«قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لکِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا یَدْخُلِ الْإیمانُ فی‏ قُلُوبِکُمْ وَ إِنْ تُطیعُوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لا یَلِتْکُمْ مِنْ أَعْمالِکُمْ شَیْئاً إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحیمٌ‏»[۱]. در این آیه‌ی کریمه خدای مهربان به ما تنبّه می‌دهد، نکند یک وقتی ایمان شما، ایمان زبانی باشد. قلب شما نور نداشته باشد. گرمی ایمان، خانه‌ی گرم شما را خانه‌ی قلب شما را گرم نکرده باشد. نکند در دل خود را بستید، دیگر نور ایمان به دل شما داخل نمی‌شود. نکند باطن شما تیره است، تاریک است. در ظاهر ادّعای دین می‌کنید. اعراب گفتند: ما ایمان آوردیم. خدا به پیغمبر می‌گوید: به آن‌ها بگو، بگو: نگویید: ما ایمان آوردیم، بگویید: ما تسلیم شدیم، اسلام آوردیم. هنوز ایمان بر دل شما وارد نشده است.

[۱]– سوره‌ی حجرات، آیه ۱۴٫