شیخ مفید از امام زین العابدین (ع) روایت می‌کند:

دشمنان آمدند و اطراف خیمه‌گاه امام به جولان پرداختند. خندق پر از آتش مشتعل را دیدند. شمر با صدای بلند فریاد زد: ای حسین! قبل از قیامت دچار آتش شده‌ای. امام پرسید: او کیست؟ گویا شمر بن ذی الجوشن است. گفتند: آری. امام فرمود: ای پسر بزچران! تو بر آتش شایسته‌تری. مسلم بن عوسجه خواست با تیر او را هدف قرار دهد، امام حسین (ع) نگذاشت. مسلم گفت: بگذار او را با تیر بزنم، او فاسقی از دشمنان خدا و از گردن‌کشان بزرگ است و خدا این‌گونه فرصت پیش آورده است. امام فرمود: تیر نینداز؛ دوست ندارم که آغازگر جنگ باشم.

 قال المفید:

قال [الإمام زین العابدین (ع)]: وَ أَقْبَلَ الْقَوْمُ یَجُولُونَ حَوْلَ بَیْتِ الْحُسَیْنِ (ع)، فَیَرَوْنَ الْخَنْدَقَ فِی ظُهُورِهِم‏ َ و النَّارُ تَضْطَرِمُ فِی الْحَطَبِ وَ الْقَصَبِ الَّذِی کَانَ أُلْقِیَ فِیهِ فَنَادَى شِمْرُ بْنُ ذِی الْجَوْشَنِ بِأَعْلَى صَوْتِهِ: یَا حُسَیْنُ! أَ تَعَجَّلْتَ النَّارِ قَبْلَ یَوْمِ الْقِیَامَهِ؟ فَقَالَ الْحُسَیْنُ (ع): مَنْ هَذَا؟ کَأَنَّهُ شِمْرُ بْنُ ذِی الْجَوْشَنِ، فَقَالُوا له: نَعَمْ، فَقَالَ لَهُ: یَا ابْنَ رَاعِیَهِ الْمِعْزَى أَنْتَ أَوْلى‏ بِها صِلِیًّا، وَ رَامَ مُسْلِمُ بْنُ عَوْسَجَهَ أَنْ یَرْمِیَهُ بِسَهْمٍ فَمَنَعَهُ الْحُسَیْنُ (ع) مِنْ ذَلِکَ، فَقَالَ لَهُ: دَعْنِی حَتَّى أَرْمِیَهُ فَإِنَّ الْفَاسِقَ مِنْ أَعْدَاءِ اللَّهِ وَ عُظَمَاءِ الْجَبَّارِینَ وَ قَدْ أَمْکَنَ اللَّهُ مِنْهُ، فَقَالَ لَهُ الْحُسَیْنُ (ع) لَا تَرْمِهِ فَإِنِّی أَکْرَهُ أَنْ أَبْدَأَهُمْ.[۱]

[۱]– الارشاد: ۲۳۳، انساب الاشراف ۳: ۱۸۷، تاریخ الطبری ۳: ۳۱۸، الکامل فی التّاریخ ۲: ۵۶۱ مختصراً، البحار ۴۵: ۵، العوالم ۱۷، ۲۴۸٫