طرح شبهه

آیا مسئله ی جداخوابی به بچّه ها آسیب های عاطفی وارد نمی کند؟ یا اگر ما قبل از دو سالگی اتاق خواب فرزندان را جدا کنیم، شاید آنها فکر کنند، چون ما آنها را دوست نداریم، این کار را انجام داده ایم یا اگر پدر و مادر در طول شب به بچّه محبّت نکنند، ممکن است که این بچّه با یک خلاء عاطفی مواجه شود.

جواب:

درست است که محبّت کردن یکی از نیازهای انسان است؛ ولی وقتی که بچّه می خوابد، بعضی از نیازهای او از درجه ی اعتبار ساقط می شود؛ یعنی نیاز نیست که ما در زمان خواب به بچّه محبّت کنیم؛ اگر کودکی در اتاق خواب پدر و مادر بخوابد، آیا این پدر و مادر تا صبح می توانند با او ارتباط عاطفی بر قرار کنند؟ قطعاً این طور نیست.

 اگر ما در طول روز به فرزندانمان به اندازه ی نیاز و ظرفیّت محبّت کنیم، دیگر آنها در طول شب نیاز به محبّت کردن ندارند؛ تازه اگر هم گمان کنیم که نیاز به محبّت کردن دارند، ما که نمی توانیم در طول شب او را بیدار کنیم و ناز و نوازشش کنیم و اگر این رفتارها را در خواب انجام دهیم، آثاری ندارد. اگر بخواهیم برای محبّت کردن، بچّه را از خواب بیدار کنیم، باید بدانیم که نیاز به خواب برای بچّه ها، مهم تر از محبّت کردن است؛ پس بچّه ها در زمان خواب نیازی به محبّت کردن ندارد.

اصلاً خود ما بزرگترها نیز همین طور هستیم؛ یعنی وقتی خواب بر ما غلبه می کند، محبّت کسی را نمی پذیریم؛ هرچند نیاز به محبّت کردن داشته باشیم؛مثلاً می گوییم: الان نیازی به محبّت کردن ندارم! بچّه ها نیز دقیقاً همین طور هستند؛ پس نتیجه می گیرم که  اگر بچّه ها جدا بخوابند، دچار آسیب های عاطفی نمی شوند.

طرح شبهه

وقتی فرزند صبح از خواب بیدار می شود و می بیند که در اتاق دیگری خوابیده است، آیا در ذهن او این سوال پیش نمی آید که والدینم، مرا دوست ندارند؟

جواب:

ما در جواب می گوییم که اگر والدین آن ابراز محبّت و دوستی را در طی روز و در هنگام بیداری فرزندان داشته باشند، اصلاً ذهن بچّه به سمت این موضوع نمی رود.