اربعین تجلی اربعین اهل بیت(ع) است. اهل بیت  یک چله از کربلا رفتند و هر لحظه اشتیاق و شوق و معرفتشان به امام حسین(ع) بیشتر شده بود. تمام افراد کاروان که از کربلا می رفتند عارف به مقامات امام حسین(ع) بودند. بلاهای کربلا به شام و کوفه و بازگشت را طی کردند و هر لحظه مشتاق تر شدند و با اشتیاق به کربلا آمدند و زیارت مشتاقین حاصل شد. یک تجلی از زیارت مشتاقین در اربعین واقع می شود. هرچه به سمت ظهور نزدیکتر می شویم این تجلی پررنگ تر و فراگیرتر خواهد شد. این تلقی پیش می آید که اربعین نمونه ای از عالم ظهور است. که در عصر ظهور، همه حول امام شان جمع می شوند و مشترک المال هستند و توکل در آنها موج می زند. مالی در مقابل امام شان ندارند; یعنی دست در جیب هم می کنند که شما این را در اربعین می بینید. امنیت و تامین رزق وجود دارد مثل دوره ظهور که یک نفر تنها از شهری به راه می افتد و احساس ترس نمی کند. لذا ذکر شده است که وقتی حضرت مهدی ظهور می کند ممکن است که بانویی ظرفی از جواهرات، با خودش از این طرف عالم به آن طرف عالم حمل کند و احساس خطر نکند.

داریم که وقتی دستور داده شد که مسلمانان از مکه به مدینه بروند، مسلمانان نگران بودند. این آیه نازل شد که «وَ کَأَینْ مِنْ دَابَّهٍ لا تَحْمِلُ رِزْقَهَا اللَّهُ یرْزُقُها وَ إِیاکُم»; چهارپایان و پرندگان غذای شان را با خودشان حمل نمی کنند. خدا روزی آنها را می دهد و تمام آنها سیر برمی گردند. این توکل است. شما در اربعین جلوه ای از توکل را می بینید که فردی به تنهایی راه می افتد و کسی هم گرسنه نمی ماند و همه پذیرایی می شوند. کسی بیش از نیاز برنمی دارد; فداکاری و ایثار می کنند.