نهضت حسینى نمایشگاهى است از عظمت و علوّ استعدادهاى انسانى؛ نمایشگاه تصمیم‌گیرى، تدبیر و مدیریت در شرایط بحرانى. نویسنده در این مقاله کارکردهاى آشکار عاشورا در حوزه جذب و هدایت نیروها و اصحاب از مدینه تا کربلا را موردبحث قرار داده است. وى تأکید دارد که امام حسین (ع) در تمام ابعاد مهارت‌های مدیریتى اعم از مهارت فنى (نظامى)، سیاسى، اجتماعى و انسانى شایستگى کامل و در حد عالى را دارا بوده است. مقاله همچنان که تصمیم‌گیرى امام (ع) را برخاسته از آگاهى مى‌داند بر این امر تأکید مى‌کند که آن حضرت با پیش‌بینى دقیق و برنامه خاص خود، نه شتاب‌زده عمل مى‌کرد و نه منفعلانه، بلکه با تصمیمات به‌موقع و سنجیده، نهضت را به‌سوی هدف به‌پیش می‌برد. اصل برنامه‌ریزى را در تمام بخش‌هاى حرکت حسینى، حتى در نحوه آرایش سپاه کم تعداد حضرت در مقابل سپاه انبوه دشمن مى‌شود مشاهده کرد. نویسنده ضمن تبیین اصل سازمان‌دهی در نهضت حسینى در قالب برنامه‌ریزى کوتاه‌مدت و بلندمدت، به تشریح «رهبرى» امام حسین (ع) پرداخت، رهبری‌ای که عنصر آگاهى، انگیزش، تعهد به قانون و دستورات الهى، قاطعیت و تفویض اختیار در آن وجود داشت. وى به این نکته نیز مى‌پردازد که مسئله کنترل و نظارت در تمام مراحلِ قیام از جانب امام حسین (ع) به بهترین وجه صورت مى‌گرفت.