آدم، مجری دستورات خدا باشد، خودسر نباشد، اگر می‌خواهد کار خوب هم انجام بدهد، کار خیر می‌خواهد انجام بدهد، می‌خواهد قربانی کند، صدقه بپردازد. اگر صدقات اثر ندارند به خاطر این است که می‌خواهیم برای سلامتی خودمان صدقه بدهیم. صدقه عبادت است و باید قربهً إلی الله صدقه بدهیم. اگر صدقه را محض کسب رضای خدا انجام دهیم اثر خود را می‌گذارد. صدقات آثار زیادی دارند، هم در ریزش گناهان و هم در شفای بیماران، در دفع بلیّات، در استجابت دعا.
مرحوم آقای بهجت روحی فداه تأکید زیادی به صدقه داشتند، برای هر چیزی می‌گفتند: صدقه، ولو کم. امّا صدقه چه زمانی صدقه است؟ وقتی که برای رضای خدا باشد. اگر انسان می‌خواهد نشان بدهد من هم سهیم هستم، می‌خواهد قربانی کند امّا برای این است که نشان بدهد من هم شرکت کردم، یا برای سلامتی خودش قربانی می‌دهد، این‌که قربه إلی الله نیست. صدقه باید (با نیّت) قربه إلی الله باشد. اطعام، قربه إلی الله، انفاق، قربه إلی الله، جهاد، قربه إلی الله. این «لَوْ یُطیعُکُمْ»[۱] یعنی اگر شما اطاعت خدا و رسول کنید «لا یَلِتْکُمْ مِنْ أَعْمالِکُمْ شَیْئاً» این ارتباط الهی عمل که توجیه طاعت را برای ما محقّق می‌کند، مهم این ارتباط است. صدقه می‌دهی، سیم ارتباطی تو با خدا باشد، احسان می‌کنی، اطعام می‌کنی، مهمان می‌کنی، کار خیر انجام می‌دهی، گناه انجام نمی‌دهی، در تمامی این‌ها، خدا را در نظر بگیر، برای رضای خدا این کار را انجام بده، در غیر این صورت اگر شما تمام عمر خود را عبادت کنید و اگر تمام مال شما را در راه خدا نباشد حتّی اگر انفاق کنید، یتیم‌خانه درست کنید، مسجد درست کنید، کار خیر است، ضرر نکرده‌اید؛ یعنی اثر وضعی آن در زندگی شما وجود دارد ولی برای شما باقی نمی‌ماند.
بنا و مبنای «لا یَلِتْکُمْ مِنْ أَعْمالِکُمْ شَیْئاً» ارتباط الهی است. هر کاری که خدا در آن ملحوظ شد و محضاً برای خدا انجام شد، اسم آن کار، طاعت پروردگار متعال است و می‌ماند. همان کار برای ما می‌ماند. هر چیزی به عنوان طاعت خدا نباشد، طاعت خدا تظاهر نیست، نیّت است، باطن است، انگیزه است، آدم خودش می‌داند چرا این کار را انجام می‌دهد. اگر خواستیم رضای خدا را تحصیل کنیم و طاعت و فرمان خدا را اجرا کنیم، «لا یَلِتْکُمْ مِنْ أَعْمالِکُمْ شَیْئاً».
[۱]– سوره‌ی حجرات، آیه ۷٫
پاسخ دهید