در این حدیث لفظ «تابوت» وجود دارد، و در قرآن کریم هم به آن اشاره شده است: «… أَنْ یَأْتِیَکُمُ التَّابُوتُ فیهِ سَکینَهٌ مِنْ رَبِّکُمْ …». این آیه شریفه نشان مى‏دهد که گویا بنى اسرائیل هنوز به مأموریت طالوت از سوى خداوند حتى با تصریح پیامبرشان «اشموئیل»، اطمینان پیدا نکرده بودند و از او خواهان نشانه و دلیل شدند. پیامبر آنها به آنان گفت، نشانه حکومت او این است که تابوت (صندوق عهد) به سوى شما خواهد آمد.

درباره این که تابوت بنى اسرائیل و به عبارت دیگر، «صندوق عهد» چه بوده و به دست چه کسى ساخته شد و محتویات آن را چه چیز تشکیل مى‏داد، در روایات و تفاسیر و همچنین در کتب «عهد قدیم» (تورات) سخن بسیار است و از همه روشن‏تر چیزى است که در احادیث اهل بیت (ع) و گفته‏هاى بعضى از مفسّران آمده است و آن این که: بر حسب روایات، تابوت عبارت از صندوقى تخته‌ای بوده که مادر موسى (ع) به امر پروردگار کودک خود را در آن نهاده و روى رود نیل گذاشت.

می‌توان ارتباط میان این آیه شریفه که قوم بنی اسرائیل درخواست تابوت (صندوق) از طالوت کردند و این فراز از حدیث که خداوند به پیامبر اکرم (ص) در روز غدیر دستور داد تا سلاح، تابوت را در اختیار جانشینش قرار دهد، را از این جهت دانست که این وسائل، نسل اندر نسل به آخرین امام رسیده و امام عصر(عج)، این صندوقچه و سلاح را به عنوان یکی از نشانه‌های خود به مردم عرضه کند.

در فرازی از این حدیث این گونه آمده است: «…جبرئیل نازل شده و خطاب به پیامبر (ص) گفت: خداوند پس از ابلاغ سلام مى‏فرماید: زمان وفات تو نزدیک شده و مدّت رسالتت رو به پایان است، و بدان که من تو را بى‏هیچ چاره و گریزى فرا مى‏خوانم، پس عهد خود بنما و سفارشت را ایراد کن، و آنچه علم دارى از خود و میراث علوم انبیاى پیشین، و سلاح و تابوت و آثار و آیات رسالتت را به وصى و جانشینت؛ و حجّت بالغه بر خلقم؛ على بن أبى طالب (ع) بسپار، و او را همچون نشانه‏اى براى مردم برپا کن و عهد و میثاق او را تجدید نما، و تمام عهود، و نیز پیمانى را که از ولایت على بن أبى طالب، ولى خود و مولاى آنان و همه مرد و زن مؤمن بسته‏ام را به ایشان یادآورى کن…».[۱]

در این حدیث لفظ «تابوت» وجود دارد که در قرآن کریم هم به آن اشاره شده است:«وَ قالَ لَهُمْ نَبِیُّهُمْ إِنَّ آیَهَ مُلْکِهِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ التَّابُوتُ فیهِ سَکینَهٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ بَقِیَّهٌ مِمَّا تَرَکَ آلُ مُوسى‏ وَ آلُ هارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلائِکَهُ إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیَهً لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ»؛[۲] و پیامبرشان به آنها گفت: نشانه حکومت او، این است که (صندوق عهد) به سوى شما خواهد آمد. (همان صندوقى که) در آن، آرامشى از پروردگار شما، و یادگارهاى خاندان موسى و هارون قرار دارد در حالى که فرشتگان، آن را حمل مى‏کنند. در این موضوع، نشانه‏اى (روشن) براى شماست اگر ایمان داشته باشید.

«تابوت»، از «توب» گرفته شده و به معناى رجوع و بازگشت است،[۳] و نیز به معناى صندوقى است که از چوب مى‏سازند و این که مى‏بینیم به صندوق نقل و انتقال جنازه‏ها تابوت مى‏گویند؛ به همین مناسبت است، اما باید توجه داشت که معناى اصلى تابوت اختصاصى به مردگان ندارد، بلکه هر گونه صندوق چوبى را شامل مى‏شود.[۴]

درباره این که تابوت بنى اسرائیل و به عبارت دیگر، «صندوق عهد» چه بوده و به دست چه کسى ساخته شد و محتویات آن را چه چیز تشکیل مى‏داد، در روایات و تفاسیر و همچنین در کتب «عهد قدیم» (تورات) سخن بسیار است و از همه روشن‏تر چیزى است که در احادیث اهل بیت (ع) و گفته ‏هاى بعضى از مفسّران آمده است و آن این که: بر حسب روایات، تابوت عبارت از صندوقى تخته‌ای بوده که مادر موسى (ع) به امر پروردگار کودک خود را در آن نهاده و روى رود نیل گذاشت. و شاید به مناسبت این که این صندوق بالاخره سبب نجات حضرت موسى (ع) و بازگشت او به نزد مادرش گردیده به نام «تابوت» خوانده شده است.[۵]

على بن ابراهیم قمی از امام محمد باقر (ع) نقل کرده است که آن حضرت فرمود: «مراد از تابوت آن صندوقى است که خداوند براى مادر موسى فرستاد که موسى را در آن گذاشت و به دریا انداخت و این تابوت نزد بنى اسرائیل بسیار محترم و با ارزش بود و بدان تبرّک مى‏جستند…».[۶]

این آیه شریفه نشان مى‏ دهد که گویا بنى اسرائیل هنوز به مأموریت طالوت از سوى خداوند حتى با تصریح پیامبرشان «اشموئیل»، اطمینان پیدا نکرده بودند و از او خواهان نشانه و دلیل شدند. پیامبر آنها به آنان گفت: نشانه حکومت او این است که صندوق عهد به سوى شما خواهد آمد.[۷]

می‌توان ارتباط میان این آیه شریفه که قوم بنی اسرائیل درخواست تابوت (صندوق) از طالوت کردند و این فراز از حدیث که خداوند به پیامبر اکرم (ص) در روز غدیر دستور داد تا سلاح، تابوت را در اختیار جانشینش قرار دهد، را از این جهت دانست که این وسائل، نسل اندر نسل به آخرین امام رسیده و امام عصر (عج)، این صندوقچه و سلاح را به عنوان یکی از نشانه‌های خود به مردم عرضه کند.[۸]

منبع: اسلام کوئست

[۱] مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۳۷، ص ۲۰۲، مؤسسه الوفاء، بیروت، ۱۴۰۴ق؛ طبرسی، احمد بن على‏، الاحتجاج علی اهل اللجاج، ج ۱، ص ۵۶، مرتضى‏، مشهد، چاپ اول، ۱۴۰۳ق.

[۲] بقره، ۲۴۸٫

[۳] قرشى، سید على اکبر، قاموس قرآن، ج ۱، ص ۲۶۰، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ ششم، ۱۳۷۱ش؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۲، ص ۲۸۹، دفتر انتشارات اسلامى جامعه مدرسین حوزه علمیه قم‏، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.

[۴] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۲، ص ۲۳۹، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.

[۵] حسینى همدانى، سید محمد حسین، ‏انوار درخشان، تحقیق: بهبودى، محمد باقر، ج ۲، ص ۲۶۷، کتابفروشى لطفى‏، تهران، چاپ اول، ۱۴۰۴ق؛ مصطفوى، حسن،‏ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم‏، ج ۱، ص ۳۷۲، بنگاه ترجمه و نشر کتاب‏، تهران، ۱۳۶۰ش؛ تفسیر نمونه، ج ۲، ص ۲۳۹ و ۲۴۰٫

[۶] طبرسى، فضل بن حسن، ‏مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تحقیق: با مقدمه بلاغى، محمد جواد،‏ ج ۲، ص ۶۱۴، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.

[۷] مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ‏ج ۲، ص ۶۱۴؛ تفسیر نمونه، ج ۲، ص ۲۳۹٫

[۸] ر.ک: بحار الأنوار، ج ۵۳، ص ۸۵٫