]سالک الی الله باید[ در همه‌ی اوقات، در باطنش حال توسّلی به حضرت وجه الله، خلیفه الله، نور الله الانوار و ضیائه الازهر و حجّته الاعظم: وجود مبارک خاتم الاوصیاء: امام زمان –عجّل الله فرجه- فراهم و انتظار ظهور نور مبارک و ایّام سلطنت آن بزرگوار –ارواح العالمین فداه- را داشته، در تعقیب نمازهای پنج‌گانه، مداومت به ذکر: «اَللَّهمَّ عَرِّفنی نفسَک…»[۱] و قرائت سه مرتبه سوره‌ی توحید را به نیابت آن حضرت، و «دعای عهد» را هر صباح ترک ننماید.
خلاصه چون روی خودش قابلیّت توجّه به حضرت قدّوس تعالی را ندارد و از ظلمات معصیت و غفلت، مُظلم ]تاریک[ و پریشان و خَلق ]بی‌آبرو[ است، عرض بکند:
«اللهم اِنَّ ذُنُوبی قد اَخلَقَت وَجهی فاَتوَجَّهُ اِلیک بوَجهِ خَلیفَتِکَ المُشرِقِ عِندَک.»
]«خداوندا، گناهانم مرا در نزد تو بی‌آبرو کرده است؛ من به وسیله‌ی چهره‌ی خلیفه‌ات که در نزد تو روسفید و درخشان است به تو روی می‌آورم.»[
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۶۸
[۱]– اَللَّهمَّ عَرِّفنی نفسَک فاِنِّک اِن لم تُعَرِّفنی نَفسَک لم اَعرِف نبیَّک. اللهمَّ عَرِّفنی رسولَک فاِنَّک اِن لم تُعَرِّفنی رسولَک لم اَعرِف حُجَّتَک. اللهمَّ عَرِّفنی حجَّتَک فاِنَّک اِن لم تُعَرِّفنی حجَّتَک ضَلَلتُ عن دینی!
پاسخ دهید