هر انسانی دارای بهره‌ی کاملی از این عوالم ]روحانی و مثالی [می‌باشد که مخصوص خود اوست. و اکثر مردم از عوالم مثالی خود در غفلتند و از غفلت خود نیز‌ بی‌خبرند و همچنین از عوالم روحانیّه ]تجرّدیّه[ مگر کسی که خداوند به او منّت گزارده و معرفت نفس را به او عطا فرماید. و شناخت عالم مثال، در مسیر شناخت نفس می‌باشد. زیرا حقیقت نفس، از عالم ارواح ]که مافوق عالم مثال است[ می‌باشد.

پس هر که حجاب مادّه از چهره‌ی روح و نفسش برداشته شود و نفس خود را مجرّد و رهای از آن در عالم مثال ببیند، برای او منتقل شدن به حقیقت روحش که از صورت نیز مجرّد و رهاست، آسان می‌گردد. و این معرفت نفس است که مراد از فرمایش ]رسول اکرم[ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) است که فرمود: «هر که خود را شناخت، خدایش را می‌شناسد».

و جهت سرّ ارتباط معرفت نفس با معرفت پروردگار را نمی‌شناسد، مگر کسی که توفیق دستیابی به این معرفت را پیدا کرده باشد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۲۹