«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ * رَبِّ اشْرَحْ لی‏ صَدْری * وَ یَسِّرْ لی‏ أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی‏ * یَفْقَهُوا قَوْلی‏»[۱].

«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ‏».

مقدّمه

«وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ ۖ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ»[۲].

ایام الله رجب المرجب را به وجود اقدس سفره‌گسترِ رجب، مولا و سیّد و جان و جانانمان حضرت ولی الله امام عصر ارواحنا فداه و به همه‌ی صاحبدلان و مؤمنان و اهل عبادت و اهل الله تهنیت و تبریک عرض می‌کنم.

برکات ماه رجب

برکات و ثمرات و اسرار و فیوضاتی که سالک الی الله می‌تواند از این ماه ذخیره کند، چند جمله‌ای در این ارتباط با دلِ پاکِ شما خداجویان و میهمانانِ الهی در این فصل که رجب و شعبان و رمضان یک فصل است، بهار است، رویش است، نسیم حیات است، وارستگی است، فرهیختگی است، عروج است، معراج است، پرواز دل است، تزکیه است، تهذیب است، عشق است، آب شدن است، از خود عبور کردن است، به جانان رسیدن است.

همه‌ی بزرگان وادی سلوک الی الله که در رأسِ آنان سیّد اهل مراقبه سیّد بن طاووس صلوات الله علیه است، و در معاصرین ما مرحوم آیت الحق جمال السالکین آمیرزا جواد آقا ملکی تبریزی در آثارشان مطالبی را مطرح کرده‌اند، نشان می‌دهد که این‌ها در این وادی در حضور و محضر حق سرگشته بودند، و اعجاب می‌کند، به پذیرایی‌های الهی برای عروش رحمان، که قلبِ مؤمن عرشِ خداست، و خدای متعال در این ماه بر این عرش استقرار دارد، و این دل را به غیر از دلدار نمی‌دهد.

ماه رجب در این حدیثی که مرحوم سیّد نقل کرده‌اند، و مرحوم آمیرزا جواد آقا ملکی تبریزی نقل کرده‌اند، حق می‌دهند که کسی به پای این حدیث قدسی جان بدهد.

در آنجا عباراتی دارد که عبارت‌های خیلی دل‌انگیز و تکان‌دهنده و امیدوارکننده است.یک جمله‌ی آن این است که «الشَّهرُ شَهری و العَبدُ عَبدی»[۳]، این ماه ماهِ خودم هست، بنده هم بنده‌ی من است.

یک عبارت این است که «أنا جَلِیسُ مَن ذَکَرَنی»[۴]، اگر کسی در این ماه دل به من بدهد من با او انیس هستم، من مأنوسِ او هستم، او را با خودم خواهم داشت، با او همنشین هستم، او نزدِ من است.

عبارت عجیب‌تر «مُطیعُ مَن أطاعَنی»، هر کسی مطیعِ من باشد من هم مطیعِ او خواهم بود. یعنی اگر کسی خود را در این ماه به من بدهد و لحظاتِ خودش را بغیر از من مشغول نسازد، همه‌ی وجودِ او با خدای متعال باشد، خدای متعال می‌فرماید که من هم خداییِ خود را به او می‌دهم.

این حدیث قدسی که «عَبْدِی‌ أَطِعْنِی‌ أَجْعَلْکَ مِثْلِی»[۵]، بنده‌ی من! فرمانِ من را ببر تا تو را آینه‌ی خودم قرار بدهم تا هر کسی که به تو نگاه می‌کند جلالِ من را ببیند، اسماء حسنی من در وجود تو دیده می‌شود، خدای متعال یک بخش از این جهتِ مشابهت و مرآتیت را نشان داده است، «أقول کن فَیَکون، تقول کُن فیکون»، اگر بنده باشید بندگی ریشه در عبودیت دارد، شما در انجام کارهای خودتان احتیاج به اسباب پیدا نخواهید کرد، خواستنِ هر چیزی همانا و… آنچه که در بهشت خواهید دید من در همینجا به شما خواهم داد، انبیاء علیهم السلام، حضرت امیرالمؤمنین علی صلوات الله علیه چنین بودند، اگر می‌خواستند چیزی بشود اراده می‌کردند و می‌شد.

امروز از این شفاءهایی که شما در حرم مطهر حضرت ثامن الحجج حضرت علی بن موسی علیه آلاف التحیه و الثناء و سایر امامان علیهم السلام، مریض‌های صعب العلاج می‌روند، بدونِ هیچ جراحی و آمپول دردآور یا داروی تلخ، بدونِ اینکه زمان ببرد، امام رضا علیه السلام یک نگاه می‌کنند و او خوب می‌شود.

عبارتِ دیگری که خدای متعال فرموده است این است که این ماه حبل الله است، سیمِ وصال است، هر کسی که دلِ او برای من تنگ شده است با این سیم به من وصل بشود.

این حدیث از آن غررِ احادیث است، برای اهلِ آن چه نمی‌کند!

و اما مراقباتِ این ماه عزیز؛ در مفاتیح الجنان حدود بیست مراقبه آورده‌اند، در «المراقبات» آمیرزا جواد آقا ملکی تبریزی آمده است، و در کتاب شریف «اقبال الأعمال» سید بن طاووس خیلی سفره گسترده است، چه گنجینه‌هایی، چه چشمه‌های جوشانی، چه ابرهای باران‌زایی، چه بذرهای پُرثمری، چه نهال‌های پُرمیوه‌ای، اصلاً انسان نمی‌تواند احصاء کند که خدای متعال چطور از دلِ بنده‌ی خود در این ماه پذیرایی می‌کند.

اما بعضی از مراقبت‌ها را به خدمت شما تقدیم می‌دارم.

استغفار در ماه رجب

یکی «استغفار» است که تحلیه است. آقای بهجت اعلی الله مقامه الشّریف که مردِ این میدان بودند، نور بودند، عرشی بودند، اینجایی نبودند، آنجایی بودند، از آنجا آمده بودند ولی اینجا نبودند و همانجا بودند، آقای بهجت اعلی الله مقامه الشّریف «استغفار» را برای همه‌ی مشکلات توصیه می‌کردند، مریض‌تان را با استغفار، قرض‌تان را با استغفار، بچه‌دار نشدنتان را با استغفار، فقرتان را با استغفار برطرف کنید، استغفار اکسیر است، استغفار کلیدِ هر دری است که بسته است.

به تعبیرِ روایتی که آقای بهجت اعلی الله مقامه الشّریف با یک تأثری می‌گفتند: به که بگوییم که مشکلِ شما گناهانِ شماست؟ و دوای شما استغفارِ شماست!

استغفارهای متنوعی در این ماه برای ما بصورتِ دستورالعمل ارائه کرده‌اند، درخواستِ من این است که به مفاتیح الجنان مراجعه کنید، بخصوص آن صد استغفاری که به صدقه ختم می‌شود، این راز دارد، قبولیِ استغفار به این است که ما به فقرا برسیم، به گرفتارها برسیم، افتاده‌ها را بلند کنیم، زیرپامانده‌ها را بیرون بکشیم، وقتی استغفار با صدقه همراه می‌شود خیلی اعجاز می‌کند.

کثرت تهلیل در ماه رجب

نکته‌ی دوم: کثرتِ تهلیل است، تهلیل به معنای «لا اله الا الله گفتن» است، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم فرموده‌اند که من ذکری اشرف از «لا اله الا الله» نیاورده‌ام. در این ماه هر شب بتوانیم هزار مرتبه این ذکر شریف را بگوییم.

اما در تمام اذکار آن چیزی که روحِ ذکر است حضور قلب است، وقتی لا اله الا الله می‌گویی همه را از دل بیرون کن، هیچ چیزی در دلِ تو نباشد، جمالِ خدای متعال را ببین، عاشقِ خدای متعال شو، بسوز، خودت را بر باد بده.

این استغفار و آن لا اله الا الله در قرآن کریم در قرینِ هم مورد امر خدای متعال قرار گرفته است.

می‌گویند وقتی دل سخت می‌شود، خدای متعال هیچ عذابی را مانند قساوت قلب بر بنده‌ی خود نازل نمی‌کند، «ما ضُرِبَ‌ عَبدٌ بِعُقوبَهٍ اَعظَمَ مِن قَسوَهِ القَلب»[۶]، هیچ بنده‌ای با هیچ چوب و تازیانه و شلاقی دردناک‌تر از قساوت قلب زده نشده است، خدا نکند که انسان بی‌رحم و بی‌عاطفه و بی‌وجدان بشود و خون مردم را بمکد و حق مردم را پایمال کند و دلِ او به فقرا نسوزد و حق آن‌ها را بخورد و خمس و زکات و مالیات و حقوق عمومی و بیت المال را ندهد، این بی‌رحمی است، خیلی بی‌رحمی است، و این چوبِ خدای متعال است، و شدیدترین دردی است که خدای متعال بر افراد نازل می‌کند.

می‌گویند وقتی دل قسی شد، چیزی که دل را نرم می‌کند و شخم می‌زند «لا اله الا الله» با اخلاص است، و خدا کند زمانی که قابض الارواح ما را قبض روح می‌کند، آخرین حرفی که از ما صادر می‌شود کلمه طیّبه‌ی لا اله الا الله باشد.

زیارت رجبیّه

نکته سوم: زیارت رجبیّه‌ی این ماه است، زیارت رجبیّه… ما در همه‌ها ماه‌ها زیارت داریم، در مناسبت‌های خاص خصوصاً زیارتِ حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه جزوِ زیارت‌هایی است که توصیه شده است، الحمدلله امام رضا علیه السلام را داریم، درِ رحمتِ حضرت به روی ما باز است، غفلت نکنیم، ولی هیچ زیارتی زیارتِ رجبیّه نمی‌شود، سفره‌ای که امامانِ ما برای زائران رجب پهن کرده‌اند، دل در هیچ ماهی این شیرینی و حلاوت را نخواهد چشید، و زیارتنامه‌ی مخصوصی برای همین ماه است.

این زیارت‌ها ارتباط، اتصال و تجدید بیعت با اولیای الهی است، با اختران آسمان هدایت است، با کشتی‌های نجاتِ دنیا و آخرتمان یعنی امامانمان علیهم السلام است، زیارت از خود بیرون آمدن است، قطره‌ی آلوده‌ی وجود را به دریای عصمت امامانمان ذوب کردن است، قطره وقتی دریا بشود چه می‌شود! وقتی انسان به زیارت می‌رود اگر زیارتِ او زیارت باشد دریا می‌شود، وقتی برمی‌گردد خودش نیست، بوی امام رضا صلوات الله علیه را با خود بهمراه دارد، خوی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه را با خود بهمراه دارد.

دعاهای ماه رجب

نکته‌ی بعدی مسئله‌ی دعاهاست.

دعا مغزِ عبادت است، دعا تظاهر به حقیقتِ خودمان است، ما بیچاره هستیم، ما ناتوان هستیم، ما ضعیف هستیم، ما نفسِ قوی نداریم، ما کشش‌ها و غرائضِ نیرومندی داریم، زورِ ما به خودمان نمی‌رسد، باید این موضوع را بفهمیم که کم می‌آوریم، و دعاست که خودمان را به ما معرّفی می‌کند و راهِ قوی‌ شدن و غنا و استقلال را به ما نشان می‌دهد، اگر خودت نباشی، اگر ضعیف در پناهِ یک قوی باشد، اگر ذلیل به یک عزیزی پیوند بخورد، اگر افتاده به یک مستقلّی وصل بشود کارِ او درست است، دعا تضمین‌کننده‌ی این معانی است، لذا دعا اکسیر اعظم است، اگر ما دعا نکنیم قرآن کریم فرموده است: «قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُکُمْ»[۷]، اگر شما خدای متعال را نخوانید و به خدای متعال توجّه نکنید و التجاء و تضرّع نداشته باشید خدای متعال شما را نگاه نمی‌کند، حال که ضعیف هستید خدای متعال را صدا بزنید، حال که بیچاره شده‌اید چاره‌ساز خودِ خدای متعال است، این آیه را در طلیعه‌ی سخنم به محضر شما هدیه کردم: «وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ ۖ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ»[۸].

حبیب من! سفیر من! به بندگانِ من که سراغِ مرا از تو می‌گیرند بگو که آب در کوزه و ما تشنه‌لبان می‌گردیم، یار در خانه و ما گرد جهان می‌گردیم، خدای متعال با خودِ توست، به کجا می‌روی؟ چرا عوضی گرفته‌ای و فکر می‌کنی همه خدای تو هستند و کاری از آن‌ها ساخته است؟ به من دل بده، من در دلِ تو حضور پیدا می‌کنم، بارگاه و خانه‌ی من قلبِ خودِ توست، غیر از من را از دلِ خودت بیرون کن تا من را پیدا کنی، من نزدیک هستم، من دور نیستم، سراغِ مرا از چه کسی می‌گیری؟ خدا را در وجودِ خودت جستجو کن، خدا را در قلبِ خودت پیدا کن.

خدایا! بلد نیستم! خدایا! نمی‌توانم! خدایا! خودت خودت را به من بده! من محجوب و گرفتار شده‌ام…

دعاهای ماه رجب دعاهای عجیبی است، ولی چند دعاست، یکی «خابَ الوافِدُونَ عَلى‏ غَیْرِکَ»، اگر کسی به غیر از تو به دیگری وارد بشود چیزی بدست نخواهد آورد، «وَخَسِرَ المُتَعَرِّضُونَ اِلاَّ لَکَ»، بارِ تو سنگین بود و خیلی در زندگی دویدی و درمانده شدی، انسانِ درمانده‌ی خسته به هر کسی جز او پناه ببرد خاسر و ورشکسته است، کسی به تو انرژی نمی‌دهد، کسی از تو رفعِ خستگی نمی‌کند، آغوشِ من برای تو باز است، به آغوشِ خودم بیا، چرا به دیگری پناه می‌بری؟ «وَخَسِرَ المُتَعَرِّضُونَ اِلاَّ لَکَ».

«وَاَجْدَبَ‏ الْمُنْتَجِعُونَ اِلاَّ مَنِ انْتَجَعَ فَضْلَکَ»، کسی که به دنبالِ چراگاه می‌گردد و سرمایه‌ی او باید بچرد تا فربه بشود، ولی هر چه می‌گردد همه جا خشکی‌زده و قحطی زده است، به این«وَاَجْدَبَ‏ الْمُنْتَجِعُونَ» می‌گویند، کسی که قحطی‌زده است یا به دنبالِ چراگاه است تا دامِ او بچرد و فربه بشود، یا اینکه خودِ او قحطی زده است و قوتی بدست نیاورده است، در حالِ مُردن از ناتوانی است، به دنبالِ یک کریمی می‌گردد که سفره‌ی پُرنعمتی داشته باشد و او را تغذیه کند و از این نجات بدهد.

این «خاب الوافدون» چهار بن‌بست را به ما نشان می‌دهد، بعد درهای باز را، که از این بن‌بست‌ها بیرون بیایید و در کوی یار بیایید که اینجا بن‌بست ندارد، دعای خیلی زیبایی است.

یک دعایی هم «مُعَلَّب بن خُنَیس» از وجود نازنین حضرت امام جعفر صادق صلوات الله علیه نقل می‌کند که من این را از روی «اقبال الاعمال» سید بن طاووس به محضر شما تقدیم می‌دارم.

«مُعَلَّب بن خُنَیس» شهیدِ محبّتِ امام صادق علیه الصلاه و السلام است، ماه رجب بود که به خدمتِ حضرت رفت و عرضه داشت: «یا سیّدی علّمنی دعاء یجمع کلّ ما أودعته الشیعه فی کتبها»[۹]، یک دعایی که کپسول باشد، خاصیّتِ همه‌ی دواها در این گنجانده شده باشد… حضرت وقتی این دعا را یاد دادند فرمودند: «یا معلّى و اللّه لقد جمع لک هذا الدّعاء ما کان من لدن إبراهیم الخلیل إلى محمّد صلّى اللّه علیه و آله»، در این دعا آنچه از خلیل خدا تا به امروز، اولیاء از مواهب الهی در دعاها جمع کرده‌اند، جامعِ همه است.

«اللّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ صَبْرَ الشَّاکِرِینَ لَکَ، وَ عَمَلَ الْخائِفِینَ مِنْکَ، وَ یَقِینَ الْعابِدِینَ لَکَ». این سه فراز از این دعاست، چه دعایی، چه نردبانی، چه قلّه‌ای را برای ما ترسیم کرد، خدایا! من صبر شاکرین تو را مسئلت می‌کنم.

انسان در زندگی مشکل دارد، این مشکلات برای انسان تلخ است، اما اگر بدانیم این مشکلات دو شه‌پری است که ما را به قلّه می‌برد، ما را به گنج می‌رساند، این سختی‌ها ما را اذیت نمی‌کند و بلکه لذّت می‌بریم، می‌گوییم: در بلا هم می‌چشم لذاتِ او، انسانِ سالک شدائدِ زندگی را تلخ نمی‌بیند، همه‌ی این‌ها را هدیه‌های خدای متعال می‌بیند. یعنی خدایا! در این ماه رجب من را جزوِ عرفا و سالکین الی الله قرار بده تا بگویم و بفهمم و باور کنم که هر چه از دوست می‌رسد نیکوست، بلاها چه نعمتی است، جنگ برای ما چه آثار و برکاتی داشت، این دفاع از حرم برای ما چه عزّتی بود، این تحریم دنیا ما را در وادیِ علم چقدر اوج داده است، چرا ما در مشکلات اهلِ شکر نباشیم؟ چرا در برابرِ مقاومت لذت نبریم که خدای متعال به ما اینقدر مقاومت داده است، «اللّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ صَبْرَ الشَّاکِرِینَ لَکَ».

حضرت آقا روحی فداه به مردم تبریز یک مدال‌هایی دادند و بعد هم یک توصیه‌هایی کردند، یکی این بود که خسته نشوید، دوم این بود که ناامید نشوید، این خسته نشدن و ناامید نشدن از این دعاها استفاده می‌شود.

«وَ عَمَلَ الْخائِفِینَ مِنْکَ»، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها سه روز روزه گرفته بودند، هر سه شب افطارشان را داده بودند، ولی قرآن کریم می‌فرماید که «یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَیَخَافُونَ»[۱۰]، این‌ها به نذر خودشان عمل کردند ولی طلبکار نبودند، می‌ترسیدند، خشیت داشتند، این عملِ من در برابرِ عظمتِ خدای متعال چیزی نیست، آیا خدای متعال قبول می‌کند یا نه؟

سوم: «وَ یَقِینَ الْعابِدِینَ لَکَ». خدای متعال عبادت را برای درمانِ شک که مرض است، این‌هایی که تردید کردند، این‌هایی که از انقلاب برگشتند، این‌هایی که از خوبی‌ها واپس زدند، این‌ بدبخت‌ها اهلِ شک هستند، اهل یقین از اول انقلاب تا ظهور حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف یقین دارند که در پناهی خدای متعال هستند، خونِ شهدا حیّ است و این خطِ استقامت خطِ پیروزی است.

در پایان فقط آدرسِ یک دعایی را به خدمت شما عرض می‌کنم، همه‌ی این دعاها در مفاتیح الجنان هم هست، ولی می‌خواهم شأن نزولِ آن‌ را عرض کنم.

دو دعا از وجود نازنین خود حضرت حجّت ارواحنا فداه، یکی از زیارت ناحیه مقدّسه آمده است، که محمد بن عثمان بن سعید از نواب حضرت در توقیعی آن دعا را… خیلی اسرارآمیز است و انسان را تشویق می‌کند که انسان از فناء فی الله به بقاء فی الله برسد، پا روی خود بگذارد و از خود بگذرد و به خدای متعال برسد، و در این صورت رنگ خدا می‌گیرد، «بِمَعَانِی جَمِیعِ مَا یَدْعُوکَ بِهِ وُلاهُ أَمْرِکَ»، این امامانِ ما… این دعا توصیفِ انسان کامل و خلیفه خداست. خیلی دلنشین است.

یک دعا هم محمد بن ابی‌رواد رواسی با محمد بن جعفر دهان، می‌گویند به مسجد سهله رفتیم و گفتیم به مسجد صعصعه هم قدمی بگذاریم، مسجد صعصعه نزدیکِ مسجد سهله است، حضرت امیرالمؤمنین علی صلوات الله علیه آنجا نماز خوانده‌اند، قدمگاهِ حجج اولیای الهی است، می‌گویند به آنجا رفتیم و نماز خواندیم، عبادت کردیم، ناگهان دیدیم آقایی بر سوارِ ناقه بود، ناقه‌ی خود را جلوی مسجد نشاندند و بستند، به مسجد وارد شدند، دو رکعت نماز خواندند که طول کشید، بعد از نماز این دعا را خواندند: «صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیینَ وَ عَلَى أَهْلِ بَیتِهِ الطَّاهِرِینَ الْأَخْیارِ وَ أَنْ تَقْسِمَ لِی فِی شَهْرِنَا هَذَا خَیرَ مَا قَسَمْتَ»[۱۱]، خدایا! تو که در حالِ تقسیم کردنِ رحمت هستی، برای من هم یک بخشی بگذار، من هم یک سهمی داشته باشم، «تَخْتِمَ لِی بِالسَّعَادَهِ» مرا عاقبت به خیر کن، «وَ أَحْینِی‏ مَا أَحْییتَنِی مَوْفُوراً وَ أَمِتْنِی مَسْرُوراً وَ مَغْفُوراً»، دنیا و آخرت را یکجا می‌خواهد، خدایا! مرا برخوردار کن که محتاجِ این و آن نشوم، گرفتارِ سختیِ معیشت نشوم، و زمانِ مُردن هم مسرور و مغفور باشم، خوب زندگی کنم و خوب بمیرم.

اگر عمری داشتیم توضیحاتِ این دعا طلبِ شما باشد، ولی این شأن نزول را در مفاتیح نیاورده است، اینجا دارد بر اینکه این محمد بن ابی رواسی به دوستِ خود گفت که نماز این آقا عجیب بود، دعای این آقا دلِ ما را آب کرد، آیا نمی‌خواهی تا برویم و ببینیم که ایشان چه کسی هستند؟

آمدیم و عرض کردیم: آقا! شما را به آن خدایی که این جلالت و نورانیت و جمال و حالت را به شما داده است (این زبان حال من است) خودتان را به ما معرّفی کنید. حضرت فرمودند: به نظرِ شما من چه کسی هستم؟ هر دو نفرِ ما گفتیم که ما فکر می‌کنیم شما جناب خضر نبی هستید، حضرت فرمودند: «وَ اللَّهِ إِنِّی لَمَنِ الْخَضِرُ مُفْتَقِرٌ إِلَى رُؤْیتِهِ»، امام زمان روحی فداه قسم جلاله خوردند، والله من کسی هستم که جناب خضر محتاجِ دیدنِ من است. به تعبیرِ من او هم در به درِ من است، او هم خانه خرابِ من است، او هم بیابان‌گردِ من است، «وَ اللَّهِ إِنِّی لَمَنِ الْخَضِرُ مُفْتَقِرٌ إِلَى رُؤْیتِهِ»، او خود را محتاج می‌بیند که ما را ببیند، به دیدار و رؤیتِ ما احتیاج دارد.

خدایا! تو را به جناب خضر که عاشقِ امام زمان روحی فداه و فقیرِ رؤیتِ حضرت است قسم می‌دهیم، این احساسِ فقر و شوقِ دیدار را روزیِ ما بفرما.

خدایا! تو را به مقرّبانِ درگاهت، به انبیاء و مرسلین و ائمه اطهار علیهم السلام و عصمت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و به مأموریت ویژه‌ی حضرت موسی بن جعفر صلوات الله علیه قسم می‌دهیم همه‌ی بیماران، خاصّه بیماران مورد نظر، بیماران سفارش شده، بیمارانی که توقع دارند ما برای آن‌ها دعا کنیم، خدایا! شفای عاجل و کامل روزی بفرما.

خدایا! عاقبت امرمان را به شهادت مختوم بگردان.

والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته

[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸

[۲] سوره مبارکه بقره، آیه ۱۸۶

[۳] اقبال الاعمال، صفحه ۱۷۴ (الشَّهرُ شَهری و العَبدُ عَبدی و الرَّحمَهُ رَحمَتی فَمَن دَعانی فی هذَا الشَّهرِ أجَبتُهُ و مَن سَألَنی أعطَیتُهُ)

[۴] بحارالأنوار، جلد ۱۱، صفحه ۱۵۳

[۵] بحارالأنوار، جلد ۱۵، صفحه ۲۹ (عَبْدِی‌ أَطِعْنِی‌ أَجْعَلْکَ مِثْلِی‌، أقول کن فَیَکون، تقول کُن فیکون)

[۶] بحارالانوار، جلد ۷۵، صفحه ۱۷۶

[۷] سوره مبارکه فرقان، آیه ۷۷ (قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُکُمْ ۖ فَقَدْ کَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ یَکُونُ لِزَامًا)

[۸] سوره مبارکه بقره، آیه ۱۸۶

[۹] الإقبال بالأعمال الحسنه، جلد ۲، صفحه ۲۱۰ (ذکره الطرازی أیضاً فی کتابه، فقال أبو الفرج محمّد بن موسى القزوینی الکاتب رحمه اللّه، قال: أخبرنی أبو عیسى محمّد بن أحمد بن محمّد بن سنان، عن أبیه، عن جدّه محمّد بن سنان، عن یونس بن ظبیان قال: کنت عند مولای أبی عبد اللّه علیه السلام إذ دخل علینا المعلّى بن خنیس فی رجب فتذاکروا الدّعاء فیه، فقال المعلّى: یا سیّدی علّمنی دعاء یجمع کلّ ما أودعته الشیعه فی کتبها فقال: قل یا معلّى: اللّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ صَبْرَ الشَّاکِرِینَ لَکَ، وَ عَمَلَ الْخائِفِینَ مِنْکَ، وَ یَقِینَ الْعابِدِینَ لَکَ، اللّهُمَّ أَنْتَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ، وَ أَنَا عَبْدُکَ الْبائِسُ الْفَقِیرُ، وَ أَنْتَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ، وَ أَنَا الْعَبْدُ الذَّلِیلُ. اللّهُمَّ صَلِّ عَلى‌ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ[۲]، وَ امْنُنْ بِغِناکَ عَلى‌ فَقْرِی، وَ بِحِلْمِکَ عَلى‌ جَهْلِی، وَ بِقُوَّتِکَ عَلى‌ ضَعْفِی یا قَویُّ یا عَزِیزُ، اللّهُمَّ صَلِّ عَلى‌ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الْأَوْصِیاءِ الْمَرْضِیِّینَ، وَ اکْفِنِی ما أَهَمَّنِی مِنْ أَمْرِ الدُّنْیا وَ الاخِرَهِ یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ. ثمّ قال: یا معلّى و اللّه لقد جمع لک هذا الدّعاء ما کان من لدن إبراهیم الخلیل إلى محمّد صلّى اللّه علیه و آله)

[۱۰] سوره مبارکه انسان، آیه ۷ (یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَیَخَافُونَ یَوْمًا کَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِیرًا)

[۱۱] بحار الانوار، جلد ۹۵، صفحه ۳۹۱ (أَنَّهُ خَرَجَ مَعَ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ الدَّهَّانِ إِلَى مَسْجِدِ السَّهْلَهِ فِی یوْمٍ مِنْ أَیامِ رَجَبٍ فَقَالَ مِلْ [مر] بِنَا إِلَى مَسْجِدِ صَعْصَعَهَ فَهُوَ مَسْجِدٌ مُبَارَکٌ وَ قَدْ صَلَّى بِهِ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ علیه‌السلام وَ وَطِئَهُ الْحُجَجُ بِأَقْدَامِهِمْ فَمِلْنَا إِلَیهِ فَبَینَا نَحْنُ نُصَلِّی إِذَا بِرَجُلٍ قَدْ نَزَلَ عَنْ نَاقَتِهِ وَ عَقَلَهَا بِالظِّلَالِ ثُمَّ دَخَلَ وَ صَلَّى رَکْعَتَینِ أَطَالَ فِیهِمَا ثُمَّ مَدَّ یدَیهِ فَقَالَ وَ ذَکَرَ الدُّعَاءَ الَّذِی یأْتِی ذِکْرُهُ ثُمَّ قَامَ إِلَى رَاحِلَتِهِ وَ رَکِبَهَا فَقَالَ لِی ابْنُ جَعْفَرٍ الدَّهَّانُ أَ لَا نَقُومُ إِلَیهِ فَنَسْأَلُهُ مَنْ هُوَ فَقُمْنَا إِلَیهِ فَقُلْنَا لَهُ نَاشَدْنَاکَ اللَّهَ مَنْ أَنْتَ فَقَالَ نَاشَدْتُکُمَا اللَّهَ مَنْ تَرَیانِی قَالَ ابْنُ جَعْفَرٍ الدَّهَّانُ نَظُنُّکَ الْخَضِرُ ع فَقَالَ وَ أَنْتَ أَیضاً فَقُلْتُ أَظُنُّکَ إِیاهُ فَقَالَ وَ اللَّهِ إِنِّی لَمَنِ الْخَضِرُ مُفْتَقِرٌ إِلَى رُؤْیتِهِ انْصَرِفَا فَأَنَا إِمَامُ زَمَانِکُمَا. وَ هَذَا لَفْظَ دُعَائِهِ عجّل‌الله‌فرجه:” اللَّهُمَّ یا ذَا الْمِنَنِ السَّابِغَهِ وَ الْآلَاءِ الْوَازِعَهِ وَ الرَّحْمَهِ الْوَاسِعَهِ وَ الْقُدْرَهِ الْجَامِعَهِ وَ النِّعَمِ الْجَسِیمَهِ وَ الْمَوَاهِبِ الْعَظِیمَهِ وَ الْأَیادِی الْجَمِیلَهِ وَ الْعَطَایا الْجَزِیلَهِ یا مَنْ لَا ینْعَتُ بِتَمْثِیلٍ وَ لَا یمَثَّلُ بِنَظِیرٍ وَ لَا یغْلَبُ بِظَهِیرٍ وَ یا مَنْ خَلَقَ فَرَزَقَ وَ أَلْهَمَ فَأَنْطَقَ وَ ابْتَدَعَ فَشَرَعَ وَ عَلَا فَارْتَفَعَ وَ قَدَّرَ فَأَحْسَنَ وَ صَوَّرَ فَأَتْقَنَ وَ احْتَجَّ فَأَبْلَغَ وَ أَنْعَمَ فَأَسْبَغَ وَ أَعْطَى فَأَجْزَلَ وَ مَنَحَ فَأَفْضَلَ یا مَنْ سَمَا فِی الْعِزِّ فَفَاتَ خَوَاطِرَ الْأَبْصَارِ وَ دَنَا فِی اللُّطْفِ فَجَازَ هَوَاجِسَ الْأَفْکَارِ یا مَنْ تَوَحَّدَ فی الملِک [بِالْمُلْکِ‏] فَلَا نِدَّ لَهُ فِی مَلَکُوتِ سُلْطَانِهِ وَ تَفَرَّدَ بِالْکِبْرِیاءِ وَ الْآلَاءِ فَلَا ضِدَّ لَهُ فِی جَبَرُوتِ شَأْنِهِ یا مَنْ حَارَتْ فِی کِبْرِیاءِ هَیبَتِهِ دَقَائِقُ لَطَائِفِ الْأَوْهَامِ وَ انْحَسَرَتْ دُونَ إِدْرَاکِ عَظَمَتِهِ خَطَائِفُ أَبْصَارِ الْأَنَامِ یا مَنْ عَنَتِ الْوُجُوهُ لِهَیبَتِهِ وَ خَضَعَتِ الرِّقَابُ لِعَظَمَتِهِ وَ وَجِلَتِ الْقُلُوبُ مِنْ خِیفَتِهِ أَسْأَلُکَ بِهَذِهِ الْمِدْحَهِ الَّتِی لَا تَنْبَغِی إِلَّا لَکَ وَ بِمَا وَأَیتَ بِهِ عَلَى نَفْسِکَ لِدَاعِیکَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ بِمَا ضَمِنْتَ الْإِجَابَهَ فِیهِ عَلَى نَفْسِکَ لِلدَّاعِینَ یا أَسْمَعَ السَّامِعِینَ وَ یا أَبْصَرَ الْمُبْصِرِینَ وَ یا أَنْظَرَ النَّاظِرِینَ وَ یا أَسْرَعَ الْحَاسِبِینَ وَ یا أَحْکَمَ الْحَاکِمِینَ وَ یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیینَ وَ عَلَى أَهْلِ بَیتِهِ الطَّاهِرِینَ الْأَخْیارِ وَ أَنْ تَقْسِمَ لِی فِی شَهْرِنَا هَذَا خَیرَ مَا قَسَمْتَ وَ أَنْ تَحْتِمَ لِی فِی قَضَائِکَ خَیرَ مَا حَتَمْتَ وَ تَخْتِمَ لِی بِالسَّعَادَهِ فِیمَنْ خَتَمْتَ وَ أَحْینِی‏ مَا أَحْییتَنِی مَوْفُوراً وَ أَمِتْنِی مَسْرُوراً وَ مَغْفُوراً وَ تُوَلَّ أَنْتَ نَجَاتِی مِنْ مُسَاءَلَهِ الْبَرْزَخِ وَ ادْرَأْ عَنِّی مُنْکَراً وَ نَکِیراً وَ أرعنی [أَرِ عَینِی‏] مُبَشِّراً وَ بَشِیراً وَ اجْعَلْ لِی إِلَى رِضْوَانِکَ وَ جِنَانِکَ مَصِیراً وَ عَیشاً قَرِیراً وَ مُلْکاً کَبِیراً وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ بُکْرَهً وَ أَصِیلًا یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ ثُمَّ تَقُولُ من [غیر] تلک الروایه [من الروایه] اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِعَقْدٍ عِزِّکَ عَلَى أَرْکَانِ عَرْشِکَ وَ مُنْتَهَى رَحْمَتِکَ مِنْ کِتَابِکَ وَ اسْمِکَ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ وَ ذِکْرِکَ الْأَعْلَى الْأَعْلَى وَ کَلِمَاتِکَ التَّامَّاتِ کُلِّهَا أَنْ تُصَلِّی عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ أَسْأَلُکَ مَا کَانَ أَوْفَى بِعَهْدِکَ وَ أَقْضَى لِحَقِّکَ وَ أَرْضَى لِنَفْسِکَ وَ خَیراً لِی فِی الْمَعَادِ عِنْدَکَ وَ الْمَعَادِ إِلَیکَ أَنْ تُعْطِینِی جَمِیعَ مَا أُحِبُّ وَ تَصْرِفَ عَنِّی جَمِیعَ مَا أَکْرَهُ إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَی‏ءٍ قَدِیرٌ بِرَحْمَتِکَ یا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.)