معرفت اسم «ظاهر» خداوند تبارک و تعالی برای ولیّی از اولیاء اگر به تجلّی اسم «ظاهر» حاصل بشود و بگوید که: «اَلِغَیرک مِنَ الظُّور ما لیس لک حتّی یکونَ هُوَ المُظهِر لَک.»

]«آیا برای غیر تو ظهوری وجود دارد که برای تو وجود نداشته است؛ تا آن‌که آن غیر، ظاهرکننده‌ی تو بوده باشد؟!» (الحاقی دعای عرفه)[

و امام صادق (ع) می‌فرماید: «ما رَأیتُ شَیئاً اِلاّ و رأیتُ اللهَ قبلَه و معَه و بعدَه.»

]«من چیزی را ندیدم مگر آن‌که خدا را پیش از آن و با آن و پس از آن دیدم»[ نباید انسان انکار نماید و یا تأویل به همین معنی که برای خودش در عقد قلبی حاصل است نماید؛ و اسمش را هم بگذارد: تنزیه خداوند از این‌که حقایق اسماء عظامش را کسی مشاهده نماید!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۴۹