در تاریخ بشری،تمدن هایی که تاریخ مکتوب ندارند روایت خود را به آیندگان اختصاص داده و تمایل چندانی به حفظ اعمال اجداد خود نشان نمی دهند.خلاف آن در مورد تمدن های سامی و غیر سامی صادق است که از قدیم الایام در سواحل مدیترانه و آسیای غربی جانشین یکدیگر شده اند.همانطور که پیدایش خط ،تسهیلاتی را برای ثبت رفتار ومراسم انسان ها به وجود آورد،ویرانه هایه آثار باستانی نیز یاد آور گذشت زمان و توالی انسان ها است.قرآن اشاراتی به گذشته بشر دارد و نظر تاریخی خود را در چارچوب یک طرح الهی بیان می کند،همچنین شعر عرب به توصیف اعمال قبایل کوچک پرداخته و به آنها ارج می نهد.با وجود این اعراب،مسلمان در آغاز درک تارخی خود را نشان نداده اند،زیرا آنان فاقد آثار مکتوبی بودند که به توان آنرا اثری تاریخی نامید.