سلفیه در شناخت اسما و صفات الهی،روش عقلی را بی اعتبار می داند و فقط روش نقلی را بمنای معرفت خویش قرار داده است. در روش نقلی نیز به ظاهرگرایی در قرآن و سنت روی آورده است (بنگرید به:اله بداشتی،۱۳۸۶:۷۱-۴۱)از این رو در معناشناسی صفات الهی نتوانسته تصویر روشنی از صفات الهی به ویژه در صفات خبری مانند استوای خدا بر عرش،وجه داشتن،دست داشتن و… ارائه نماید.در نتیجه،صفاتی زائد بر ذات را برای خدا اثبات کرده است،که این امر با توحید صفاتی و به تبع آن با توحید ذاتی به معنای بساطت ذات از هرگونه ترکیب،تعارض دارد.در این مختصر،ابتدا مسئله معناشناسی و سپس از این زاویه،مبانی و اصول سلفیه در صفات بررسی و نقد می شود.