وقتى از میرزاى بزرگ⁽محمّد حسن شیرازى ـ رحمه اللّه⁾ ـ رحمه اللّه ـ مسأله اى پرسیده مى  شد، جواب به احتیاط مى  داد، نه فتوى. گویا فتوى ندادن در این جور جاها خلافِ احتیاط است. البته اگر مجتهد فتوى نداشته باشد احتیاط مطلق خوب است، امّا اگر فتوى داشته باشد، باید فتوا را بدهد و احتیاط را اگر صلاح و لازم دانست ولو به صورت مؤکّد و شدید، بگوید.

بنابراین، کسى که فتوى دارد، نمى  توانیم بگوییم براى او نوشتن احتیاط مطلقا جایز است. بنده جزوه ى خطّى حاشیه ى میرزا محمّد تقى شیرازى ـ رحمه اللّه  ـ بر عروه را دیده ام، از اوّل تا آخر احتیاطها را نوشته است: « لا یُتْرَک » فقط در چند مورد که صاحب عروه احتیاط نموده، فتوى داده است و یا متذکّر شده است که موافق با احتیاط مستحّب چنین است.

در هر حال، ایشان نیز خیلى قلیل الفتوى بوده است.منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد