قرآن دارای حقیقتی است. و حقیقت آن به گونه‌ای است که این دانش‌های متعارف [بشری] به شناخت واقعیّتش، نائل نمی‌گردد. و او همچنان است که [خدای] عزّ و جلّ فرموده است: «لا یَمَسُّهُ إِلاَّ الْمُطَهَّرُونَ‏.»

[(واقعه/۷۹) «جز پاکیزه‌شدگان، آن را مسّ [و ادراک] نمی‌کنند.»].

پس معرفت پیدا کردن به حقیقت آن، ملازم است با معرفت به عظمتش؛ و این ملازم است با معرفت عظمت متکلّمش. پس هر که آن را به این‌گونه شناخت، به ناچار دلش را هنگام تلاوت و تدبّر در آن، حاضر می‌کند؛ و به دنبال فهم مقصودها و اشارات و لطائف آن می‌باشد؛ چون در این امر خیر فراوانی است. زیرا در قرآن، علم مبدأ و معاد موجود است که آن، علم به الله و فرشتگانش و کتاب‌هایش و فرستادگانش و روز قیامت و انواع علوم مربوط به حقیقت اشیاء–‌ آن‌چنان که هستند می‌باشد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۱۹