با درآمدِ ناچیزِ طلبگیِ خود که همه‌ی شما می‌دانید چقدر است عزّت نفس دارند، سرمایه‌ی ایمان دارند، مناعتِ طبع دارند، ارباب دارند، دستِ آن‌ها نزدِ کسی دراز نیست، ولی واقعاً در سختی و تنگنا هستند، مع ذلک بسته‌های غذایی تدارک دیدند و در کمک‌های مؤمنانه کم نیاوردند. این مسجد هم هم قربانی‌های اولِ ماه خود را داشتند که به فضلِ الهی برای مؤمنین یک آرامشی است، و هم کمک‌هایی که بسته‌های غذایی تدارک دیدند، ولی حال باید بصورتِ یک تعاون و پویششِ جدیدی شروع بشود.

اهمیّتِ اهتمام به امورِ بیچارگان

جناب داود پیغمبر علیه السلام از خدای متعال نقل می‌کند که خدای متعال فرمود: اگر کسی وقتی بعد از مرگ با من ملاقات می‌کند ببینم چراغِ محبّتِ من وجودِ او را نورانی کرده است او را به بهشت وارد می‌کنم.

اگر در خانه‌ی دلِ کسی محبّتِ خدای متعال باشد خدای متعال او را به ملائکه واگذار نمی‌کند بلکه خودِ خدای متعال او را به بهشت وارد می‌کند.

کسی که نزدِ من می‌آید و به رحمتِ الهی می‌پیوندد، اگر از گناهانی که انجام داده است احساسِ پشیمانی کند و سرافکندگی داشته باشد و از گناهانِ خود شرم و حیاء کند او را به بهشت وارد می‌کنم، ضمناً کاری می‌کنم که از خاطرِ این ملائکه‌ای که پرونده‌ی بنده‌ام را تکمیل کرده‌اند و گناهان را در آن نوشته‌اند برود و به یاد نیاورند که این آدم کارِ قبیح و زشتی انجام داده است، یعنی می‌فرماید من هم او را به بهشت وارد می‌کنم و هم برای او آبروداری می‌کنم و نمی‌گذارم کسی متوجّهِ بدی‌های او بشود.

سوم اینکه اگر کسی زمانی که رحلت می‌کند و نزدِ من می‌آید یک حسنه‌ی سالم بهمراه داشته باشد من او را به بهشت وارد می‌کنم.

حضرت داود علیه السلام سؤال می‌کنند: آن حسنه‌ای که اگر یک حسنه هم باشد موجبِ این می‌شود که خودِ خدای متعال این بنده را به بهشت ببرد چیست؟ می‌فرماید: اگر به دادِ یک بیچاره‌ای برسد.

امروز در جامعه‌ی ما کم بیچاره ندارد، کمر ببندید و شوقِ بهشت داشته باشید و ان شاء الله گرفتاری‌ها را برطرف کنید.

نکاتی در مورد عید بزرگ غدیر

غدیر در پیش است، غدیر بزرگترین عیدِ عالَمِ امکان است، خدای متعال زیرِ این آسمان روزی را مقدّس‌تر از روزِ غدیرِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه خلق نکرده است، عید الله الاکبر است، از همه‌ی اعیاد بالاتر است، روزِ تجلّیِ نورِ خدای متعال است، روزِ اعلانِ مدلِ حکومتیِ بشر که ضامنِ سعادتِ دنیوی و اخروی است، روزِ نصبِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه، روزِ بیعت گرفتن برای امامِ موحدین است، و مهم‌ترین روز در عالَمِ امکان «روز غدیر» است، هیچ روزی نزدِ خدای متعال مانندِ روز غدیر عنوانِ «عید» بودن ندارد.

لذا هم حضرات معصومین علیهم السلام، خصوصاً حضرت رضا علیه الصلاه و السلام روز عید غدیر را بزرگ می‌داشتند، بسته‌های غذایی تدارک می‌دیدند، کفش و لباس می‌خریدند، مردم به زیارتِ ایشان می‌آمدند و حضرت به آن‌ها غذا و لباس و کفش می‌دادند و دل‌ها را شاد می‌کردند.

قرض دادن در روز غدیر جزوِ مناسکِ غدیریه است، اطعام جزوِ مناسکِ غدیریه است، و شاد کردنِ دل‌ها روز غدیر جزوِ مناسکِ غدیریه است، عقدِ اخوت جزوِ مناسکِ غدیریه است، ان شاء الله خدای متعال به حقِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه امنیتی بدهد که کاروان‌های شادی راه بیفتند، ما سال قبل هم گفته بودیم، امسال ندیدم، این روزشمار که چند روز به غدیر مانده است، ما باید لحظه شماری کنیم که روز غدیر برسد. لذا باید تابلوهایی را نصب کنیم که چند روز به غدیر داریم، هر روز که می‌آییم ببینیم که غدیر در حالِ نزدیک شدن است و خودمان را برای تجلیل و تکریمِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه آماده کنیم، ان شاء الله در این جهت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را شاد کنید، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها قربانیِ غدیر هستند، حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه قربانیِ غدیر هستند، شهدای ما قربانیانِ غدیر و حکومتِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هستند، ما که حکومتِ فقیه را مقصد نمی‌دانیم، ما حکومتِ فقیه را راه باز کنِ امام زمان ارواحنا فداه می‌دانیم که غدیر تجلّی کنید، آن کسی که بر بشر حکومت می‌کند «امام معصوم» است، چون ما بد هستیم و وفا نمی‌کنیم حضرت تشریف نمی‌آورند، وگرنه باید خودِ حضرت تشریف بیاورند. ان شاء الله اگر قدرِ نایبِ حضرت را بدانیم دستِ ما به دامانِ خودِ حضرت می‌رسد.

ان شاء الله به تأسی به ائمه اطهار علیهم السلام، خصوصاً حضرت رضا علیه السلام، هم طرح داشته باشید، ایستگاه‌های صلواتی در این پارک‌ها با رعایتِ مسائلِ بهداشتی، همانطور که شبِ میلادِ حضرت رضا علیه الصلاه و السلام طلبه‌های عزیزمان در پارک مجلسی آراستند و جمعی جمع شدند، باید برای غدیر در مراکزِ مختلف زیرِ آسمان و محیط‌های باز یک رونق و هیاهویی راه بیندازید که چشمِ شیطان کور بشود و معاندین و وهابی‌ها بدانند که حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه امروز تنها نیستند، اگر این بساط در آن روز بود درِ خانه‌ی حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه نمی‌سوخت، همه بیایید که این در دوباره نسوزد، و ان شاء الله این پرچمی که به اهتزاز درآمده است به دستِ مبارکِ امام زمان ارواحنا فداه برسد.

روضه‌ی امام رضا صلوات الله علیه

چون ایامِ شهادتِ حضرت رضا صلوات الله علیه است می‌خواهم دو جمله هم روضه‌ی امام رضا سلام الله علیه بخوانم.

السلام علیک یا غریب الغرباء، مثلِ اینکه امام رضا صلوات الله علیه از همه غریب‌تر هستند، حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه غریب بودند اما خواهرِ مهربانی مانندِ حضرت زینب کبری سلام الله علیها و همسر و خواهران و دخترانِ ایشان کنارِ ایشان بودند، اما مأمون لعنه الله علیه امام رضا صلوات الله علیه را با سَم مسموم کرد، امام به خودشان می‌پیچیدند، بلند می‌شدند و می‌نشستند، به اباصلت فرموده بودند اگر دیدی عبا بر سرِ خود کشیدم (به تعبیرِ من) بدان کارِ من تمام است… درِ حجره را باز کن و مرا تنها بگذار…

امام رضا صلوات الله علیه خواستند که مانندِ مادرشان حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها تنها جان بدهند…

وقتی کسی مسموم می‌شود عطش پیدا می‌کند، حضرت محرمی نداشتند که برای ایشان آب بیاورند، حضرت تنهای تنها بودند، اما اباصلت می‌گوید: درِ حجره را باز کردم و دیدم یک نوجوان زیبایی که مانندِ ماه بود حضرت را به آغوش کشیده‌اند، فهمیدم که جوادالائمه صلوات الله علیه به بالینِ پدر آمده‌اند…

لا یوم کیومک یا اباعبدالله…

اما در گودیِ قتلگاه کسی به بالینِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه نیامد… کار برعکس بود، حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه به بالینِ حضرت علی اکبر علیه السلام آمدند، هفت مرتبه از پرده‌ی دل فریاد کشیدند «وَلَدی علی»…

لا حول و لا قوّه الا بالله العلی العظیم

دعا

خدایا! آیا این دل‌های شکسته و این اشک‌های جاری نزدِ تو آنقدر اعتبار ندارد که ان شاء الله این ویروس و ناامنی و نفوذی‌ها و دشمنان غدّار و ویروس‌های سعادتِ بشری را… ان شاء الله خدای متعال به برکتِ دل‌های شکسته دعاها را مستجاب کند و خدای متعال آن‌ها را ببرد و امام زمان ارواحنا فداه را بیاورد.

نَسئَلُک و نَدعُوک بِاسمِکَ العَظیمِ الأعظَم اِلَهَنا یَا حَمِیدُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ یَا عَالِی بِحَقِّ عَلِیٍّ یَا فَاطِرُ بِحَقِّ فَاطِمَهَ یَا مُحْسِنُ بِحَقِّ الْحَسَنِ یَا قَدیمَ الإحسان بِحَقّ الحُسَین.

خدایا! امام زمان ارواحنا فداه را برسان.

خدایا! عرضِ ارادت و عرضِ سلامِ ما را به محضرِ شریفِ حضرت حجّت ارواحنا فداه ابلاغ بفرما.

خدایا! توفیقِ درکِ ظهور و خدمتِ در رکابِ آن بزرگوار را از ما دریغ مدار.

خدایا! نسلِ جوانِ ما را، جوان‌های مورد نظر، جوان‌های حاضر در این محفل، جزوِ خواص از یارانِ امام زمان ارواحنا فداه قرار بده.

خدایا! حاجاتِ این جمع و ملتمسین و مؤمنین را برآورده بفرما.

خدایا! سایه‌ی علمای عاملِ ما، خاصّه رهبرِ بزرگوارمان را با اقتدار و عزّت و سلامتی مستدام بدار.

خدایا! قبل از مرگ ذوی الحقوقِ ما را از ما راضی بفرما.

خدایا! ما را در برزخ به وادیِ حقّ‌الناس مبتلا مگردان.

خدایا! ما را در قیامت در عقبه‌ی حقّ‌الناس گرفتار مگردان.

خدایا! قلمِ عفو بر نامه‌ی عملِ ما بکش.

خدایا! حقوقی که از بندگانِ تو خواسته یا ناخواسته بدستِ ما ضایع شده است را جبران بفرما.

خدایا! ما را در دنیا و آخرت بی‌آبرو مگردان.

خدایا! ما را دشمن‌شاد نکن.

خدایا! خیر و برکتِ خودت را به معیشتِ مردم نازل بفرما.

خدایا! این ویروس را از این مملکت و از مؤمنین برای همیشه دور بگردان.

خدایا! هر بلای خطرناکی را از این مملکت و از شیعیان همواره بافاصله نگه دار.

خدایا! دشمنانِ ما را ذلیل و خار بگردان.

خدایا! منافقینِ داخلی را رسوا و توطئه‌های آنان را خنثی بگردان.

خدایا! وهابی‌ها را نابود بفرما.

خدایا! دشمنانِ بشریّت را به خاکِ مذلّت بنشان.

خدایا! انتقامِ عبرت‌آمیزی از قاتلین شهید سلیمانی، خصوصاً این رئیس جمهورِ پستِ پلید و بی‌ارزش بستان و آن‌ها را نابود بگردان.

خدایا! هر خطری که ما را تهدید می‌کند بخاطرِ حضرت رضا صلوات الله علیه این خطرها را از این مملکت و از همه‌ی شیعیان دور قرار بده.

غفرالله لنا و لکم

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸

[۲] سوره مبارکه صافات، آیه ۵۵

[۳] سوره مبارکه صافات، آیه ۶۰

[۴] زیارت جامعه کبیره

[۵] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام، جلد ۲، صفحه ۳۰ (مع، [معانی الأخبار] ، ن، [عیون أخبار الرضا علیه السلام] ، اِبْنُ عُبْدُوسٍ عَنِ اِبْنِ قُتَیْبَهَ عَنْ حَمْدَانَ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنِ اَلْهَرَوِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا اَلْحَسَنِ عَلِیَّ بْنَ مُوسَى اَلرِّضَا عَلَیْهِ السَّلاَمُ یَقُولُ: رَحِمَ اَللَّهُ عَبْداً أَحْیَا أَمْرَنَا فَقُلْتُ لَهُ وَ کَیْفَ یُحْیِی أَمْرَکُمْ قَالَ یَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا وَ یُعَلِّمُهَا اَلنَّاسَ فَإِنَّ اَلنَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ کَلاَمِنَا لاَتَّبَعُونَا قَالَ قُلْتُ یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ فَقَدْ رُوِیَ لَنَا عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ أَنَّهُ قَالَ مَنْ تَعَلَّمَ عِلْماً لِیُمَارِیَ بِهِ اَلسُّفَهَاءَ أَوْ یُبَاهِیَ بِهِ اَلْعُلَمَاءَ أَوْ لِیُقْبِلَ بِوُجُوهِ اَلنَّاسِ إِلَیْهِ فَهُوَ فِی اَلنَّارِ فَقَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ صَدَقَ جَدِّی عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ أَ فَتَدْرِی مَنِ اَلسُّفَهَاءُ فَقُلْتُ لاَ یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ قَالَ هُمْ قُصَّاصُ مُخَالِفِینَا وَ تَدْرِی مَنِ اَلْعُلَمَاءُ فَقُلْتُ لاَ یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ فَقَالَ هُمْ عُلَمَاءُ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ اَلَّذِینَ فَرَضَ اَللَّهُ طَاعَتَهُمْ وَ أَوْجَبَ مَوَدَّتَهُمْ ثُمَّ قَالَ وَ تَدْرِی مَا مَعْنَى قَوْلِهِ أَوْ لِیُقْبِلَ بِوُجُوهِ اَلنَّاسِ إِلَیْهِ قُلْتُ لاَ قَالَ یَعْنِی وَ اَللَّهِ بِذَلِکَ اِدِّعَاءَ اَلْإِمَامَهِ بِغَیْرِ حَقِّهَا وَ مَنْ فَعَلَ ذَلِکَ فَهُوَ فِی اَلنَّارِ .)

[۶] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام، جلد ۷۵، صفحه ۲۶ (وَ قَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ: اَلْمُؤْمِنُ یَرْغَبُ فِیمَا یَبْقَى وَ یَزْهَدُ فِیمَا یَفْنَى یَمْزُجُ اَلْحِلْمَ بِالْعِلْمِ وَ اَلْعِلْمَ بِالْعَمَلِ بَعِیدٌ کَسَلُهُ دَائِمٌ نَشَاطُهُ قَرِیبٌ أَمَلُهُ حَیٌّ قَلْبُهُ ذَاکِرٌ لِسَانُهُ – لاَ یُحَدِّثُ بِمَا لاَ یُؤْتَمَنُ عَلَیْهِ اَلْأَصْدِقَاءُ وَ لاَ یَکْتُمُ شَهَادَهَ اَلْأَعْدَاءِ – لاَ یَعْمَلُ شَیْئاً مِنَ اَلْخَیْرِ رِیَاءً وَ لاَ یَتْرُکُهُ حَیَاءً اَلْخَیْرُ مِنْهُ مَأْمُولٌ وَ اَلشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ إِنْ کَانَ فِی اَلذَّاکِرِینَ لَمْ یُکْتَبْ فِی اَلْغَافِلِینَ وَ إِنْ کَانَ فِی اَلْغَافِلِینَ کُتِبَ فِی اَلذَّاکِرِینَ وَ یَعْفُو عَمَّنْ ظَلَمَهُ وَ یُعْطِی مَنْ حَرَمَهُ وَ یَصِلُ مَنْ قَطَعَهُ وَ یُحْسِنُ إِلَى مَنْ أَسَاءَ إِلَیْهِ – لاَ یَعْزُبُ حِلْمُهُ وَ لاَ یُعَجِّلُ فِیمَا یُرِیبُهُ بَعِیدٌ جَهْلُهُ لَیِّنٌ قَوْلُهُ قَرِیبٌ مَعْرُوفُهُ غَائِبٌ مُنْکَرُهُ صَادِقٌ کَلاَمُهُ حَسَنٌ فِعْلُهُ مُقْبِلٌ خَیْرُهُ مُدْبِرٌ شَرُّهُ فِی اَلزَّلاَزِلِ وَقُورٌ وَ فِی اَلْمَکَارِهِ صَبُورٌ وَ فِی اَلرَّخَاءِ شَکُورٌ – لاَ یَحِیفُ عَلَى مَنْ یُبْغِضُ وَ لاَ یَأْثَمُ فِیمَنْ یُحِبُّ وَ لاَ یَدَّعِی مَا لَیْسَ لَهُ وَ لاَ یَجْحَدُ حَقّاً عَلَیْهِ یَعْتَرِفُ بِالْحَقِّ قَبْلَ أَنْ یُشْهَدَ عَلَیْهِ وَ لاَ یُضِیعُ مَا اُسْتُحْفِظَ وَ لاَ یَرْغَبُ فِیمَا لاَ تَدْعُوهُ اَلضَّرُورَهُ إِلَیْهِ – لاَ یَتَنَابَزُ بِالْأَلْقَابِ وَ لاَ یَبْغِی عَلَى أَحَدٍ وَ لاَ یَهْزَأُ بِمَخْلُوقٍ وَ لاَ یُضَارُّ بِالْجَارِ وَ لاَ یَشْمَتُ بِالْمَصَائِبِ مُؤَدَّبٌ بِأَدَاءِ اَلْأَمَانَاتِ مُسَارِعٌ إِلَى اَلطَّاعَاتِ مُحَافِظٌ عَلَى اَلصَّلَوَاتِ بَطِیءٌ فِی اَلْمُنْکَرَاتِ – لاَ یَدْخُلُ عَلَى اَلْأُمُورِ بِجَهْلٍ وَ لاَ یَخْرُجُ عَنِ اَلْحَقِّ بِعَجْزٍ إِنْ صَمَتَ فَلاَ یَغُمُّهُ اَلصَّمْتُ وَ إِنْ نَطَقَ لاَ یَقُولُ اَلْخَطَأَ وَ إِنْ ضَحِکَ فَلاَ تَعْلُو صَوْتُهُ سَمْعَهُ وَ لاَ یَجْمَحُ بِهِ اَلْغَضَبُ وَ لاَ تَغْلِبُهُ اَلْهَوَى وَ لاَ یَقْهَرُهُ اَلشُّحُّ وَ لاَ تَمْلِکُهُ اَلشَّهْوَهُ یُخَالِطُ اَلنَّاسَ لِیَعْلَمَ وَ یَصْمُتُ لِیَسْلَمَ وَ یَسْأَلُ لِیَفْهَمَ یُنْصِتُ إِلَى اَلْخَیْرِ لِیَعْمَلَ بِهِ وَ لاَ یَتَکَلَّمُ بِهِ لِیَفْخَرَ عَلَى مَا سِوَاهُ نَفْسُهُ مِنْهُ فِی عَنَاءٍ وَ اَلنَّاسُ مِنْهُ فِی رَاحَهٍ یُتْعِبُ نَفْسَهُ لِآخِرَتِهِ وَ یَعْصِی هَوَاهُ لِطَاعَهِ رَبِّهِ بُعْدُهُ عَمَّنْ تَبَاعَدَ مِنْهُ نَزَاهَهٌ وَ دُنُوُّهُ مِمَّنْ دَنَا مِنْهُ لِینٌ وَ رَحْمَهٌ لَیْسَ بُعْدُهُ بِکِبْرٍ وَ لاَ قُرْبُهُ خَدِیعَهً مُقْتَدٍ بِمَنْ کَانَ قَبْلَهُ مِنْ أَهْلِ اَلْإِیمَانِ إِمَامٌ لِمَنْ بَعْدَهُ مِنَ اَلْبَرَرَهِ اَلْمُتَّقِینَ.)