این به دلیل گستره‌ی کمی و کیفی واقعه‌ی عاشورا است. وضعیت خاص جهان اسلام و مسلمانان، حالات حاکمیان مسلمان و ظلم‌های فراوان آنان، در بند کشیده شدن انسانیت و آزادی، تحقیر امّت اسلامی، سلب امنیّت، تشدید ظلم علیه شیعیان، فراموشی آموزه‌هایی چون امر به معروف و نهی از منکر، شیوع بدعت‌ها و ورود آن‌ها به دین، اخلال در وحدت مسلمانان، فراموشی اخلاق اسلامی و انسانی و… از یک سو و موقعیّت ویژه ابا عبد الله (علیه السّلام) از جهت مظلومیت و تنهایی، کیفیت برخورد مسلمانان به ظاهر دوست با حضرت، نوع جنگ و برخورد فیزیکی با آن حضرت و اصحاب و اهل و عیالش، آموزه‌ها و درس‌های تربیتی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و دینی به خصوص امام حسین (علیه السّلام) از سوی دیگر؛[۱] همه و همه شکل خاصی به این حادثه داده است که ابعاد گوناگون، پیچیده و ژرف آن، موضوعات و مسائل فراوانی را برای تحقیق و پژوهش فراروی محقّقان قرار داده است و این با توجه به وجود هزاران کتابی است که تاکنون در زمینه‌ی این رویداد، به نگارش درآمده است.

حضرت رسول (صلّی الله علیه و آله و سلّم) امام علی (علیه السّلام)، حضرت زهرا (سلام الله علیها)، امام حسین مجتبی (علیه السّلام) و معصومان پس از ابا عبد الله (علیه السّلام)؛ به دلیل همین ویژگی‌های خاص و منحصر به فرد قصه‌ی کربلا، این همه بر احیای یاد کرد آن در قالب عزاداری تأکید فرموده‌اند.[۲]

به هر روی نفس حوادث عاشورا و ابعاد گوناگون آن، آن را واقعه‌ای بی‌نظیر در تاریخ ساخته است؛ چنان‌که امام صادق (علیه السّلام) فرمود: «لا یوم کیومک یا ابا عبد الله»[۳] و روشن است که نکوداشت هر واقعه‌ای، به گستردگی آن بستگی دارد و چون حادثه عاشورا چنین است، عزاداری آن نیز  کماً و کیفاً با عزاداری برای واقعه‌های دیگر قابل مقایسه نیست.

منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی ویژه محرم؛ دفتر نشر معارف – تدوین و تألیف: گروه مؤلفان

[۱]. در این خصوص نگا: حسین، نفس مطمئنه، صص ۵-۱۸٫

[۲]. نگا: بحار الانوار، ج ۴۴، ص ۲۲۳، ۲۴۳، ۲۴۴، ۲۴۵، ۲۸۱، ۲۸۲، ۲۸۹، ۲۹۱، ۲۹۳ و…

[۳]. شیخ صدوق، امالی، ص ۷۷٫