نگارنده سه معنا براى کلمه اخبارى بیان مى‌کند: یکى معناى قرن چهارم که تمام مورخان از جمله طبرى سنّى و برقى امامى را در برمى‌گیرد. ‏دوم اطلاق کلى که هر محدّثى را شامل مى‌شود و مانند صدوق و مجلسى و حرّ عاملى. سوّم جریانى که در برابر علم اصول فقه ایستاده که در طول ‏قرن یازدهم تا سیزدهم بر حوزه‌هاى شیعى اثرگذار بودند. این دوره با مولى محّمد امین استرآبادى آغاز شده و به شیخ یوسف بحرانى پایان ‏مى‌گیرد. نگارنده که آراى استرآبادى را بر اساس کتابش ‏‎”‎الفوائد المدینه‎”‎‏ بررسى و گزارش مى‌کند، بر آن است که میرزا مهدى اصفهانى به ‏عنوان شاگرد میرزا محمّد حسین نایینى نظام معرفتى فقاهتى داشته و نمى‌توان او را اخبارى به معناى سوم دانست.‏