محمد بن عبدالوهاب، بنیان گذار وهابیت، در باب شناخت خداوند متعال به مسائلی جزئی تمسّک جسته، برای خداوند تبارک و تعالی نوجی جسمانیت قائل بود و در این باره به ظاهر آیات اکتفا می کرد. این رویه در بین طرفداران وی نیز ادامه پیدا کرد. نویسنده در این پژوهش ضمن بررسی عقل گرایی در وهابیت و توحید از دیدگاه فلاسفه و شیعه، به توحید و شرک از دیدگاه وهابیون پرداخته است و در انتها نیز به تفاوت بینش شیعه و وهابیت درباره توحید می پردازد.