امام جواد علیه السلام فرمودند: «اَلْمُؤْمِنُ یَحْتَاجُ إِلَى ثَلاَثِ خِصَالٍ تَوْفِیقٍ مِنَ اَللَّهِ وَ وَاعِظٍ مِنْ نَفْسِهِ وَ قَبُولٍ مِمَّنْ یَنْصَحُهُ.»[۱].  مؤمن به سه چیز نیازمند است، «وَاعِظٍ مِنْ نَفْسِهِ» اولین چیزی که انسانِ مؤمن در سلوک الی الله، در فاصله گرفتن از نفس و در خروج از ظلمات به سوی نور به آن نیاز دارد واعظِ درونی است، «واعظِ درونی» همان بیداری است، همان تنبّه است، همان هوشیاری است، از مسیرِ دنیا به هوش آمدن و توجّه به باطنِ عالم، عالَمِ برزخ، عالَمِ قیامت، عالَمِ ربوبیّت پیدا کردن است، «وَاعِظٍ مِنْ نَفْسِهِ». دیگری «قَبُولٍ مِمَّنْ یَنْصَحُهُ»، این دو مورد فرعِ بر آن موردِ اول است که فرمودند «تَوْفِیقٍ مِنَ اَللَّهِ»، توفیق رفیقی است که به هر کس ندهند.

لذا «عنوان بصری» در نود و چهار سالگی دامانِ امام صادق علیه السلام را می‌گیرد. چرا «عنوان بصری» در این نود و چهار سال نرسید؟ برای اینکه میوه خام بود، وجود کال بود و نمی‌توانست خوراکِ امام باشد و از امام تغذیه کند. انسان باید در وجودِ امام ذوب باشد، باید این قابلیّت باشد که امام او را جذب کند، و این موضوع همّت می‌خواهد، التماس و التجاء می‌خواهد.

[۱] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام، جلد ۷۵، صفحه ۳۵۸