بنابر تحقیق و جست‌وجو در منابع حدیثی و تاریخی؛ به صورت پراکنده در نقل‌های مختلفی که درباره این بی‌حرمتی نقل شده است، نام تعدادی از افراد که به خانه حضرت فاطمه(س) هجوم آورده، یا دستور هجوم دادند وجود دارد. البته مشخص نیست که تعداد دقیق آنان چند نفر بود. اما در همان منابع اعلام شده است که افراد ذیل – یا به عنوان دستور دهنده و یا به عنوان مجری دستور – در این حادثه تأثیرگذار بودند.
۱ – خلیفه اول؛ وی موقع مرگ خود از این تهاجم اظهار تأسف ‌کرد: «ای کاش! من کشف خانه فاطمه نمی‌کردم (یعنی: گروهی را بر در آن خانه نمی‌فرستادم و هتک حرمت نمی‌کردم) اگر چه آنان با من می‌جنگیدید».[۱] این جمله با اندکی تفاوت در منابع کهن روایی اهل سنت نیز نقل شده است.[۲]
۲ – خلیفه دوم.[۳]
۳ – أَسَید بن حضیر.[۴]
۴ – سلمه بن اسلّم.[۵] یا سلامه.[۶]
۵ – ثابت بن قیس خزرجی.[۷]
۶ – خالد بن ولید.[۸]
۷ – محمد بن مسلمه.[۹]
۸ – بشیر بن سعد.[۱۰]
۹ – مغیره بن شعبه.[۱۱]
۱۰ – ابوعبیده بن جرّاح.[۱۲]
۱۱ – سالم مولی ابی حذیفه.[۱۳]
۱۲ – معاذ بن جبل.[۱۴]
۱۳ – قنفذ بن عمیر.[۱۵]
۱۴ – عبدالرحمن بن عوف.[۱۶]
۱۵ – زیاد بن لبید انصاری.[۱۷]

منبع: اسلام کوئست

[۱]. ابن أبی الحدید، عبد الحمید بن هبه الله، شرح نهج البلاغه، ج ‏۶، ص ۵۱، قم، مکتبه آیه الله المرعشی النجفی، چاپ اول، ۱۴۰۴ق؛ ر. ک: طبری(م۳۱۰ق)، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج ۳، ص ۴۳۰، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، ۱۳۸۷ق؛ ذهبی، أبو عبد الله محمد بن أحمد،تاریخ الإسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، ج ۳، ص ۱۲، المکتبه التوفیقیه، بی‌تا.

[۲]. مانند: «فَوَدِدْتُ أَنِّی لَمْ أَکُنْ کَشَفْتُ بَیْتَ فَاطِمَهَ وَ تَرَکْتُهُ، وَ أَنْ أُغْلِقَ عَلَى الْحَرْبِ»؛ ابن زنجویه(م۲۵۱ق)، أبو أحمد حمید بن مخلد، الأموال، ص ۳۰۴، سعودی، مرکز الملک فیصل للبحوث و الدراسات الإسلامیه، چاپ اول، ۱۴۰۶ق؛ طبرانی(م۳۶۰ق)، سلیمان بن أحمد، المعجم الکبیر، ج ۱، ص ۶۲، قاهره، مکتبه ابن تیمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۵ق؛ هیثمی(م۸۰۷ق)، علی بن أبی بکر بن سلیمان، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، ج ۵، ص ۲۰۳، قاهره،  مکتبه القدسی، ۱۴۱۴ق.

[۳]. متقی هندی، علی بن حسام الدین، کنز العمال فی سنن الأقوال و الأفعال، ج ۵، ص ۶۵۱، بیروت، مؤسسه الرساله، چاپ پنجم، ۱۴۰۱ق.

[۴]. ابن قتیبه دینوری، عبد الله بن مسلم‏، الامامه و السیاسه، ج ‏۱، ص ۲۸، بیروت، دارالأضواء، چاپ اول، ۱۴۱۰ق؛ صالحى شامى‏، محمد بن یوسف‏، سبل‏ الهدى، ج ‏۱۲، ص ۳۱۷، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

[۵]. الإمامه و السیاسه، ج ‏۱، ص ۲۸٫

[۶]. سبل ‏الهدى، ج ‏۱۲، ص ۳۱۷؛ شرح نهج البلاغه، ج ۶، ص ۴۷٫

[۷]. همان.

[۸]. شرح نهج البلاغه، ج ۶، ص ۴۸٫

[۹]. همان، ص ۴۸٫

[۱۰]. طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج علی أهل اللجاج، ج ‏۱، ص ۸۳، مشهد، نشر مرتضی، چاپ اول، ۱۴۰۳ق.

[۱۱]. همان.

[۱۲]. همان.

[۱۳]. هلالی، سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج ‏۲، ص ۵۸۷، قم، نشر الهادی، چاپ اول، ۱۴۰۵ق.

[۱۴]. همان.

[۱۵]. الإحتجاج على أهل اللجاج، ج ‏۱، ص ۸۳؛ شرح نهج البلاغه، ج ‏۲، ص ۶۰٫

[۱۶]. شرح نهج البلاغه، ج ‏۶، ص ۴۸؛ ذهبی، شمس الدین، سیر اعلام النبلاء، سیر الخلفاء الراشدین، ص ۲۶، مؤسسه الرساله، بیروت، چاپ سوم، ۱۴۰۵ق.

[۱۷]. شرح نهج البلاغه، ج ‏۶، ص ۴۸٫