طبری گوید:

ابن زیاد دستور داد زنان و فرزندان امام حسین (ع) را آماده سازند. علیّ بن الحسین (ع) را هم غل و زنجیر در گردن افکندند. محفر بن ثعلبه و شمر آنان را حرکت دادند تا نزد یزید آوردند. امام سجّاد (ع) در طول راه با هیچ یک از آن دو حتّی یک کلمه سخن نگفت تا به شام رسیدند.

قال الطّبریّ:

ثُمَّ إن عُبَیْد اللَّهِ أمر بنساء الْحُسَیْن و صبیانه فجهزن، و امر بعلىّ ابن الْحُسَیْن فغلّ إِلَى عنقه، ثُمَّ سرّح بهم مع محفرّ بن ثعلبه العائذی، عائذه قریش و مع شمر بن ذی الجوشن، فانطلقا بهم حَتَّى قدموا عَلَى یَزِید، فلم یکن عَلِیّ بن الْحُسَیْن یکلم أحداً منهما فِی الطّریق کلمه حَتَّى بلغوا.[۱]

[۱]– تاریخ الطّبری ۳: ۳۳۸، مثیر الاحزان: ۹۶٫