سیّد بن طاووس از ابن لهیعه حدیثی نقل می‌کند که در بخشی از آن آمده است:
مشغول طواف بودم، مردی را دیدم که می‌گفت: خدایا مرا بیامرز! گرچه فکر نمی‌کنم بیامرزی. گفتم: بنده‌ی خدا از خدا پروا کن و چنین مگو. اگر گناهانت به اندازه‌ی قطرات باران و برگ درختان هم باشد و استغفار کنی خدا می‌بخشد؛ او مهربان است. گفت: بیا نزدیک تا داستانم را برایت بگویم. ما پنجاه نفر بودیم که همراه سر امام حسین (ع) به شام رفتیم. شب که می‌شد، سر را داخل جعبه‌ای می‌گذاشتیم و دور آن بزم شراب به پا می‌کردیم. شبی همراهان خوردند و مست شدند ولی من شراب نخوردم. شب که تاریک شد رعد و برقی دیدم. درهای آسمان گشوده شد، آدم، نوح، ابراهیم، اسحاق، اسماعیل و پیامبرمان محمّد (ص) و جبرئیل و جمعی از فرشتگان فرود آمدند. جبرئیل نزدیک صندوق آمد. سر را برداشت و بوسید. پیامبران همه چنین کردند. پیامبر خدا بر سر حسین (ع) گریه کرد. پیامبران تسلیّت گفتند. جبرئیل گفت: ای محمّد! خداوند فرمان داده که درباره‌ی امّتت فرمان تو را اطاعت کنم. اگر دستور دهی زمین را بر سرشان زیر و رو می‌کنم، آن‌گونه که نسبت به قوم لوط چنین کردم. پیامبر فرمود: نه، ای جبرئیل!آنان را با من در قیامت دیدار خواهد بود. فرشتگان به طرف ما آمدند تا ما را بکشند. از پیامبر خدا امان خواستم، فرمود: برو! خدا نیامرزدت!
قال السّیّد بن طاووس:
رَوَى ابْنُ لَهِیعَهَ وَ غَیْرُهُ حَدِیثاً أَخَذْنَا مِنْهُ مَوْضِعَ الْحَاجَهِ قَالَ: کُنْتُ أَطُوفُ بِالْبَیْتِ فَإِذَا بِرَجُلٍ یَقُولُ: اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَ مَا أَرَاکَ فَاعِلًا فَقُلْتُ لَهُ: یَا عَبْدَ اللَّهِ اتَّقِ اللَّهَ وَ لَا تَقُلْ مِثْلَ ذَلِکَ فَإِنَّ ذُنُوبَکَ لَوْ کَانَتْ مِثْلَ قَطْرِ الْأَمْطَارِ وَ وَرَقِ الْأَشْجَارِ فَاسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ غَفَرَهَا لَکَ فَإِنَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ.
قَالَ: فَقَالَ لِی: ادن منّی تَعَالَی حَتَّى أُخْبِرَکَ بِقِصَّتِی فَأَتَیْتُهُ فَقَالَ: اعْلَمْ أَنَّا کُنَّا خَمْسِینَ نَفَراً مِمَّنْ سَارَ مَعَ رَأْسِ الْحُسَیْنِ (ع) إِلَى الشَّامِ فَکُنَّا إِذَا أَمْسَیْنَا وَضَعْنَا الرَّأْسَ فِی تَابُوتٍ وَ شَرِبْنَا الْخَمْرَ حَوْلَ التَّابُوتِ فَشَرِبَ أَصْحَابِی لَیْلَهً حَتَّى سَکِرُوا وَ لَمْ أَشْرَبْ مَعَهُمْ. فَلَمَّا جَنَّ اللَّیْلُ سَمِعْتُ رَعْداً وَ رَأَیْتُ بَرْقاً فَإِذَا أَبْوَابُ السَّمَاءِ قَدْ فُتِحَتْ وَ نَزَلَ آدَمُ (ع) وَ نُوحٌ وَ إِبْرَاهِیمُ وَ إِسْمَاعِیلُ وَ إِسْحَاقُ وَ نَبِیُّنَا مُحَمَّدٌ (ص) وَ عَلَیْهِمْ أَجْمَعِینَ وَ مَعَهُمْ جَبْرَئِیلُ وَ خَلْقٌ مِنَ الْمَلَائِکَهِ.
فَدَنَا جَبْرَئِیلُ مِنَ التَّابُوتِ وَ أَخْرَجَ الرَّأْسَ وَ ضَمَّهُ إِلَى نَفْسِهِ وَ قَبَّلَهُ ثُمَّ کَذَلِکَ فَعَلَ الْأَنْبِیَاءُ کُلُّهُمْ وَ بَکَى النَّبِیُّ (ص) عَلَى رَأْسِ الْحُسَیْنِ (ع) وَ عَزَّاهُ الْأَنْبِیَاءُ.
وَ قَالَ لَهُ جَبْرَئِیلُ (ع): یَا مُحَمَّدُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَمَرَنِی أَنْ أُطِیعَکَ فِی أُمَّتِکَ فَإِنْ أَمَرْتَنِی زَلْزَلْتُ بِهِمُ الْأَرْضَ وَ جَعَلْتُ عالِیَها سافِلَها کَمَا فَعَلْتُ بِقَوْمِ لُوطٍ.
فَقَالَ النَّبِیُّ (ص) لَا یَا جَبْرَئِیلُ فَإِنَّ لَهُمْ مَعِی مَوْقِفاً بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ.
ثُمَّ جَاءَ الْمَلَائِکَهُ نَحْوَنَا لِیَقْتُلُونَا فَقُلْتُ: الْأَمَانَ الْأَمَانَ یَا رَسُولَ اللَّهِ.
فَقَالَ: اذْهَبْ فَلَا غَفَرَ اللَّهُ لَک.[۱]
[۱]– اللهوف: ۲۰۸٫
پاسخ دهید