مرحوم آقا شیخ عبدالکریم حایرى فرموده است: « عامّه، عترت را کنار گذاشته  اند و خاصّه، قرآن را. » البتّه معناى این سخن این است که هر دو طایفه، هر دو را کنار گذاشته  اند، زیرا قرآن و عترت با هم متلازمند. به عقیده  ى بنده، اگر کسى یکى را ضایع کند، دیگرى را هم ضایع کرده است، زیرا این دو با هم هوهویّت و اتّحاد دارند. چنان که پیامبر اکرم ـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ فرمود:

«إِنّى تارِکٌ فیکُمُ الثِّقْلَین، أَحَدُهُما أَکْبَرُ مِنَ الآخَرِ: کِتابَ اللّه حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنَ السَّماءِ إِلَى الاْءَرْضِ؛ وَ عِتْرَتى أَهْلَ بَیْتى. وَ إِنَّهُما لَنْ یَفْتَرِقا حَتّى یَرِدا عَلَىَّ الْحَوْضَ.»

من دو چیز سنگین و گرانبها در میان شما [به یادگار مى  گذارم [که یکى از دیگر بزرگتر است: یکى کتاب خدا، که ریسمانى است که از آسمان به سوى زمین کشیده شده است؛ و دیگرى: بستگان و خاندانم. این دو هرگز از هم جدا نخواهند شد، تا این که در [کنار [حوض [کوثر] بر من وارد شوند.

مسند احمد، ج ۳، ص ۱۴٫ نیز ر.ک: مسند احمد، ج ۳ ،۲۷ و ۵۹؛ مجمع الزوائد هیثمى، ج ۹، ص ۱۶۳؛ مسند ابن جعد، ص ۳۹۷، منتخب مسند عبد بن حمید، ص ۱۰۸؛ خصایص نسایى، ص ۹۳؛ مسند ابى یعلى، ج ۲، ص ۲۹۷ و ۳۷۶؛ معجم صغیر طبرانى، ج ۱، ص ۱۳۱ و…

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد