بر اساس آیه شریفه: «الَّذینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاهَ وَ آتَوُا الزَّکاهَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَهُ الْأُمُور»،[۱] اولین دست آورد حکومت مؤمنان و صالحان در روی زمین برپایی نماز است.
آیه مورد استشهاد، توصیف دیگری از مؤمنان است به دنبال آیات قبلی. در این آیه نیز مقام و اوصاف مؤمنان را بیان می‌کند و می‌‌فرماید از ویژگی‌‌های مؤمنان این است که پس از پیروزی هرگز مانند خودکامگان و جباران به عیش و نوش و لهو و لعب نمی‌‌پردازند و در غرور و مستی فرو نمی‌‌روند، بلکه پیروزی‌ها و موفقیت‌‌ها را نردبانی برای ساختن خویش و جامعه قرار می‌دهند. آنها پس از قدرت یافتن، تبدیل به یک طاغوت جدید نمی‌‌شوند، ارتباط‌شان با خدا محکم و با خلق خدا نیز مستحکم است؛ چرا که نماز سمبل پیوند با خالق است. مؤمنان تنها قبل از پیروزی به در خانه‌ خدا نمی‌‌روند، بلکه بعد از پیروزی هم به مقتضای (الَّذینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاهَ…) رابطه‌ خود را با او همچنان محکم می‌‌دارند و پیروزی بر دشمن را وسیله‌‌‌ای برای نشر حق و عدالت و فضیلت قرار می‌دهند.
گفتنی است؛ مراد از مؤمنان، عموم مؤمنان زمان رسول الله(ص) و عموم مسلمانان تا روز قیامت است. عالی‌‌ترین جامعه‌‌‌ای که در تاریخ اسلام تشکیل یافت جامعه‌‌‌ای بود که در عهد رسول خدا شکل گرفت و در آن جامعه نماز برپا شد.[۲]

منبع: اسلام کوئست

پی نوشت ها

[۱]. حج، ۴۱٫ «همان کسانى که هر گاه در زمین به آنها قدرت بخشیدیم، نماز را برپا مى‏دارند، و زکات مى‏دهند، و امر به معروف و نهى از منکر مى‏کنند، و پایان همه کارها از آن خدا است».

[۲]. ر. ک: طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏۱۴، ص ۳۸۶، دفتر انتشارات اسلامی، قم، ۱۴۱۷ق؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج‏۱۴، ص ۱۱۷، دار الکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۷۴ش.