در مورد نقل‌های تاریخی جزئی مانند تعداد فرزندان یک شخص ممکن است اختلاف نظرهایی وجود داشته باشد و نباید به دنبال پاسخ صد در صد کامل و قطعی بود. با این حال، آنچه در منابع روایی درباره تعداد و نام فرزندان امام حسین(ع) آمده، نقل می‌شود.
فرزندان پسر:
۱ – حضرت امام سجاد(ع).[۱]
۲ – حضرت علی اکبر(ع).[۲]
۳ – جعفر.[۳] که در زمان حیات امام حسین(ع) از دنیا رفت.[۴]
۴ – محمد.[۵]
۵ – عمر.[۶]
۶ – حضرت علی اصغر(ع) یا عبدالله.[۷]

فرزندان دختر:
۱ – فاطمه.[۸]
۲ – سکینه.[۹]
۳ – زینب.[۱۰]
با جست‌وجویی که در منابع روایی متقدم و مورد اعتماد شیعه و سنی انجام شد؛ نامی از رقیه به عنوان فرزند امام حسین(ع) برده نشده است، امّا تنها در کتاب «کامل بهائی» اثر شیخ عمادالدین حسن بن على بن محمد بن على طبرى آملى(قرن هفتم) به عنوان قدیمی‌ترین منبع؛ ماجرایی را به نقل از کتاب «الحاویه» نقل می‌کند که متأسّفانه اثرى از این کتاب در دست نیست.

عمادالدین طبری می‌نویسد: «در حاویه آمد که زنان خاندان نبوّت در حالت اسیرى، حال مردان که در کربلا شهید شده بودند، بر پسران و دختران ایشان پوشیده می‌داشتند، و هر کودکى را وعده‌ها می‌دادند که پدر تو به فلان سفر رفته است بازمی‌آید، تا ایشان را به خانه یزید آوردند، دخترکى بود چهارساله، شبى از خواب بیدار شد و گفت: پدر من حسین کجاست. این ساعت او را به خواب دیدم سخت پریشان، زنان و کودکان جمله در گریه افتادند و فغان از ایشان بر خواست. یزید خفته بود از خواب بیدار شد، و حال تفحص کرد. خبر بردند که حال چنین است آن لعین در حال گفت که بروند و سر پدر او را بیاورند و در کنار او نهند. ملاعین سر بیاورد و در کنار آن دختر چهارساله نهادند. پرسید این چیست ملاعین گفت سر پدر تو است آن دختر بترسید و فریاد برآورد و رنجور شد و در آن چند روز جان به حق تسلیم کرد».[۱۱]

 

منبع: اسلام کوئست

[۱]. شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ‏۲، ص ۱۳۵، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، ۱۴۱۳ق؛ بلاذری، احمد بن یحیی، أنساب الأشراف، ج ‏۳، ص ۱۴۶، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، ۱۴۱۷ق.

[۲]. الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ‏۲، ص ۱۳۵؛ سبط بن جوزی‏، تذکره الخواص من الأمه فی ذکر خصائص الأئمه، ص ۲۴۹، قم، منشورات الشریف الرضی‏، چاپ اول، ۱۴۱۸ق.

[۳]. الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۱۳۵؛ دلائل الإمامه، ص ۱۸۱؛ تذکره الخواص، ص ۲۴۹٫

[۴]. الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۱۳۵٫

[۵]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی‌طالب(علیهم السلام)، ج ‏۴، ص ۷۷، انتشارات علامه، قم، چاپ اول، ۱۳۷۹ق؛ دلائل الإمامه، ص ۱۸۱؛ محدث اربلی، کشف الغمه فی معرفه الأئمه، ج ‏۱، ص ۵۸۲، قم، منشورات الرضی، چاپ اول، ۱۴۲۱ق؛ تذکره الخواص، ص ۲۴۹٫

[۶]. ر.ک: «عمر؛ فرزند امام حسین(ع)»، سؤال ۳۹۲۸۲.

[۷]. الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۱۳۵؛ طبری آملی صغیر، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص ۱۸۱، قم، بعثت، چاپ اول، ۱۴۱۳ق؛ ابن اعثم کوفی، احمد بن اعثم، الفتوح، ج ‏۵، ص ۱۱۵، بیروت، دار الاضواء، ۱۴۱۱ق.

[۸]. الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۱۳۵؛ کشف الغمه، ج ‏۱، ص ۵۸۲؛ أنساب الأشراف، ج ‏۲، ص ۱۹۷؛ تذکره الخواص، ص ۲۴۹٫

[۹]. الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۱۳۵؛ أنساب الأشراف، ج ‏۲، ص ۱۹۵ و ج ۳، ص ۱۴۶٫

[۱۰]. مناقب آل أبی‌طالب(علیهم السلام)، ج ‏۴، ص ۷۷؛ دلائل الإمامه، ص ۱۸۱؛ کشف الغمه، ج ‏۱، ص ۵۸۲؛ خصیبی، حسین بن حمدان، الهدایه الکبری، ص ۲۰۲، البلاغ، بیروت، ۱۴۱۹ق.

[۱۱]. طبری، عماد الدین حسن بن على‏، کامل بهائى‏، ص ۵۲۳، تهران، مرتضوى‏، چاپ اول، ۱۳۸۳ش.