فتّال نیشابوری گفته است:
هنگامی که فاطمه (ع) از دنیا رفت، مردم مدینه یک صدا شیون آغاز کردند و زنان بنی هاشم در خانه‌اش گرد آمدند و آن‌چنان شیون و زاری می‌کردند که نزدیک بود مدینه از ناله‌ی آن زیر و رو شود آنان،فریاد می‌زدند:
ای سرور و بانوی ما! ای دختر رسول خدا (ص)! و سایرین همانند رمه‌ی اسبان، دیوانه‌وار به سوی علی (ع) می‌شتافتند در حالی که آن حضرت نشسته و حسن و حسین (ع)، پیش رویش می‌گریستند. علی (ع) از گریه آن دو، به گریه افتاد. امّ کلثوم در حالی که نقاب بر چهره داشت و چادر بر سر انداخته بود و چادرش روی زمین، کشیده می‌شد از اتاق،بیرون آمد در حالی که فریاد می‌زد:
ای پدر جان! ای رسول خدا (ص)! اکنون حقیقتاً تو را از دست دادیم و دیگر تو را نخواهیم دید. مردم گرد آمدند و نشستند آنان، منتظر برداشتن جنازه بودند تا بر آن نمازگزارند ولی ابوذر بیرون آمد و گفت:به خانه‌هایتان برگردید که برداشتن جنازه دختر رسول خدا (ص) به تأخیر افتاده است لذا مردم برخاستند و رفتند علی، حسن، حسین (ع)،عمّار، مقداد،عقیل، زبیر، ابوذر، سلمان، بریده و گروهی از بنی‌هاشم و نزدیکان و خواص اهلبیت (ع)، شبانه بر جنازه، نماز خواندند و او را به خاک سپردند.
فی تجهیزها (ع)
[۳۵۰]ـ ۱ـ قال الفتّال:
ثُمَّ تُوُفِّیَتْ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهَا وَ عَلَى أَبِیهَا وَ بَعْلِهَا وَ بَنِیهَا، فَصَاحَتْ أَهْلُ الْمَدِینَهِ صَیْحَهً وَاحِدَهً وَ اجْتَمَعَتْ نِسَاءُ بَنِی هَاشِمٍ فِی دَارِهَا، فَصَرَخْنَ صَرْخَهً وَاحِدَهً کَادَتِ الْمَدِینَهُ أَنْ تَزَعْزَعَ مِنْ صُرَاخِهِنَّ وَ هُنَّ یَقُلْنَ: یَا سَیِّدَتَاهْ یَا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ، وَ أَقْبَلَ النَّاسُ مِثْلَ عُرْفِ الْفَرَسِ إِلَى عَلِیٍّ (ع) وَ هُوَ جَالِسٌ، وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ (ع) بَیْنَ یَدَیْهِ یَبْکِیَان فَبَکَى النَّاسُ لِبُکَائِهِمَا، وَ خَرَجَتْ أُمُّ کُلْثُومٍ وَ عَلَیْهَا بُرْقُعَهٌ وَ تَجُرُّ ذَیْلَهَا، مُتَجَلِّلَهً بِرِدَاءٍ عَلَیْهَا تَسْحَبُهَا وَ هِیَ تَقُولُ:
یَا أَبَتَاهْ یَا رَسُولَ اللَّهِ، الْآنَ حَقّاً فَقَدْنَاکَ فَقْدًا لَا لِقَاءَ بَعْدَهُ أَبَداً، وَ اجْتَمَعَ النَّاسُ فَجَلَسُوا، وَ هُمْ یَرْجُونَ وَ یَنْظُرُونَ أَنْ تُخْرَجَ الْجِنَازَهُ؛ فَیُصَلُّونَ عَلَیْهَا وَ خَرَجَ أَبُوذَرٍّ فَقَالَ انْصَرِفُوا فَإِنَّ ابْنَهَ رَسُولِ اللَّهِ (ص) قَدْ أُخِّرَ إِخْرَاجُهَا فِی هَذِهِ الْعَشِیَّهِ فَقَامَ النَّاسُ وَ انْصَرَفُوا، فَلَمَّا أَنْ هَدَأَتِ الْعُیُونُ؛ وَ مَضَى مِنَ اللَّیْلِ، أَخْرَجَهَا عَلِیٌّ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ (ع)، وَ عَمَّارٌ وَ الْمِقْدَادُ؛ وَ عَقِیلٌ وَ الزُّبَیْرُ، وَ أَبُو ذَرٍّ وَ سَلْمَانُ وَ بُرَیْدَهُ؛ وَ نَفَرٌ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ وَ خَوَاصِّهِ صَلُّوا عَلَیْهَا، وَ دَفَنُوهَا فِی جَوْفِ اللَّیْلِ.[۱]
[۱]ـ روضه الواعظین ۱: ۱۵۱، البحار ۲۹: ۱۱۳ روایه تشبهها و فیها: انّها لمّا قبضت اتی أبوبکر و عمر علیّاً (ع) و قالا: لم لاتخرجها حتّی نصلّی علیها؟ فقال: ما ارأنا إلّا نستصبح، و کذلک فی ۴۳: ۱۹۹ مضی بعضها فی آخر المأساه.
پاسخ دهید