یکی از آموزه های مهم آیین بودا، اصل رنج است. بر اساس آن، بودا مهم ترین خصیصه زندگی انسان را رنج در زندگی می داند و برای رهایی از این مساله راه هایی مطرح می کند. در آموزه های اسلام و امامان شیعه نیز هر چند وجود مصائب و مشکلات در زندگی برای همه بشر پذیرفته شده است، اما رنج بردن حاصل از مصیبت را وابسته به نگاه آدمی به مصائب و مشکلات می داند؛ ضمن آنکه اساسا در نگاه ائمه هدی رنج کشیدن با مصیبت دیدن یکسان تلقی نشده است. در این پژوهش به تطبیق هر دو ایده خواهیم پرداخت و همسویی ها و ناهمسویی های دو ایده را بررسی می کنیم.